| |
| | Ούτε γρατζουνιά |  | | | Ενα μεγαλο ευχαριστω σε κεινα τα
παιδια στο "οι ιστοριες μου"
Για τα καλα τους λογια.
Και συγνωμη που δεν κανω σχολια
για τα δικα σας εργα.Απλα ειμαι
αγραματος ανθρωπος
Δυσκολο πραμα οι λεξεις.
Απο εικονες ξερω
Κι οταν φτιαξω τις εικονες τοτε
| | |
Εδω βρισκεται η εισαγωγη της ιστοριας μου
Αν σκεφτεσαι να το διαβασεις, θα
σε παρακαλεσω για τρια παραγματα
Πρωτα, διαβασε το αλλο κειμενο μου
με τιτλο, "οι ιστοριες μου"
Αυτο επειδη εκει εξηγω τα πως και
τα γιατι που με οδηγησαν στο να
βαλω στο χαρτι, τουτη την
αληθινη 'περα για περα' ιστορια
μου
Σαν δευτερο, θα σου ζητησω, να μην
την διαβασεις, μα να την αφησεις
να σου μιλησει.Οι ιστοριες μιλανε.
Δεν διαβαζονται.
Τα βιβλια διαβαζονται.
Μα εκεινα ειναι επιπεδα.
Αψυχα
Διαλεγουν ενα θεμα και το
αναπτυσουν.Αργα και μεθοδικα, σε
αρχη, μεση και τελος
Τα παντα μεσα κει υπαρχουν και
λειτουργουν προς εξυπηρετηση του
θεματος.Τα αλλα ειναι περιτα
Μα μια ιστορια ειναι αληθινη
Με χιλιαδες χρωματα και αποχρωσεις
Με χιλιαδες διαστασεις
Οχι σημαντικα.Απλα ακεινα το μικρα
που μας συμβαινουν καθε μερα
Γιαυτο σου λεω.
Μην το διαβασεις
Αφησε το να σου μιλησει, να ζησεις
και εσυ την ιστορια οπως την
εζησα εγω.
Να γινεις αυτη
να γινεις αυτος
να γινεις καθετι που ητανε μερος
της ιστοριας
Τελος θελω να σου ζητησω μια
μεγαλη χαρη
Αν δεν μπορεσεις..
Αν δεν καταφερα να βαλω στο χαρτι
ολα αυτα που εζησα
Να τα βαλω ετσι που να σου
μιλησουνε οπως μου μιλησανε
Αν τελικα εκεινο δεν σου μιλησει
Αν δεν σε παρει μαζι του, να σου
ψιθυρισει στ'αυτι την ιστορια,
οπως ο παππους στον εγγονο...
Σε παρακαλω...
Να τα βαλεις μαζι μου
Οχι με την ιστορια μου.
"Ουτε Γρατζουνια"
Εισαγωγη
Πηγε απογεμα
Ηταν ολοι εκει.
Και αυτη.
Μπροστα απο το αρχηγειο στολου
Ακριβως απεναντι, στο βαθος ειναι η διοικηση ταχεων σκαφων
Εκει ειναι η βαση τους
Εκει πιανουν συνηθως
Αλλα σημερα..
Σημερα ειναι ιδιαιτερη μερα.Τους περιμενουν εδω.Εξω απο το αρχηγειο.
Επισημη υποδοχη!
Κοιταζει γυρω της.Προσωπα γνωστα
Ο υπουργος, οι αρχηγοι ολοι, ο διοικητης του...
Να και ο Λαζαρος.Ο πρωην κυβερνητης.Ποσες αποστολες ειχανε παει μαζι...
Βλεποντας τον Λαζαρο η καρδια της σφιχτηκε.Ναι, της ειπανε οτι ειναι καλα."Ουτε γρατζουνια"
Γυρνανε ολοι χωρις ουτε γρατζουνια.Ετσι της ειπανε
Αλλα οταν βλεπει τον Λαζαρο, με το μισο το ποδι, δεν μπορει.Ο νους της παει στο κακο.Δεν το
θελει, αλλα μονο αυτη ξερει τι περναει οταν αυτος ειναι μακρια.Μονο αυτη και καθε γυναικα ναυτικου
Κοιταζει γυρω να δει καμια..
Τιποτα
"μονο συζυγοι" τους ειπανε.Αυτη και η Νικη δηλαδη.
Μα η Νικη, η γυναικα του Βαγγελη του υπαρχου, ειναι στο νοσοκομειο.
"καρκινος"
"Μα τι στην ευχη?Τιποτα δεν παει καλα?"
Και δεν ερχεται..
Ναι της το ειπανε οτι δεν ξερουν ποτε ακριβως θα φτασουνε.Πολλες αβαρειες λεει.Το καραβι
παει και δεν παει.Διαλυθηκε σχεδον τελειως.
Μα αυτοι ουτε γρατζουνια.
Η αληθεια ειναι οτι ο δικος της ποτε δεν χτυπησε."ουτε γρατζουνια"
Τοσες αποστολες και ποτε τιποτα..
