| |
Τα έζησα τα γραπτά σου Αμαλία. Γιατί τα ζω και γω καθημερινά, πολλά απ όσα λες, αν και τα ζω αλλιώς…
Κάθε βράδυ κάνω παρέα με τα αστέρια, τις δρυάδες και με όνειρα.
Κάθε πρωί μου κάνει παρέα ο Θάνατος. Πολλές οι μορφές του, μια μικροβιακή λοίμωξη υποδύεται, μια τροχαίο, μια καρκίνο, την άλλη εγκεφαλικό, βλάβη του νευρικού συστήματος, και ότι μπορεί η φαντασία του, που είναι πιο πλούσια και από του μεγαλύτερου συγγραφέα να σκαρφιστεί. Οδοιπορικό λοιπόν σε μια καθημερινή παράνοια..
Κάθε μέρα βλέπω μάχες γύρω μου. Από ασθενείς, από γιατρούς, από νοσηλευτές, που προσπαθούν να κερδίσουν μια ακόμα. Μια παράταση, μια ανάσα, μια ευκαιρία. Γιατί ο πόλεμος είναι από χέρι χαμένος.
Πολλές φορές το καταφέρνουν, κάποιες όχι. Ευτυχώς ο απολογισμός της μέρας καταλήγει θετικός. Τον ξεγελάσαμε ακόμα μια μέρα λέμε, με ένα πικρό χαμόγελο..
Μα η πιο μεγάλη μάχη, που είναι χαμένη από τους πιο πολλούς από μας, είναι και η σημαντικότερη.. Εκείνη του να μείνεις άνθρωπος, που να μπορεί να νιώσει τον πόνο του άλλου. Εδώ και το χαμόγελο χάνεται ακόμα, και η καλημέρα, μέσα σ αυτά τα κολαστήρια που αποκαλούν νοσοκομεία.
Θες το ότι προσωπικό δεν υπάρχει (ο μέσος όρος ηλικίας των επιμελητών του ΕΣΥ, είναι 55 έτη…), θες ότι οι νοσηλευτές δε φτάνουν (αγροφύλακες διορίζουνε πάντως), θες οι ώρες της δουλειάς.. Όταν εφημερεύεις πρέπει να μείνεις μέσα 36 ώρες συνεχόμενα. Με 8 εφημερίες το μήνα, δουλεύεις την εβδομάδα 70+ ώρες. Α και πρέπει να έχεις και καθαρό μυαλό, μια και έχεις να κάνεις μ ανθρώπινες ζωές.. Καλά δε μιλάω για υποδομές και συνθήκες εργασίας…
Οπότε το παιχνίδι μια και είναι στημένο (θέλουν οι εκάστοτε κυβερνώντες, να γίνει ιδιωτική η υγεία, με ότι συνεπάγεται αυτό), είναι και εύκολο να χαθεί σε προσωπικό επίπεδο.. Καλά εγώ θα σώσω τον κόσμο σου λέει ο άλλος; Τι όνειρα και χαζά μου λες, δε βλέπεις τι γίνεται; Για αυτό σπούδασα, για να δουλεύω έτσι, και χωρίς ανταπόκριση; Καλά εγώ θα κάνω τον άγιο;. Αυτά και άλλα πολλά ακούς, και αν πεις και κάτι διαφορετικό σε κοιτάνε και σα εξωγήινο…
Αν το δεις έτσι, ναι μπορεί και να κάνεις καμιά βίλα, και να έχεις και ένα ωραίο και μουράτο αυτοκίνητο για να ρίξεις και καμιά πιτσιρίκα.. Μα χάνεις, και χάνεις το πιο σημαντικό πράγμα που έχει ο άνθρωπος, όσο και αν δεν το πιστεύει, όσο και αν δεν το εκτιμά.. Εκείνα τα 25γραμμάρια.. Ναι την ψυχή του χάνει τελικά, ή όπως αλλιώς θέλετε να το πούμε (εαυτό, συνείδηση, ανθρωπιά..)..
Μπορεί να περνάει καλά, και δε μιλάω μόνο για γιατρούς. Και για τους δικηγόρους που αθωώνουνε τους εμπόρους που πουλάνε ναρκωτικά σε μικρά παιδιά, και για τους δικαστάδες, και για τους επιχειρηματίες που βρομίζουνε τη φύση, και γι αυτούς που έχουνε τους σκλάβους να τους υπηρετούνε με ένα μισθό και καλά στα 600 ευρώ..
Ευτυχώς Αμαλία, γνώρισες και κάποιους από τους «τρελούς», τους «ρομαντικούς» τους ιούς του συστήματος, που χαλάνε την πιάτσα στους άλλους.. Και που εξαιτίας τους λειτουργεί, ότι λειτουργεί ακόμα.. Ναι υπάρχουνε κι αυτοί, και είναι πιο πολλοί, απ όσοι πιστεύει κανείς, αν και δε φτάνουν, ποτέ δεν έφταναν..
Μα για ότι κάνει κάποιος, για το που θα διαλέξει να είναι, υπάρχει και η ανάλογη ανταμοιβή ή το ανάλογο τίμημα.. Α όχι εκεί πάνω, όχι αλλού, εδώ..
Εκείνα τα οκτώ λεπτά.. Ποια είναι αυτά; Ο χρόνος που κάνει ο εγκέφαλος να πεθάνει, απ όταν σταματήσει η καρδιά. Εκείνα που χωρίς ερεθίσματα μπορεί να σου φανούν και οκτώ χρόνια ή και αιώνες λένε κάποιοι. Εκείνα στα οποία έρχονται όλα ξανά και τα ζεις. Όνειρα έκανες, όνειρα θα έρθουν, εφιάλτες έφτιαξες, εκείνοι θα σε συντροφεύουν στο ταξίδι σου.. Λάθη σωστά, όλα είναι εκεί μες το βυθό των μνημονικών κυττάρων, που σαν πεθαίνουνε, όλα τα βγάζουν ξανά στην επιφάνεια.. Γι αυτό και λένε για την ταινία που βλέπουν εκείνοι που επανήλθαν μετά από μια ανακοπή.. Ε εκεί είναι ο παράδεισος και η κόλαση, μετά δεν ξέρουμε, μα εκεί είναι…
Καλά μπορεί αυτά να είναι θεωρίες θα μου πει κάποιος, και στην τελική εδώ τι γίνεται; Και τι θα γίνει αύριο πάλι σαν όλα ξεχαστούν;
Θα του πω αυτό που κάνω εγώ, αυτό που περνάει απ το δικό μου χέρι.. Αυτό που έκανα πριν και θα συνεχίσω να κάνω και μετά.. Τον κόσμο να αλλάξει κανένας δεν μπορεί, μα μπορεί κάτι να κάνει στο σημείο του κόσμου με το οποίο έρχεται σε επαφή..
Κοιτάζω αυτόν που είναι απέναντί μου σαν άνθρωπο. Ούτε σαν λεφτά, ούτε σαν ένα κομμάτι κρέας, μα σαν αυτό που είναι. Συν-άνθρωπος.. Όποιος και να ναι, ότι και να ναι.. Αυτό μόνο…
Καλό σου Ταξίδι Αμαλία, και θα μας συντροφεύει η εικόνα σου εδώ. Όπως είσαι τώρα εκεί πάνω. Έτσι όπως χορεύεις και πετάς λεύτερη, όπως πάντα ήθελες, όπως ήταν η ψυχή σου…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
