| |
| | Ανατολίτικο παραμύθι |  | | | Φυσικά και δεν το έχω γράψει εγώ. Είναι αυτό που δηλώνει, ένα ανατολίτικο παραμύθι. Το βρήκα τυχαία και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας... | | |
Aνατολίτικο παραμύθι
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα αγόρι που, όπως όλα τα αγόρια στην ηλικία του, ήθελε να μάθει όλα όσα είχε να του διδάξει αυτός ο μαγικός κόσμος. Το αγόρι ζούσε σ’ ένα μικρό χωριό, στα βάθη της Ανατολής, απ’ όπου μόλις μια-δυο φορές το χρόνο περνούσε κάποιο αυτοκίνητο και όλες οι δουλειές γίνονταν με τα κάρα και τα ζώα. Η τεχνολογία με τα θαύματά της ήταν ακόμη ένα μακρινό μέλλον για το μικρό χωριό.
Ο πατέρας του αγοριού, ένας φτωχός αγρότης, ποτέ δεν πήγε σχολείο. Ό,τι ήξερε το έμαθε απ’ τον δικό του πατέρα και τον παππού του. Έτσι, το μόνο που μπορούσε να δείξει στο γιο του ήταν η δουλειά του, και να του μιλήσει για το Κοράνι, το άγιο βιβλίο του Ισλάμ. Αυτό ήταν και το μόνο βιβλίο που είχε διαβάσει και ο ίδιος και το μόνο που εμπιστευόταν ότι γράφει την αλήθεια…
Μια μέρα το αγόρι μπήκε στο σπίτι τρέχοντας. «Πατέρα, πατέρα» φώναξε λαχανιασμένο… «Άκουσε πατέρα! Ένα τρομερό πράγμα συνέβη!»
«Τι έγινε λοιπόν;» ρώτησε ο πατέρας του. «Πες μου όμως γρήγορα γιατί έχεις πολλά πράγματα να κάνεις μέχρι να δύσει ο ήλιος.»
«Οι Αμερικάνοι πατέρα… Έστειλαν ένα διαστημόπλοιο ψηλά στον ουρανό. Και όταν προσγειώθηκε, ένας άνθρωπος-ένας αστροναύτης- περπάτησε στο φεγγάρι!»
Έτσι είπε το αγόρι, αφού έτσι είχε ακούσει στο σχολείο…
Το πρόσωπο του πατέρα ξαφνικά πέτρωσε. «Πως τολμάς να μου λες τέτοια ψέματα;» ρώτησε. «Κανείς δεν μπορεί να πατήσει πάνω στο φως από το πρόσωπο του Θεού! Κανείς και τίποτα. Δεν αμάρτησες μόνο επειδή μου είπες ψέματα. Έχεις ασεβήσει απέναντι στην θαυμαστή δημιουργία του Θεού. Ζήτησέ μου συγνώμη αμέσως και μετά ζήτα από τον Θεό να σε συγχωρήσει.»
Έτσι είπε ο πατέρας, αφού έτσι πίστευε…
«Μα πατέρα, δε λέω ψέματα. Ο δάσκαλος μας το είπε στο σχολείο. Οι Αμερικάνοι δείξανε ακόμη και φωτογραφίες στην τηλεόρασή τους.»
«Ντροπή σου» είπε ο πατέρας. «Πιο πολλά ψέματα δεν θα κάνουν αλήθεια το πρώτο σου ψέμα. Ντροπιάζεις το σπίτι μας και φοβίζεις την καρδιά μου! Πάρε πίσω τα αμαρτωλά σου λόγια».
«Λέω την αλήθεια πατέρα. Ορκίζομαι… ; Άνθρωποι περπάτησαν στο φεγγάρι. Μπορώ να στο αποδείξω».
Ο χωρικός δεν άντεχε να ακούσει άλλο. Πήρε ένα ραβδί και το σήκωσε ψηλά στον ουρανό. «Προσεύχομαι στο Θεό», φώναξε, «ο γιός μου να καταλάβει το λάθος του». Μετά έδειρε το αγόρι, μέχρι που δεν άντεχε το κλάμα του.