Μα αυτη φοβαται.Δεν μπορει να μην φοβαται
Και τι δεν κανει αυτος για να την ηρεμηση.Και τι δεν της λεει....
Και kαθε φορα που φευγει, γελωντας της λεει...
"Μην σκιαζεσε, κι εμενα δεν μπορουνε να με φανε.Εχω την αγαπη σου να με φυλαει."
"Η εικονα σου απλωνεται πανω μου, σαν μανδυας με τυλιγη, πανοπλια να με προστατευη.."
"Τα βλεπω να ερχονται, τα θραυσματα, τις σφαιρες μα ολα στρακανε πανω της και φευγουν μακρια"
"Εισαι ο Αγγελος μου, η ασπιδα μου, η το ξωτικο που με προστατευη"
Κι ελεγε και αλλα πολλα
Και το κακο ειναι οτι τα πιστευε ολα. Μεχρι την τελευταια λεξη..Το εβλεπε στα ματια του.Παντα σιγουρος.
Μα εκεινη..
Εκεινη ηξερε οτι ηταν λογια.Και φοβοταν
Οι σφαιρες δεν καταλαβαινουν απο λογια, μητε απο ασπιδες του μυαλου του.
Οι σφαιρες σταματανε σε σιδερο, σε μπετο οχι στη θωρια της
Κι αυτοι δεν ειχανε τιποτα.Μονο ενα καρυδοτσουφλο που το λεγανε καραβι.Απομηναρι αλλων εποχων
Καθε φορα που γυρναγε, το κοιταζε, ετσι τρυπημενο, διαλυμενο, κομματιασμενο και απορουσε πως..
Πως στην ευχη μεσα σ'αυτον τον χαμο, εκεινος γυρναγε παντα διχως γρατζουνια?
Πως στην ευχη με τουτο το τενεκε βγαλανε περα τοσες και τοσες αποστολες?
Πως στο καλο γινανε ο θρυλος τουτου του πολεμου, πως κανανε καθε εναν στον πλανητη να μιλαει γι'αυτους?
Με τετοιο σκυλοπνιχτη και της λεει να μην φοβαται..
Μ'αυτη φοβαται.Τουτη τη φορα πιο πολυ.
Αυτος της ελεγε τα ιδια και αλλα πολλα, καινουργια.
Μα εκεινη το ειδε.Στα ματια του.Η σιγουρια δεν ητανε εκει.Και κατι αλλο.Κατι δεν της ειπε
Ολες τουτες τις μερες η καρδια της πηγαινε να σπασει.Δεν εκλεισε ματι.Ξυπναγε απο εφιαλτες.Μαυρους.Σκοτεινους
Δεν τους θυμοτανε ποτε, αλλα ηξερε οτι τους ειχε.Ηξερε και γιατι.Μα τι να κανει?
Μονο προσευχες μπορουσε.
Και να περιμενη...
Δεν περιμενε για πολυ.
Ενα χερι την σκουντησε ελαφρα στον ωμο.
Ητανε ο διοικητης του.Ο Κος Αποστολου.
Μολις τον ειδε γυρισε αμεσως.Δεν ηθελε να δειχνει υστερικη αλλα δεν προλαβε να συνγκρατηση την ερωτηση.
Βγηκε απο μονη της.
"Μα τι εγινε.Γιατι δεν φτασανε ακομα?Σιγουρα ειναι καλα?"
"Ηρεμησε κοριτσι μου.Ολα ειναι μια χαρα.Μολις πηραμε σημα.Περασανε απ' τον πειραια."
"Οπου να'ναι θα τους δουμε"
Να 'ναι καλα ο ανθρωπος.Ηρθε αμεσως να της το πει.Την καταλαβαινε.Και εκεινη και τις αλλες
Συζηγους, μαναδες, φιλεναδες....Και κορες καμια φορα.
Τον ειχε δει πολλες φορες.Καλος ανθρωπος ο Κος Αποστολου.
Οταν δεν εχουν νεα τους σε κεινον τρεχουν.Η παρηγορια τους.Ξερει απο πονους και αγωνια.
Παλια καραβανα, ψημενος στην θαλασσα.
Οπως ελεγε εκεινος,"Ψημενος με ηλιο, αλατι και αεριδες.Η παλια καλη συνταγη για να φτιαξεις καλους ανθρωπους"
Τοτε φανηκε.Το ειδε.
Ητανε απεναντι, πισω απ τον βραχιονα.Μονο η γεφυρα φαινοτανε.Ουτε η γεφυρα δεν ητανε καλα καλα.Μονο εκεινο το απο πανω..
Κοντρα γεφυρα το λεγανε.Ναι κοντρα γεφυρα, αυτο ειναι.Και κατω απ' αυτο ειναι ο καλος της
Το ειδανε και οι αλλοι.Ενα σουσουρο απλωθηκε.Εξαψη.
