| |
Ονειρικά παρόντα ενός απολιθωμένου χρόνου
Ανατολή, θαμπές σκιές γαντζώνονται στους τοίχους
Κι όλο σιμώνουν τα πουλιά
Σκουριά τρυπώνει, χάνεται στων ποιητών τους στίχους
Τ’ απολιθώματα των ξεχασμένων λογισμών μας
Φανταχτερά μας μυστικά
Δε θε να δούμε μείς ποτέ το φως των στεναγμών μας
Άιντε λαμπυρίζουν και καίνε θαρρείς μ’ αλήθεια
Λόγια νογώ που ‘ναι απλά
Αχ και πως μπορώ να τριγυρνώ σε παραμύθια
Πυρακτωμένα βόλια μου συγυρνούνε τον τάφο
Των καημών αιώνια συντροφιά
Σαν κηδέψω κάθε φεγγάρι να σ’ αγαπώ θα μάθω
Άιντε τ’ ουρανού οι φωτεινές κι απόμακρες γραμμές
Σκόνη αστρική που ξενυχτά
Λυσσά στων νεκρών αστεριών τις γιορτινές φορεσιές
Ψυχή ανταριασμένη π’ αλυχτά
Η νεκρωμένη φύση στο προσκεφάλι μ’ αγρυπνά
Κ’ είναι θαρρείς πως ξέφτισε η μέρα
Τ’ άστρου του πρωινού η πορεία έξαφνα σταματά
Χρυσωμένα μεσημέρια καταπατούν τις ώρες
Ο ήλιος γητευτής του ουρανού
Μαύρη μου θάλασσα, στυφή στου νου τις καταβόθρες
Κάθε νυχτέρι στη σιγή μου υπόγεια τριγυρνά
Τ’ όνειρο μακριά από τη λήθη
Οι εφιάλτες μου με κοιμίζουνε αρμονικά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