Έτσι έκανε ο πατέρας, γιατί έτσι τον τιμωρούσαν κι αυτόν όταν ήταν γιος…
Μετά άπλωσε το χέρι του να το φιλήσει ο γιος του, αφού έτσι ήταν το παλιό έθιμο σεβασμού του γιου προς τον πατέρα. Όμως το χέρι εκείνο είχε πονέσει την καρδιά του αγοριού πιο πολύ απ’ ότι είχε πονέσει το σώμα. Τα χείλη του αγοριού έμειναν κρύα…
Την άλλη μέρα το αγόρι δεν πήγε στο σχολείο. Ούτε την παράλλη. Όταν τελικά ξανακάθισε στο θρανίο του, ο δάσκαλος ρώτησε το λόγο της απουσίας του.
«Ο πατέρας μου λέει πως είναι αδύνατον για τον άνθρωπο να περπατήσει στο φεγγάρι. Το φεγγάρι είναι το άγιο φως από το πρόσωπο του Θεού. Και λέει ότι είναι αμαρτία να λέμε τέτοια πράγματα και γω που τα είπα δεν θα περάσω την πόρτα του Παραδείσου».
Ο δάσκαλος κοίταξε το δακρυσμένο πρόσωπο του αγοριού. «Λυπάμαι που στεναχωρήθηκες τόσο πολύ. Όμως πες μας, τι άλλο είπε ο πατέρας σου;»
«Τίποτε άλλο. Με τιμώρησε και με έβαλε να προσευχηθώ. Μα εγώ όταν προσευχόμουνα είπα κάτι τρομερό στο Θεό. Ότι δεν αγαπάω πια τον πατέρα μου!»
Ο δάσκαλος άφησε το παιδί να κλάψει, γιατί μόνο έτσι μπορεί ένα παιδί να γιατρέψει την καρδιά του…
Μετά από λίγη ώρα το αγόρι σήκωσε το χέρι του και ρώτησε:»Δάσκαλε, μπορεί ποτέ να υπάρχουν παραπάνω από ένα φεγγάρια;»
Ο δάσκαλος ξαφνιάστηκε. Τη απάντηση την ήξερε καλά! Ωστόσο ποτέ δεν είχε στοχαστεί επάνω της, γι’ αυτό άφησε την ερώτηση να πάει στην καρδιά του και χαμήλωσε το βλέμμα του. Σύντομα ένα χαμόγελο φάνηκε στα χείλη του και είπε στο αγόρι: «Υπάρχει μόνο ένα φεγγάρι που γυρίζει γύρω από τη Γη μας. Όμως αυτό το φεγγάρι είναι διαφορετικό για κάθε έναν άνθρωπο που το βλέπει…
Κάποιος που ποτέ δεν κοιτάζει ψηλά, δεν θα το δει ποτέ. Γι’ αυτόν το φεγγάρι δεν υπάρχει!
Κάποιος άλλος, που το θαυμάζει μόνο όταν έχει πανσέληνο, νομίζει ότι το φεγγάρι είναι ένας ασημένιος δίσκος. Αν ένας άλλος το βλέπει καθώς ανατέλλει ανάμεσα από τα χρυσαφένια σπαρτά, θα το νομίζει μια χρυσή μπάλα.
Κι ένας άλλος, ίσως μελετά το φεγγάρι με το τηλεσκόπιο. Γι’ αυτόν το φεγγάρι δεν είναι παρά βουνά, κρατήρες και παντέρημες κοιλάδες σκεπασμένες με το παχύ στρώμα της φεγγαρόσκονης.
Γι’ αυτό η απάντηση στην ερώτησή σου είναι και ναι και όχι. Γιατί στη πραγματικότητα το φεγγάρι είναι όλα αυτά τα πράγματα μαζί».