Ολοι περιμεναν με αγωνια.Ηταν οι ηρωες.Αυτο που κανανε δεν εχει ξαναγινει.Ποτε.Μητε τοτε στη Σαλαμινα
Απο χτες που μαθευτηκανε τα νεα, τα πανηγηρια δεν σταματησανε ουτε λεπτο.Ολη η χωρα γιορταζει
Και τωρα τους περιμενουνε εδω, μαζι της.Να τους θαυμασουν, να τους αγγιξουν, λιγο απ'το μεγαλειο τους να
κλεψουν.Να αισθανθουν.
Σιγα σιγα η φιγουρα αρχισε να μεγαλωνει.Φαινεται και η γεφυρα τωρα.Μα ειναι μακρια ακομα.Δεν τον βλεπει
Μα ξερει οτι ειναι εκει.Στη γεφυρα.στο κεντρο, λιγο πισω απ' τον τιμονιερη, ελενγχει και δινει οδηγιες.Για τα παντα
Και μπροστα λιγο πιο δεξια ειναι ο Βαγγελης.Το δεξι του ματι και τ'αριστερο του χερι οπως λεει εκεινος.
Εφτασε στην ακρη του βραχιονα και αρχισε να στριβη.
Νατο!!.Γυρισε στο εμπα του ναυσταθμου!!
Φαινεται ολη η πλωρη τωρα.Αλλα μακρια ακομη..
Μα φαινεται κινηση στο καταστρωμα.Οι ναυτες ετοιμαζονται να δεσουν
Λιγο ετοιμαζονται, λιγο να δουν ξανα ανθρωπους, μερη γνωστα, σιγουρα, ασφαλη.
Λιγο να γευτουν κοματια μικρα απο την πιτα της δοξα τους, ετσι σαν ορεκτικο πριν το κυριως πιατο
Κινηση και στα αλλα καραβια.Τ' αραγμενα.Οσα εχουν απομεινη δηλαδη.Καποτε ο ναυσταθμος ητανε γεματος, αλλα τωρα..
Τα πιο πολλα πανε.Και οσοι ητανε πανω τους πανε κι' αυτοι μαζι..
Βγηκανε ολοι στα καταστρωματα.Ναυτες και αξιωματικοι.Με τα ασπρα τα καπελα και τις μπλε στολες.
Οχι με τα ρουχα αγγαρειας μα με τις επισημες στολες
Ν' αποδωσουνε τιμες.Οχι οτι δεν θα βγαινανε ετσι κι'αλλιως
Ειναι στιγμη μοναδικη, κανεις δεν θελει να την χασει.Τιμη για τον καθενα να' ναι εδω σημερα.Να το δει
Μα ειναι και κατι αλλο.Παντα βγαινουν.Ενας δικος τους γυρναει.Ενα απ'τα καραβια τους.Δεν μεινανε και πολλα..
Θελουν να τους δουν.Ειδανε πολλους να πηγαινουνε στον πατο.
Ειναι μια παρηγορια να βλεπεις καποιους να γυρνανε.
Αρχισε να περνα μπροστα απ ' τις προβλητες.Αργα, απιστευτα αργα.Βασανιστικα αργα.Σκετο μαρτυριο να περιμενει.
Οι ναυτες στα λιγοστα καραβια πηραν θεσεις, προσοχη.Οι αξιωματικοι χαιρετουν, οι σφυριχτρες αρχιζουν το σφυριγμα
Ενα απο εκεινα τα σφυριγματα, που μονο εκεινοι καταλαβαινουν.Κατι σημαινει κι 'αυτο αλλα ποιος ξερει..
Μπροστα απο την Π1 τωρα, μπροστα απο τ'αρματαγωγα, εκεινα τα θηρια, τα τεραστια, που εχουμε εμεις μα εχουνε και οι αλλοι
Ποσες φορες δεν πηγε εκεινος να τα σταματηση.Εκεινα των αλλων.Τον βλεπει τωρα να περνα μπροστα τους.
Γελειο θεαμα.Ειναι μια μπουκια.Ουτε μια μπουκια.Με τ'απονερα μονο μπορουνε να το στειλουνε στο πατο.
Μα εκεινος λεει, "Μη σκιαζεσαι.Δεν ειναι θηρια.Χοντρομπαλαδες ειναι.Παραφαγανε και τωρα πα να σκασουν"
Θεε μου ειναι τοσο τρελος?
Περασε και τα οχηματαγογα, τα ναρκαλιευτηκα..
Ολα με τη σειρα.Και παντου τα ιδια, οι ναυτες προσοχη, οι αξιωματικοι ολοι εξω χαιρετουν και οι σφυριχτρες πεζουν
Ερχεται τωρα.Ερχεται να δεσει.Σαν να τον βλεπει..
Ναι ναι.Φαινεται μεσα απο το τζαμι της γεφυρας.Οπως το ηξερε.Στο κεντρο.Λιγο πισω απο τον τιμονιερη
Δεν εβλεπε πολλα.. μονο τρεις φιγουρες.Μα ηξερε ποια ηταν η δικια της.
