ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
10-07-2007 @ 16:14 | Τελειο!
::yes.:: ::theos.:: | |
ΑΠΡΙΛΗΣ
10-07-2007 @ 16:15 | Τα απέναντι μπαλκόνια....Εμένα μου έπεφταν και πράγματα απ' τα χέρια,ή σκόνταφτα.Τώρα δεν υπάρχει η γηραιά κυρία,που την είχα βάλει και σε στίχους μου.Με ωραίες εικόνες και ξεσπάσματα,το ποίημά σου ,Στέλλα. | |
guesswho
10-07-2007 @ 16:19 | Προσπαθώ εδώ και ώρα να βρω κάτι να πω για την όρνιθα αλλά μάταια.... είμαι σίγουρη πως οι πρωινοί που θα το διαβάσουν θα έχουν μεγαλύτερη διαύγεια. Θα αρκεστώ λοιπόν να πω πως κάθε φορά με κάνεις να σε εκτιμώ και να σε θαυμάζω περισσότερο. Καλό ξημέρωμα κοριτσάκι.... ::wink.:: ::love.:: | |
Γιώργος_Κ
10-07-2007 @ 16:41 | Υπέροχο!! Καλησπέρα ::smile.:: σαν ψυχογράφημα! | |
justawoman
10-07-2007 @ 16:47 | Καλημέρα σας στιχοφίλοι μου
αυθορμήτως ξεπήδησε τούτο εδώ, κι έχει μεγάλη δόση ρεαλισμού θα τολμούσα να πω
μερσί για τη βραδυνή βόλτα απ' τη γειτονιά μου
καλό ξημέρωμα σε όλους
::love.:: | |
Α.Ε. ΕΠΕ
10-07-2007 @ 16:48 | Μα πως με σκοτώνεις κάθε φορά, σαν αυτήν την κότα.
Και πως με ταξιδεύεις σ' αυτό το τέλμα του ράβε - ξύλωνε.
Και τι θες να σου πω δηλαδή; Μπράβο; Ευχαριστώ; Είναι όλα τόσο ανούσια μπροστά σ' αυτό που δίνεις ::love.:: | |
Denis
10-07-2007 @ 17:01 | Μια διορθωσούλα μού επιτρέπεις; Σκέψη διαρκώς αστρόφωτη (αντί αστρίφωτη)! ::rol.:: Διάβασε τη φράση ως διαπίστωση ή/και ως ευχή, για τα παρόντα και τα μέλλοντα! ::smile.:: Και, μη σταματάς ν' ανοίγεις καινούργια παράθυρα στο ξάφνιασμα σε καιρούς χαυνωτικής απάθειας! ::yes.:: | |
justawoman
10-07-2007 @ 17:08 | αχ εσείς καλοί μου φίλοι... ::blush.::
σας πεθύμησα πολύ βρε, αλήθεια λέω
::love.:: | |
αθέρας
10-07-2007 @ 17:16 | Απολαυστικά μουδιαστικό ... !!! ... ... ...
... και επί τούτου, ΠΛΗΡΕΣ σε θέση, ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ... ... ... !!! ...
::smile.::
::smile.:: | |
foteinos
10-07-2007 @ 17:20 | Aπολαυστικός λόγος σε σωστές δόσεις...μια είναι η just ::love.:: ::love.:: θα μπορούσες να επεκταθείς και σε άλλες μορφές νομίζω, το λέω ίσως γιατί κι εμένα θα μου άρεσε ::smile.:: | |
annaΤi
10-07-2007 @ 18:56 | χαχαχαχα.... πειράζει που μου φάνηκε κωμικό;;;; ::cool.::
ειδικά το σημείο με την ορνιθο-νυφίτσα και τον καφέ-ρήξη καθεστώτος!!!!!!!!!
::kiss.:: | |
name_dsp
11-07-2007 @ 00:14 | Με την Α.Ε. ΕΠΕ !
Και με τη κότα!
Καλημέρα Στέλλα! ::love.:: | |
NO NOOD
11-07-2007 @ 02:01 | Όπως πάντα υπέροχη! | |
ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ
11-07-2007 @ 02:07 | Καλή σου μέρα Στέλλα!
Ο κόσμος γεμάτος κότες, άλλες επιβιώνουν και άλλες τις σκοτώνουν, αλλά πάντα κότες, διοικούν και διοικούνται, με την επιφύλαξη ό,τι δεν αδικώ τις κότες.
