| |
Παραμέριζε με αγένεια σχεδόν όσους στέκονταν μπροστά του,όμως κανείς δεν αποτόλμησε να διαμαρτυρηθεί.Φαινότανε τόσο γέρος μ εκείνη την τεράστια λευκή γενειάδα αλλά και γοργόφτερος στα βηματά του συνάμα,σχεδόν εξώκοσμος.Εφτασε με λίγες δρακελιές μπροστά στην αίθουσα που ήτανε αραδιασμένα τ ανθρώπινα γεννητούρια και άρχισε να τα παρατηρεί ένα πρός ένα απο με περισή προσοχή.
Δίπλα του οι γεννήτορες αλλά και συγγενικά πρόσωπα,απολάμβαναν το θέαμα σχολιάζοντας μ ενθουσιασμό και τον παραμικρό μορφασμό των καινούργιων ανθρώπων.Μόνο εκείνος ήτανε σκεπτικός και αμίλητος μεσά σε τούτη την σύναξη της χαράς και της αγαλίασης.Κάποια στιγμή έτεινε το χέρι του τρέμοντας δείχνοντας ένα αγοράκι που έκλαιγε γοερά."αυτός είναι" μονολόγησε αφήνωντας ένα δάκρυ να κυλίσει στ αποστεωμένα μαγουλά του."τι εννοείτε κύριε" ρώτησε μια νεαρή γυναίκα με ανοιχτόχρωμα μάτια,"ειναι ο γιός μου,τρέχει τίποτα?"Απόφυγε να της απαντήσει και έστρεψε το βλέμμα του αλλού."Σας ρωτάω" επέμενε εκείνη."έχει τίποτα το παιδί μου σεβάσμιε γέροντα που δεν το είδανε οι γιατροί?"Εκείνος έκανε τοτε στροφή επι τόπου και έβγαλε μεσα απο μια βαθειά τσέπη του ένα μεταλικό σταυρό με αγκύλες στ άκρα."τι είναι τούτο ανθρωπέ μου,τί θέλεις να μου πείς τέλος πάντων,μίλησε επιτέλους !"
Τοτε ο γέροντας γυρισε προς την πλευρά των νεογέννητων και με τα μάτια δακρυσμένα ψέλλισε δειχνωντάς τα."όλα αυτα τα νεογέννητα,θα τα εξοντώσει το δικό σας νεογέννητο φράου Κλάρα και εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να αλλάξω τα μελλούμενα."
"και ποιό εισαι γέρο που λές όλα αυτά τα ανισόρροπα για το γιό μου,ποιός εισαι?"Εκείνος της γυρισε την πλάτη και άρχισε βιαστικά ν απομακρύνεται απο τον χώρο .Μονο για μια στιγμή γύρισε το κεφάλι πίσω για να ψελλίσει σχεδόν άψυχα "είμαι ο χρόνος κυρά μου,ο χρόνος".Ητανε Απρίλης του 1889 στο Μπραούναου της Αυστρίας,γεννέτειρας του μικρού Αδόλφου.
marakos
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