Ο Κος Αποστολου την πηρε απο το χερι.Την οδηγησε μεσα στον κοσμο, να πανε μπροστα, εκει που 'ναι η θεση της της ειπε
Τι καλος ανθρωπος..
Λιγα μετρα μονο.Τον εβλεπε καλα τωρα.Ορθιος, γερος, φαινοτανε καλα.Θηριο οπως εφυγε.
Μια λυτρωση ηρθε.Ενα χαμογελο πλατυ σαν φως.Ξεκινισε καπου απο μεσα της και βγηκε εχω σαν χειμαρος.Σχεδον γελιο ητανε
Ηθελε να τρεξει να τον αγγαλιασει μα δεν δεσανε ακομα..
Δεν μπορουσε να κρατηθει.Μα ηξερε οτι επρεπε να περιμενει.Να δεσει τοτε να παει στη σκαλα, στη θεση του
και να χαιρεταει εναν εναν τους αλλους που θα βγαινουν.Δεν γινεται αλλιως.Δεν ητανε νομος η καποιος ναυτικος κανονισμος.
Η εστω ενας ναυτικος κωδικας τιμης
Οι αλλοι καπετανιοι βγαινανε πρωτοι απ' το καραβι
Μα εκεινος λεει..
"τους παιρνω μαζι μου στην κολαση και ποτε δεν μου 'παν οχι, δεν μου γκρινιαξανε, δεν κλαψανε, ουτε ενα παραπονο.."
"τους ζηταω να κανουνε τ' αδυνατα δυνατα και αυτοι τα κανουν.Δεν ξερω πως, δεν ξερω απο τι ειναι φτιαγμενοι μα κανουν οτι τους ζητω"
"πως το μπορουν δεν ξερω.Στιγμες στιγμες θαρω πως θα βγαλουνε τον ηλιο απ' την δυση αμα τους το ζητησω"
"ετσι και εγω θελω να 'μαι εκει οταν βγαινουν, να τους θαυμαζω, να τους καμαρωνω και.."
"Να τους δω ξανα.Να τους μετρησω, να δω μια φορα ακομα οτι ειναι ολοι τους καλα."
Ετσι ειναι εκεινος.Εχει τους δικους τους κωδικες.
Δενουνε!!
Πεφτει η σκαλα!
Τωρα θα παει εκει.Στα δεξια της σκαλας.Οι αλλοι θα περνουν, θα γυρνουν, θα χαιρετουν την σημαια και ενας ενας θα κατεβαινουν
Και τελευταιος αυτος.Ο δικος της.
Επεσε η σκαλα, τη δεσανε, κι αυτος πηγε εκει.
Μα...
Δεν σταματησε!
Αρχισε να κατεβενει.
Αργα.
Σταθερα.
Κοιτωντας ισα μπροστα.
Και τοτε αυτη το ειδε...
Στα ματια του...
Κατι εσπασε μεσα της.Μια κραυγη ξεκινησε απο τα βαθη της ψυχης της.Απ' εκεινο το κοματι που υπηρχε μεσα της απο παντα.Πριν καν γενηθει
"ΟΟΧΧΙΙΙΙΙΙΙ" ουρλιαξε..
Μα δεν ακουστηκε
ουρλιαζε η ψυχη της ολη, η καρδια της, το κορμι της..
Μα ηχος κανενας
"ΟΟΧΧΙΙ"
"ΟΧΙ θε μου στον δικο μου."
"Οχι σ'αυτον"
Μα το δε ξανα.Στα ματια του.Ητανε εκει
Το 'χε δει πολλες φορες.Μα σ'αλλους.
"Εσπασε" το λενε
Οι γιατροι λενε "νευρικος κλονισμος" και καποια αλλη ορολογια
Μα αυτη ξερει.Οπως κι αν το λενε, αυτο ειναι το τελος
Αλλαζουν.Γινονται ζομπι.Σκια του εαυτου τους
Το χε δει και στον Μακη.Τον κολητο του
Μαζι μπηκανε στον πολεμο.Τοτε τρια χρονια πριν..
Αρχικελευστες και οι δυο στο αντιτορπιλικο.Τοτε..
Αχωριστοι.Μαζι φευγανε, μαζι γυρναγανε...
Εκεινη του την γνωρισε την Μινα.Παλια σημαθητρια ητανε
Εκανε την προξενητρα.Ητανε καλο παιδι ο Μακης.Τον εζησε.Παρεα με τον δικο της
Εξω καρδια και οι δυο τους.Γελιο, γλεντι..
Δεν παραδινοντουσαν στον πολεμο.Δεν σηκωνανε τα χερια ψηλα.Με τιποτα.
Μα εκεινη το 'ξερε απ' τον δικο της
Το 'χανε αναγκη.Οταν γυρναγανε.Το βλεπε σ'αυτον.Τα βραδια, τα λιγοστα. οταν ξαπλωνανε.
Θελανε ενα χερι δπλα τους, μια συντροφια, παρηγορια.