Φιλάκια καλή συνέχεια.... ::love.:: ::blush.:: | |
TAS
11-07-2007 @ 02:25 | Καθόλου δεν γέλασα με τους επαναλαμβανόμενους
θανάτους της κότας.
Οι προς θανάτωση κότες, μοιάζουν με τις ευαισθησίες μας,
πού όσο περνάει ο χρόνος, πεταρίζουν πανικόβλητες, μπας
και καταφέρουν, να γλιτώσουν, απ' τα στιβαρά χέρια όσων,
στο σύγχρονο κόσμο, φρονίμως ποιούντες , απέκτησαν ανοσία
στην θλίψη και σε άλλα δυσάρεστα και ανωφελή συναισθήματα
του παρελθόντος, προετοιμαζόμενοι για μια νέα τάξη, όπου η
συνάρτηση των αρετών έχει μέγιστο την ψυχρ-αιμία κι ελάχιστο
την πισινή, ούτως ώστε, αστακωμένοι, δηλαδή, επαρκώς αμυνόμενοι,
να θηλάσουν απερίσπαστοι , αποσπώντας την όποια σταγόνα
απέμεινε στο άνυδρο στήθος της Ιερής Επιβίωσής.Αμήν.
| |
justawoman
11-07-2007 @ 03:55 |
Άννα μου, το κωμικό απ' το τραγικό δεν απέχουν πολύ ξέρεις... κι εγώ προσπαθώ ν' αντικρύζω τη φαιδρή όψη των πραγμάτων ::love.::
Τάσο μου
η συλλογή του Σερέφα "πρώτα πέθανε η κότα" μιλάει και πολύ εύστοχα μάλιστα για όσα θίγεις ή υποννοείς εδώ
Θα την πάρω και για σένα αφιερωμένη εξαιρετικά ::love.::
καλημέρα και στους υλόποιπους μεταμεσονύχτιους και πρωϊνούς στιχοπερηπατητές
::smile.:: | |
ΠΥΘΙΑ
11-07-2007 @ 04:23 | Κάθε φορά που σκοτώνεται η κότα όμως,φαντάζομαι
θα κάνει και λιγότερα αυγά,στην επόμενη γέννα της.
Και που θα βρούμε να βάψουμε το Πάσχα...
Καλημέρες Στέλλα.Από τα πιο όμορφα που διάβασα σήμερα εδώ μέσα.
ΤΑΣ μαζί σου. | |
balistreri
11-07-2007 @ 04:33 | Μόλις διάβασα τι κακό κάνει το διάβασμα τα πνιγηρά απογεύματα...σκότωσα την κότα... | |
AceOfSpades
11-07-2007 @ 05:19 | το ποίημα έκανε την κότα , ή η κότα το ποίημα ?
χμμμ... το κλειδί είναι το προ-τελευταίο (διακινδυνεύοντας θα το πω υπερρεαλιστικό ) τρίστιχο... σου ξέφυγε.. αυτό πραγματικά σου ξέφυγε.. το κλειδί είναι εκεί... | |
AleXandros K.
11-07-2007 @ 05:31 | Μόνο η καημένη η όρνιθα παραμένει μετέωρη
Για να πεθάνει άλλη μια φορά,
στον επόμενο φόνο
Πάντα υπάρχει Στέλλα μου μια αποδιοπομπαία κότα
σαν το εξιλαστήριο θύμα…
Προσοχή λοιπόν στα κοτέτσια σας ::wink.:: | |
ΠΥΘΙΑ
11-07-2007 @ 05:36 | Και πάντα ένας κόκκορας;Στα κανονικά κοτέτσια υπάρχει πάντα
ένα αναπληρωματικό κοκκόρι. | |
giannisanas
11-07-2007 @ 07:10 | πολύ ωραίο just χεις ένα τρόπο να μεταβαίνεις από το ένα επίπεδο στο άλλο και να συνδέεις την αίσθηση με άλλα πράγματα. Θα θελα να σου πω πως γράφεις καταπληκτικά σχόλια σε όλους μας πολύ εύστοχα καλή σου μέρα. | |
agrampeli
11-07-2007 @ 07:21 | Πάντα η αδρεναλίνη σε μορφή παγωμένης απόλαυσης
Σαν τη λάμψη των ματιών της απέναντι νυφίτσας
Έχει στηθεί στο μπαλκόνι και χαζεύει δήθεν αδιάφορα
Τι κοιτάς κυρά μου;
Καφέ πίνω, δεν ετοιμάζω ρήξη του καθεστώτος
πολύ πολύ καλό ::smile.:: ::yes.:: | |
Αστεροτρόπιο (Jeny)
11-07-2007 @ 07:23 | Εγώ τι να πω τώρα ε;;;;;
Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι η κότα είναι το μοναδικό πλάσμα στον πλανήτη μετά τις κατσαρίδες που δεν έχω καμία τύψη ή συμπόνια όταν πεθαίνει ή σκοτώνεται. ::devil.::
Επίσης να ομολογήσω ότι θέλω ένα απόγευμα να αισθανθώ πλήξη επιτέλους!
