| |
Οι τριγμοί που γερνούν
Τ’ άστρα σωπάσαν για όσους αδειάσαν τ’ αφέντη την γωνιά
Για όσους σκύψαν και υποκύψαν στα θέλγητρα τ’ αστραφτερά.
Οι πόρτες κλείσαν, σφιχτ’ αμπαρώσαν οι ουρανοί τη σιγαλιά
Για όσους φύγαν και δεν επήραν πριν κοιμηθούν μιαν αγκαλιά.
Πέτρινοι πόνοι, δεν ξημερώνει, η νύχτα τα όνειρα πουλά
Για όσους ξεχάσαν, και κάπου ‘χάσαν τόσες φωνές απ’ τα παλιά.
Παράδεισοι φθίνουν και καταπίνουν των λαβωμένων τις πληγές
Για όσους ξεχνιούνται, και αποτραβιούνται στης εξιλέωσης τις πηγές
Οι πόθοι γεράσαν, στιγμές που περάσαν τώρα ξερνούν παρηγοριά
Σ’ όσους τρελάναν, καρδιές που μαράναν αποζητούν συντροφιά
[align=center]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