Γι' αυτο του γνωρισε την Μινα.Ητανε καλη συντροφια η Μινα.Την θυμοτανε απ'το σχολειο
Δεν ηταν κολητες, μα υπηρχε κατι.Οχι σοβαρο, μονο να, μια δυο φορες μονο, οταν ητανε μονη εντελως
Οταν ηθελε εναν ωμο να ακουμπησει, η Μινα ητανε εκει.Οχι σαν κολητη.Ενα περιεργο.Σαν κατι σταθερο, σαν βραχος
Σαν μανα.Ποιος ξερει...
Εκεινη παντως ηξερε.Η Μινα ηταν ενα κι ενα για τον Μακη.Κι ητανε αληθεια.Δεσανε αμεσως.
Οπως το γλυκο στην παλια καλη συνταγη της γιαγιας.
Ηταν ωραιο ζευγαρι οι δυο τους.Μερικες φορες τους ζηλευε λιγακι.Μα καμαρωνε κιολας!
Και τωρα..
Ο Μακης παει!
Δεν πεθανε.Εκει ειναι.Στο σπιτι τους.Στην βεραντα καθεται ολη μερα.Χειμωνα καλοκαιρι.
Ανασαινει, τρωει, πινει, κανει ερωτα μα ειναι νεκρος...
Εκει στη βεραντα.Ενα πτωμα καθιστο, να κοιταει τον Σαρωνικο στο βαθος.
Ειχε δει κι αλλους.Ολοι το ιδιο βλεμα.Ολοι κοιτουν την θαλασσα.Οχι εδω κοντα, οχι δεξια η αριστερα.
Μονο ισια στο βαθος.Σταθερα, συνεχεια, ακομα κι οταν θαλασσα δεν βλεπουν, εκεινοι εκει.Την κοιτουν
Και τωρα ο δικος της.
Ο καλος της
"ΟΧΙΙ"!!
Κοιταξε ξανα.Μηπως εκανε λαθος.Μηπως κατι αλλο συμβαινει?
Μηπως εχει χτυπησει και δεν φαινεται?
Μα του κακου.Το ιδιο βλεμα ητανε εκει.Εκεινο το βλεμα των νεκρων.
Και τωρα καθως πλησιαζε, σχεδον ειχε φτασει πανω της, το βλεπε πιο πολυ, πιο καθαρα.
Και ποναγε πιο πολυ.Σαν μαχαιρια.
Την εφτασε..
Γυρισε το βλεμα, πανω της το 'ριξε..
Μα δεν την εβλεπε.
Δεν κοιταζε στο πλαι.Την κοιταζε στα ματια.Ισα στα ματια.Μα δεν την εβλεπε
Ετσι ητανε τουτη η ματια.Το'χε δει και στον Μακη.Και σ'αλλους
Δεν σταματαει πουθενα, σαν λειζερ, σαν ακτινες, ερχεται καταπανω σου, μπαινει απ΄τα ματια, περναει ισα περα,
τρυπωντας μυαλο και οτι αλλο, φτανει στο πισω μερος του κρανιου, το τρυπαει κι αυτο και φευγει.Χανεται.Στο απειρο.
Μονο που τωρα εμαθε και κατι αλλο.Κατι που δεν ηξερε ισα με τωρα.
Ο πονος που αφηνει πισω της τουτη η ματια.Μπαινει, τα τρυπαει ολα, φευγει και τα αφηνει πισω ολα κοματιασμενα
Γιατι τωρα δεν ειναι ενος ξενου η ματια.Ουτε του Μακη.Ειναι του δικου της.Του καλου της..
Για μια στιγμη της ηρθε ο θυμος
"ουτε γρατζουνια!"
"Δεν παθαινεις τιποτα ε?"
"Και τουτο δω τι ειναι.Μου λες?" της ηρθε να ουρλιαξει, μα το κρατησε.
Τον πηρε απ'το χερι.Τον πηρε μαζι της.
Μα οχι οπως αλλοτε.Οχι οπως η καλη του, παιρνει τον καλο της
Λιγο σαν μανα, λιγο σαν αδερφη, σαν νοσοκομα, σαν φιλη καλη, μα ακομα και σαν κορη
Τον πηγε σπιτι.
Ρωτησε αν πειναει.Να του βαλει να φαει.Τρωγανε.Το ηξερε.μπορει να τα'ναι νεκροι μα τρωγανε.Το'χε δει
Εκεινος ειπε "οχι, ευχαριστω" μα δεν ακουστηκε
Εκεινη το'ξερε οτι το 'πε.Ειδε τα χειλη του ν'ανοιγουν, ακουσε τον ηχο να βγαινει.Μα λεξεις πουθενα..
Τον πηρε ξανα, τον πηγε μεσα, στο μπανιο.Τον εγδυσε, σιγα σιγα, αργα αργα, τρυφερα, μ'υπομονη, οπως η μανα το μωρο της
Τον εβαλε στην μπανιερα, αρχισε να τον πλενει, σιγα, αργα,τρυφερα, σταθερα...Οπως η μανα το μωρο της.
