| |
| | τι τίτλο να βρω που να μη πονά |  | | |
Δε θα βραδιάσει χωρίς εμένα τούτο το σούρουπο.Θα είμαι εδώ να ξηλώνω ένα ένα τα 'σ'αγαπώ' μου στον άνεμο, θα σταθώ σαν αδέξιο παιδί στην άκρη του μπαλκονιού, θα χαμογελάσω στους περαστικούς χαρίζοντας τους τον πιο τολμηρό σκοπό, ίσως να εξαργυρώσω τις αγρύπνιες μου σε φιλιά αυτή τη φορά. Ίσως καταφέρω να διπλώσω μ'επιμέλεια την καχυποψία μου
και να βάλω ναφθαλίνη στα συρτάρια του αύριο, μη φάει ο σκόρος τα λιγοστά μου όνειρα. Μπορεί καθώς προωθώ την αυθόρμητη επιτήδευση της ανάγκης μου να μ'αγγίξουν οι εραστές του δρόμου και έτσι που σε κοιτούν μες τα μάτια σου διηγούνται κάθε τόσο
την πρώτη τους φορά και δακρύζουν. Μ'αρέσουν οι εραστές του δρόμου. Κάποια ανείπωτη υπόσχεση τους κρατά σιωπηλούς,
ναυαγισμένη στα μπουκάλια του κρασιού και της λήθης, σταγόνα σταγόνα τους γιατρεύει και τους σκορπά καθώς βολτάρουν
άσκοπα στα σοκάκια της γειτονιάς.Τους κοιτώ και αναρωτιέμαι. Πόσες φορές δεν έκλαψα για το νηφάλιο μου παραπάτημα, πόσες φορές γύρισα στις στάχτες και τα κουρέλια για να χάσω μονάχα μία το γυάλινο γοβάκι...Και πάλι απόγευμα, θα πιω αργά
τον καφέ και τις σκέψεις μου, μα ξέρω. Κάπως πάλι θα συμβεί και θα θ'αράξει το βλέμμα στο σκοτεινό σοκάκι που μια θωλή φιγούρα σκάει ένα ένα τα κόκκινα μπαλόνια της ψυχής μου.
Και όπως πάντα θα με πείσω οτι δεν είσαι εσύ, έπειτα θα ψάξω τους
ενόχους στα βιβλία, ενώ στο δωμάτιο λογική και τρέλα παίζουν σκάκι, η δεύτερη κινεί τα μαύρα πιόνια, η πρώτη χάνει τη βασίλισσα και αυτοκτονεί στο πιο σκοτεινό ρουά ματ. Στέκομαι στο μπαλκονάκι μου, ακούω τις φωνές απο κάτω ήδη να καλούν, ο πλειστηριασμός ξεκινά. Πριν μπω μέσα να ετοιμάστω θα ανάψω το κόκκινο εκείνο φως στο βάθος του
διαδρόμου.Μη κλάψεις. Είναι η παρθενιά της ψυχής μου που ακόμα αιμορραγεί στην πρώτη σου σιωπηλή επίσκεψη. Σ'αναμένει αιώνια , σε ποθεί αιώνια, σε καλεί αιώνια. Για να πειστείς, άκου τη μελωδία που παίζει ο ζητιάνος στ'ακορντεόν τα μεσάνυχτα.
Χόρεψέ την για όσα αγνοείς.Θα ανταμώσουμε πριν ξημερώσει και λυθούν τα μάγια, πριν γίνουν οι χάρες μου κολοκύθες, πριν θυμηθείς πως πρέπει να μ'άρνείσαι αιώνια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | ''όποτε ψάχνω τα κουμπιά της ψυχής μου πάντα μου λείπουν μερικά...'' | | | |
|
Medelegief
02-07-2007 @ 10:13 | ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
02-07-2007 @ 11:01 | Σ'αναμένει αιώνια , σε ποθεί αιώνια, σε καλεί αιώνια. Για να πειστείς, άκου τη μελωδία που παίζει ο ζητιάνος στ'ακορντεόν τα μεσάνυχτα.
Eγραψε! Μπράβο!
::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | skoutera
02-07-2007 @ 12:09 | Πολύ αληθινό γεμάτο τόλμη.Μα Γιώτα ωραίο το αεράκι και το σπαρτάρισμα της ψυχής σου μόνο πρόσεχε την, ώσπου να αναζητήσεις αυτόν που θα στην κατανοήσει. ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
