Δεν υπάρχει μέρα που να μην είναι ραγισμένο γυαλί
στης λύπης τα νερά διασχίζω ώρες ωκεανούς
ψάχνω να βρω αυτό που δεν υπάρχει, να γιατρέψω αυτά που δεν γιατρεύονται
γεννημένη στους ωκεανούς του παραδείσου, ένιωσα το μαχαίρι του πόνου
σκίζανε οι κεραυνοί τους ουρανούς, δεν ήξερες ποιος ήταν ο θεός και ποιο το ψέμα
στη δίνη του καιρού έχασα αναμνήσεις, αγαπημένα πρόσωπα και έμεινα
να αγκαλιάζω παραισθήσεις και να χορεύω με σκιές.[align=center]