Τον εβγαλε, τον σκουπισε, τον τυλιξε και τον πηρε μεσα.Μαζι της.Στο κρεβατι τους.
Σηκωσε τα σεντονια.Τον εγδυσε ξανα, τον εβαλε να ξαπλωσει.
Κι αυτη απο την αλλη, γδυθηκε, ξαπλωσε κι αυτη.
Μειναν εκει.Ανασκελα.Το ταβανι να κοιτουν.Ισια, σταθερα.
Κι οι δυο τους.Διχως μιλια.
Καποια στιγμη αργοτερα, 'ποιος ξερει αραγε ποση ωρα' γυρισανε.Και οι δυο.Με μιας.
Αγγιχτηκανε, αργα, απαλα, αγκαλιαστηκανε και ερωτα κανανε.
Αργα, τρυφερα, απαλα, οπως παλια.
Μα δεν ητανε το ιδιο.
Οι κινησεις ολες ιδιες.Ολες οι λεπτομερειες ιδιες.Τα παντα.Μα..
Μα ητανε αλλιως.
Παλια ο ερωτας ητανε αγαπη, ητανε φαντασια.Φως..
Εβγαινε απο παντου.Κι απο τα ματια.
Τωρα δεν υπηρχε τιποτα.Μονο..
Μονο πονος.
Ενας πονος...
Ξεκιναγε απ'αυτον, καπου απο μεσα του, απο ψηλα.Απ την ψυχη του την ιδια..
Κατεβαινε χαμηλα,
εφτανε στα σκελια του,
κι απο κει περναγε σε κεινη,
κι ανεβαινε ξανα, κι απλωνωτανε παντου,
σαν τον καρκινο ενα πραμα.Ενας πονος που ξεσκιζε την ψυχη της σπιθαμη τη σπιθαμη
Σαν τελειωσανε, γυρισανε..
Ανασκελα παλι.Τα ματια στο ταβανι.Ισια, σταθερα
Μονο τωρα..
Εκεινος της κραταγε το χερι.Δεν το κραταγε ακριβως.Μονο τ'αγγιζε.Ισα που αγγιζε
Να δει οτι 'ναι ακομα κει? Ποιος ξερει...
Ειπε να του μιλησει, να τον ρωτησει..Τι εγινε, τι σου κανανε μωρο μου.. πες το σε μενα.Σε μενα.Μονο σε μενα.
Μα δεν μπορεσε.Δεν ηταν αυτος.Ηταν αλλος.
Οχι οτι της ηταν αγνωστος.Τον εβλεπε εκει μεσα.Εκει ητανε.Αλλα σα νατανε χωμενος μεσα στο κελι
Το υπογειο, τ'ανηλιαγο, το σκοτεινο το μαυρο.
Εκεινη ηθελε..
Ηθελε να τον βγαλει, να τον λευτερωσει.Μα πως..
Δεν ειχε το κλειδι.
Καποια στιγμη, εκεινος σηκωθηκε, πηγε μεσα.
Εκεινη δεν σαλεψε.Αστονε.Να μεινει λιγο μονος.Ποιος ξερει.Μπορει ν'αλλαξει.Μπορει να μην ειναι τοσο χαλια.
Τον εαυτο της κοροιδευε.Το'ξερε.Κανεις δεν γυρισε ποτε
Μα γιατι.Γιατι δεν λενε.Τι ειναι αυτο που τους τρωει.Τι τους κανει ετσι
Τι διαολους και τριβολους συναντουν εκει περα
Τουτος δεν σκιαζοτανε μητε το χαρο
Πως εγινε ετσι.Πως το παθε αυτο.
"Ουτε γρατζουνια" της ειχαν πει
"ΨΕΥΤΕΣ!!"
"Εγω σας τον εδωσα ολοκληρο και σεις μου τον γυρισατε κομματια"
"Εγω σας εδωσα ανθρωπο και σεις μου φερατε ζομπι"
"Τι ψευτες θεε μου!!"
Ηθελε να κοιμηθει, να σβησει το μυαλο της, να σταματησει ο πονος.Το πρωι βλεπουμε.
Μπορει να το δει αλλιως.Κι αυτος.Και εκεινη.Μπορει να το βρει το κλειδι.
Τον εαυτο της κοροιδευε.Δεν γυρνουσανε πισω.Ουτε ο Μακης ουτε οι αλλοι
Μα παλι..
Ο δικος της ητανε αλλιως.Ητανε ο δικος της, ητανε δυνατος, και στο κορμι, και στην ψυχη και στο μυαλο..
Μα κι ο Μακης ηταν ετσι.Τον ηξερε..
Ε και?
Ο Μακης δεν ηταν ο δκος της.Ηταν? Δεν ηταν.