τα φιλιά μου πάρε, μετακόμισαν στον πάτο του καφέ σου και κάνουν φουσκάλες ::whist.:: | |
TAS
11-07-2007 @ 07:44 | Συγγνώμη, μια συμπλήρωση...
Και η κυράτσα που κατασκόπευε απ' το μπαλκόνι...
(Κάτι τέτοιοι ,σε κρίσιμες περιόδους, αναλαμβάνουν
την περιφρούρηση του καθεστώτος. ::scare.:: )
Συνεχίστε, τώρα... | |
ΠΑΡΑΠΟΙΗΤΗΣ
11-07-2007 @ 07:51 | σου έχω ένα αντίδοτα και θα το ποστάρω σε λίγο ::laugh.:: | |
Medelegief
11-07-2007 @ 09:02 | καλό... ::up.:: ''το γαστροοισοφαγικό μου τέλμα'' Που την ξέρεις τέτοια γνώση,ε?
::love.:: ::razz2.:: | |
justawoman
11-07-2007 @ 11:31 | Ασσε, εσύ να το αφήσεις ήσυχο το κλειδί, δεν είναι τυχαία κάτω απ' το χαλάκι της πόρτας...
Φίλοι μου, ομολογώ ότι ο διαρκής θάνατος του πουλερικού, είναι απ' τα πιο προκλητικά στοιχεία του ποιήματος
Δεν περίμενα όμως να εγείρει τόση ορνιθολαγνεία ::laugh.::
μερσί, ελπίζω να διασκεδάσατε και σήμερα
φιλιά σε όλους
| |
justawoman
11-07-2007 @ 11:36 | και μιας κι έγινε λόγος για τον Σάκη Σερέφα και τη συλλογή του
σας χαρίζω κι ένα από τα ποιήματα της
ARS LONGA, COTA BREVIS
Βρέθηκαν απότομα
σ' ένα δωμάτιο σκοτεινό.
Εκείνος
και μια κότα.
Σιωπή του σκασμού.
Ώσπου ράμφη που κροταλίζουν
τη σκίζουν.
Είναι η κότα καθώς ραμφίζει το σκοτάδι.
Του το ταΐζει στο στόμα.
Κι εκείνος άδει.
Τα μάτια του υγρά
(θα 'ταν υγρές οι οπτασίες)
τρεμάμενα τα χέρια έψαυαν το κενό
(όμως ποτέ, ποτέ το πτηνό)
με κάθε βούκα παραμιλούσε
στίχοι θολοί για κάποιο αθέατο κενό
μα μήτε λέξη για το άμοιρο το ζούδι παραδίπλα
συγχίστηκε η όρνιθα με τόση μοναξιά, φτεροκοπά
τα πούπουλα της σκορπίστηκαν στον αέρα
ο ρεπόρτερ του σκότους τα ‘κανε πέρα
το στόμα του πικρό απ' τις πολλές αλήθειες
ναι, τούτες ήταν της τέχνης του οι συνήθειες.
Αίφνης, κάποιο χέρι άναψε τα φώτα.
Πρώτη πάλι πέθανε η κότα.
| |
lookingfor
11-07-2007 @ 17:23 | Μπράβο. Είσαι αστείρευτη πηγή εικόνων που αγγίζουν την καρδιά μας | |
Βασίλης Ιωαννίδης
12-07-2007 @ 07:43 | εμένα πιο πολύ εντύπωση Στέλλα μου μου έκανε εκείνη η νυφίτσα που αναφέρεσαι. είναι το σημείο κλειδί για μένα στο ποιημα σου και σίγουρα αυτό που μου κίνησε την περιέργεια! δεν ξερω γιατί, ίσως νιώθω ότι συμβολίζει κάποιο άλλο ζώο εκτός την κότα που παραμένει ζωντανό ενώ επρεπε να παρει τη θεση τη; κότας....θε μου τί λογια ξεστομίζω..
πολλά φιλιά | |
aPinokio
08-07-2008 @ 04:31 | Πολύ καλο ::love.:: | |
 |
