| |
Περπατούσα μια μέρα «χαμένη» στο δρόμο
ψάχνοντας να βρω πως θα διώξω το πόνο.
Δεν ήταν...ο έρωτας...η δουλειά...ή οι φίλοι που με απασχολούσε
αλλά...ο θάνατος...που σε απόσταση αναπνοής καραδοκούσε.
Είναι ένας πόνος που προκαλεί ένα μεγάλο κενό
κάτι...που όσο το σκέφτεσαι δεν το βρίσκεις λογικό
Είναι μεγάλο «φορτίο» να ξέρεις πως ο χρόνος είναι...λίγος
η «ιδέα» πως κάποιος δικός σου θα φύγει για πάντα φέρνει ρίγος.
Όλα όσα σε απασχολούσαν πριν μάθεις το «δυσάρεστο νέο»
σου φαίνονται...τώρα...μηδαμινά & σε κάνουν να σκεφτείς πως η ζωή είναι...δώρο ωραίο.
Απ' τη μία...παράλογα...ένα θαύμα περιμένεις να γίνει
απ' την άλλη...λογικά...δεν ξέρεις σε ποιόν να ρίξεις την ευθύνη.
Γνωρίζεις ότι θα έρθει το...τέλος....κάποιου αλλά δ ε ν πρέπει ο ίδιος να καταλάβει
πως...έχει πολύ λίγα ακόμα που μπορεί να...προλάβει.
Πρέπει., ειδικά, μπροστά του να δείχνεις πολύ δυνατός
& να μη φανεί, ούτε στιγμή, πως πίσω είναι το ρέμα & μπροστά ο γκρεμός.
Ψάχνεις να βρεις τι απ' όλα μαζί σου θα «πρωτοζήσει»
ο χρόνος...τόσος λίγος που δ ε ν θέλεις καθόλου να προχωρήσει.
Το μόνο που θέλεις είναι να ξέρεις πως θα είναι κοντά σου για πολύ
και όχι να τρέμεις πως θα φύγει...για πάντα...ανά πάσα στιγμή.
Δεν ξέρω από που πρέπει να βρούμε κουράγιο?
ίσως... αν κάνουμε επίκληση σε κάποιον... ʼγιο
ίσως για όσους σ' αυτά δεν πιστεύουν
να βρίσκουν άλλους τρόπους να το παλεύουν.
Το σίγουρο είναι πως όλα αυτά είναι ένας εφιάλτης
& δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να είναι παραβάτης
κάπου...κάπως...κάποτε...ίσως όταν κι εμείς βρεθούμε «εκεί»
τότε να μας απαντήσει «κάποιος» το...ΓΙΑΤΙ?...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
