| |
Θα σηκωθώ απ’την ραστώνη για μια βόλτα,
ως του σπιτιού μου το γκρι το παραθύρι
Και θα κοιτάξω ότι φοβόμουν τόσα χρόνια,
όλους αυτούς με τα σφιγμένα χείλη
Θα τους λυπάμαι καθώς πάνε στις δουλειές τους,
θα τους ρωτάω καθώς πάνε για το σπίτι
Σε ποιον δαίμονα χρωστάνε τις ψυχές τους,
και τον πληρώνουνε διπλά σε κάθε νοίκι
Όμως και ‘γω σε κάποιον διάολο χρωστάω, που δυστυχώς είναι και άγγελος μαζί
Θαρρώ αγάπη πως τον λένε και φωνάζω, πως ποτέ δεν θα μου πάρει την ψυχή
Ξάφνου βλέπω εσένα μες το πλήθος,
μες το σκοτάδι ένα φως να με χτυπά
μια μελωδία παιδική και ένας ήχος
σαν τον αγέρα που περνά απ'τα κλαριά
Νιώθω χαζός καθώς γελάει ο καιρός
χαιδεύοντας τον άσσο στα χαρτιά του
δεν κερδίζει βλέπεις πάντα ο σοφός
αλλά ο πόθος μέσα στην καρδιά του
Όμως και ‘γω σε κάποιον διάολο ανήκω, που ευτυχώς είναι και άγγελος μαζί
Θαρρώ εμένανε φωνάζει μου λέει Νίκο, για μάντεψε ποιος σου ‘χει την ψυχή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
