| |
Σαν σουρουπώνει κι αρχινούν
να με καλούνε τ΄ άστρα,
στο παραγώνι τ΄ ουρανού,
στου φεγγαριού τα κάστρα
στέκεις και μου χαμογελάς.
Εκεί που μόνο τ΄ όνειρο
στου δειλινού τη στράτα
να σκαρφαλώσει αδημονεί
σε σύνορα φευγάτα,
να μην τ΄αγγίζει ο βοριάς.
Γελούν τα πορφυρά σου χείλη,
τ΄αγριοκέρασα ζηλεύουν
κι εγώ προσπέρασα την ύλη,
το φθαρτό, το γέρασμα.
Ας είναι πάντοτε η σμίλη
αιώνια να φτειάχνει
κι ο ήλιος να σ΄αδράχνει
στο φτερωτό του πέρασμα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