Ποιος ξερει, μπορει αυριο να παρει μπροστα.Οχι να ξεχασει, ουτε να ηρεμησει.Απλως να της τα πει
Να ποιραστει τον πονο, τον φοβο, τον τρομο η οτι ειναι δαυτο.Μετα θα δουν.Κατι θα γινει
Κι ολο αυτα σκεφτοταν και που ναρθει ο υπνος
Καποια στιγμη ανυσηχησε.Δεν τον ακουγε.Θορυβος κανενας.Ησυχια απολυτη
Νεκρικη σιγη.
"Θεε μου!!"
Πεταχτηκε επανω με την καρδια 'εκεινη τη ηδη ραγισμενη' να χτυπαει σαν τρελη
Αρχισε να τον ψαχνει.Απο δωματιο σε δωματιο.Ενα ενα ανοιγε την πορτα, το φως, κοιταζε και μετα στο αλλο
Πουθενα.
Μητε στη κουζινα, μητε στο σαλονι
Φιδια τη ζωσανε
Μητε στο καθιστικο στο τζακι μπροστα, μητε στη τραπεζαρια
Ειπε μηπως ηθελε να κοιμηθει μονος αποψε.Κοιταξε και στο δωμα
Τιποτα...
Τωρα τα χρειαστηκε για τα καλα.Τι φοβερη μερα θεε μου.
Που ειναι ο καλος μου?
Δωστον μου πισω εστω και ετσι.Και ζαβο ακομη
Και τοτε τον βρηκε.
Εκει στην πισω βεραντουλα.Την μικρη.Οχι την μπροστα την καλη.
Σ'εκεινη τη μικρουλα, την ενα επι δυο.Τη δικη τους.
Και φοραγε μονο το παντελονι.Εκεινο το μπλε της στολης
Μητε ενα πουκαμισο, μια φανελα
Φλεβαρης μηνας μεσ' το κρυο
Θεε μου του σαλεψε εντελως...
Καθοτανε στο τραπεζακι τους.Εκεινο το μικρο το ξυλινο που 'χε φερει απ' το νησι
Ερειπιο ητανε.Ετοιμο να σωριαστει.Μα ητανε το δικο τους
Απ' του κυρ Φωτη τον καφενε.
Εκει το κανανε δικο τους.Στον καφενε.Παντα εκει καθοντουσαν να πιουνε τον καφε τους
Πεθανε ο κυρ Φωτης, το κλεισανε τα παιδια
Εκεινος πηγε στον Μηνα, να το αγορασει το τραπεζακι.Ητανε δικο τους
Γελασε ο Μηνας.Μεσ' τον χαμο του πατερα του ειχε το κουραγιο να γελασει.Αλλα ετσι ητανε ο δικος της
Εφερνε το γελιο παντου.Οπου και νατανε.Οτι και νατανε.
"Κανεις δεν πεθανε απ΄τα γελια" ελεγε
"μονο ετσι το λεμε.σχημα λογου"
Να τα γελια τωρα.
Εκεινος εδω
Στη βεραντουλα τη μικρη
Μισογυμνος..
Με το βλεμα καρφωμενο ισια μπροστα
Στη θαλασσα.Δεν την εβλεπε.Ηταν πισα εξω
Μα το βλεμα εκει
"Τι βλεπουνε θεε μου?"
Ητανε ο δικος της.Πως γινοτανε να μην μπορει να τον καταλαβει?
Εκεινος ηταν αλλιως, ξεχωριστος, οχι για τιποτα αλλο αλλα μονο και μονο επειδη ητανε ο δικος της
Τωρα?
Εγινε ιδιος με εκεινους.Ολοι το ιδιο.Σαν να βγηκανε απο καλουπι.Στον κοσμο τους.Και εμεις απ'εξω
Τον πλησιασε απο πισω..
Σιγα σιγα..
Το ειδε
Το φως ητανε λιγοστο.Η λαμπα ητανε μικρη.Αυτος την ηθελε ετσι..
Μα ητανε αρκετο.Το ειδε.Το χαρτι πανω στο τραπεζακι τους.Και διπλα το στυλο.
Τον κοιταξε κι αυτον.Στο πρωσωπο τωρα.Και τα ειδε.
Δυο δακρυα.Για πρωτη φορα
Δυο δακρυα τρεχαν
Δεν ηταν κλαμα.Δεν ειχε λυγμους, δεν ακουγοταν, κινηση καμια.
Απλως δυο δακρυα
Μα σταθερα, μονιμα
Σαν ποταμος που δεν σταματα
Μα οχι ορμητικος οπως ο νιαγαρας
Ουτε νερο γεματος σα τον αμαζονιο
Μητε ομορφα πολιτισμενα δακρυα σα του δουναβη τα νερα
Ηταν μονο σαν του Νειλου.Λιγο νερο που κυλαει αργα, βασανιστικα, προσπαθωντας του κακου να ξεδιψασει την ερημο
Να την ζωντανεψει, να της δωσει ζωη
Ετσι και τα δακρυα του
Μα του κακου..
Καμια ζωη..
Ανασαινε, μα σαν νεκρος.
Γυρισε τα ματια της παλι στο τραπεζακι.
Το χαρτι ξανα.