Ναι και όχι; Πως μπορούσε κάτι να είναι και να μην είναι; Δεν πρέπει τα πράγματα ή να είναι ή να μην είναι;
Νύχτες πολλές πέρασε το αγόρι, κοιτάζοντας από το παράθυρό του το φεγγάρι να διασχίζει τον σκοτεινό ουρανό. Ένα απ’ αυτά τα βράδια, τον πήρε είδηση ο πατέρας του. «Γιατί δεν κοιμάσαι» τον ρώτησε αυστηρά. «Πήγαινε αμέσως στο κρεβάτι σου!» Αλλά το αγόρι, που ακριβώς εκείνη τη στιγμή ένοιωσε το πρώτο σκίρτημα της αντρικής ψυχής, δεν κουνήθηκε. «Πες μου πατέρα. Όταν κοιτάς το φεγγάρι τι βλέπεις;»
Ασυναίσθητα ο πατέρας κάθισε και κοίταξε τον ουρανό. ¨Βλέπω την αντανάκλαση του άγιου προσώπου του Θεού» είπε. Τα μάτια του σιγόκλεισαν και η φωνή του ακούστηκε να τρέμει, καθώς κοιτούσε το φεγγάρι. «Βλέπω ομορφιά τόση, που μόνο ο Θεός μπορεί να φτιάξει και μεγαλείο τόσο, που κανένας δεν μπορεί να σπιλώσει. Βλέπω ελπίδα για την ψυχή μου και ελπίδα για την ψυχή του γιου μου, κι ας έκανε το λάθος να μπερδέψει το φεγγάρι με… βράχο που μπορείς να τον σκαρφαλώσεις!»
Τότε το αγόρι πρόσεξε στα μάτια του πατέρα του δύο μικρές σταγονίτσες να λάμπουν στο φως του φεγγαριού… Ποτέ δεν τον είχε ξαναδεί έτσι!
Έμεινε να κοιτάζει το πρόσωπο του πατέρα του, τόσο που είδε πια το φεγγάρι με τα δικά του μάτια. Είδε το λαμπερό πρόσωπο του Θεού! Αυτό δεν ήταν πια το φεγγάρι που παρατηρούσε νύχτα με τη νύχτα, γιατί το φως του τώρα φώτιζε πιο πολύ κι από τον ήλιο.
«Πατέρα» ψιθύρισε το αγόρι, «σε παρακαλώ άκου τι θα σου πω και μη μου θυμώσεις. Δεν θέλω να σε στεναχωρήσω ούτε και θέλω να νιώσω εγώ τη λύπη να μη με θεωρείς άξιο της αγάπης σου. Νομίζω ότι έκανες λάθος που με τιμώρησες, γιατί με έκανες να κλείσω τα μάτια μου σφιχτά. Και πώς να δω την αλήθεια με τα μάτια κλεισμένα; Μόνο τώρα, τώρα που νιώθω πάλι κοντά σου μπορώ να δω και να μάθω περισσότερα».
Τότε το αγόρι πήρε το χέρι του πατέρα του και το φίλησε με σεβασμό.
«Τι σημαίνουν αυτά;» ρώτησε ο πατέρας. «Τι έγινε και ο γιος μου νομίζει ότι μπορεί να πει στον πατέρα του τι είναι λάθος και τι είναι σωστό;»
«Μόνο αυτό» απάντησε το αγόρι, «το αποψινό βράδυ –που θα το θυμάμαι σ’ όλη μου τη ζωή- μπόρεσα και είδα τον κόσμο μέσα από τα μάτια σου. Και έτσι, αν και είναι αλήθεια ότι ένας άνθρωπος περπάτησε πάνω σ’ ένα μακρινό βράχο, είναι ακόμη πιο πολύ αλήθεια ότι κανείς άνθρωπος δεν περπάτησε ποτέ στο φεγγάρι του πατέρα μου»!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα... Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα... | | | |
|
TAS
20-08-2007 @ 11:00 | Καταπληκτικό Αριάδνη! Καλά έκανες και το μοιράστηκες... | | ofilia
20-08-2007 @ 13:24 | πολυ καλο και ταξιδιαρικο.....τελικα τα παραμυθια κρυβουν πολλες αληθειες. | | marakos1948
20-08-2007 @ 13:25 | όμορφο το ανατολητικό σου ::yes.:: | | agrampeli
21-08-2007 @ 06:04 | Υπέροχο διδακτικό πολύ ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