Μισοσκοταδο ητανε.Δεν εβλεπε καλα μα ειχε γραμματα πανω του
Κοιταξε απο μακρια, το σκεφτηκε, το ζυγισε, σαν νατανε καποιο ξωτικο αγνωστο και ζυγιζε τις προθεσεις του
Τελος το πηρε στα χερια της
Μουσκεμα!
Την σαχαρα δεν ξερω, αλλα το χαρτι το ποτισε
Τα γραμματα βρεγμενα κι αυτα, μουτζαλωμενα, χορευανε μπροστα της
Σαν ξωτικα ητανε, οπως το'χε φανταστει.
Πηρε την καρεκλα.Την παλια, τη ψαθινη.Απ΄του κυρ Φωτη κι αυτη.
Εκατσε, απλωσε το χαρτι μπροστα της, κι αρχισε....
Συνεχιζεται
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 15
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ορίζοντας με(μου;) | | | |
|
kin
05-11-2004 | Πανω στην φορτιση της στιγμης, ξεχασα να το ενταξα σε καποια κατηγορια.Ωρες ωρες ειμαι απεριγραπτος | | annaΤi
05-11-2004 | Τί να την κάνεις την κατηγορία.... την φόρτιση τη μετέφερες άριστα!! .......τόσο, που αγωνιώ για τη συνέχεια!!! | | Ανώνυμο σχόλιο
05-11-2004 | Συνεχίζεται;;;Ωχ..... | | xara22
05-11-2004 | Ένιωσα να κατρακυλάω στις λέξεις μέχρι να φτάσω στο τέλος... και τέλος δεν υπάρχει! Μην το κάνεις τριλογία να χαρείς! | | kin
05-11-2004 | Ευχαριστω ολους.Δεν ειναι τριλογια.Απλως μια ιστορια που εζησα.Οπως το ειπα.Χωρις σχεδιο.Απο τη μια στιγμη στην αλλη και ολες μαζι στο τελος | | kin
05-11-2004 | Να πω τη μαυρη αληθεια, ο Καπετανιος εχει και αλλες ιστοριες που εζησα, πριν απο αυτη Απο τοτε που αρχισε τουτος ο πολεμος που δεν εγινε ποτε.Με πηγαινανε η μια στην αλλη.Και ολες μαζι σε τουτη | | kin
05-11-2004 | Τελος να πω απλα..... οπως ειδατε, ητανε απλως η εισαγωγη(και το τελος).Η αληθινη ιστορια ειναι μεσα στο χαρτι που εκεινη τωρα διαβαζει, και εσεις επισης αν τα καταφερω με τις λεξεις και αν θελεται φυσικα | | xara22
05-11-2004 | Πόσοι άραγε φοβούνται τον ψυχικό θάνατο? Πόσοι τον διακρίνουν? Πόσοι ζωντανοί - νεκροί υπάρχουν γύρω μας.. Μου θύμισες το εξής, που μου διαφεύγει ποιος το έχει πει: <<Οι περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν στα 20 και τους θάβουν στα 80!!! | | kin
05-11-2004 | Καπως ετσι.Αν ρωτησεις ενα μηαχανολογο, θα σου πει ο.τι το ανθρωπινο σωμα ειναι σαν τον κινιτηρα εσωτερικης καυσης.Σαν αυτο του αυτοκινιτου σου.ο βασικος κυκλος λειτοθργειας ειναι ιδιος.Εισαγωγη - Καυση - Εξαγωγη. Τι κι αν αναπνεεις? απλως πενριες οξυγονο για την επομενη καυση.Ζεις οταν γευεσαι τον αερα.Οχι οταν τον εισαγεις | | xara22
05-11-2004 | Εγώ πάντως αυτό το βλέμμα του κενού που σε διαπερνάει σα λέιζερ, όπως πολύ χαρακτηριστικά περιγράφεις, το έχω νιώσει. Είναι πράγματι πολύ οδυνηρό.. | | Αγνή
05-11-2004 | Φίλε, θα τα διαβάσω όλα... | | kin
06-11-2004 | να'σαι καλα για το κουραγιο που μου δινεις.Απλος μπορει να αργησει λιγο.Για τωρα σταματησα.Δεν εγραψα τιποτα το βραδυ.Ξερεις τωρα... αμα μπορεις να κοιμηθεις τοτε αστο να παει το γραψιμο.Δεν θελει του υπνου τα ονειρα.Θελει τ'αλλα τα ξυπνητα | | ftx
09-11-2004 | κυλάει σα νερό! σα να βλέπεις ταινία στο σινεμά! | | kin
13-11-2004 | να σαι καλα ρε συντεκνε(γιαγια σφακιανη) =) | | Ανώνυμο σχόλιο
09-12-2004 | Εγώ τα διαβάζω ολίγον καθυστερημένα και κάνω τα σχόλιά μου
!!! Είναι πολύ όμορφο και μεταδίδεις πολύ καλά αυτό που θέλεις
Πάω να ψάξω την συνέχεια
Αγωνιώ
: ) Millie | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
