| |
| | 1 - 0 |  | | |
" Πάρε τα κλειδιά σου και πάμε."
" Πού;"
" Ν' αποδείξουμε ότι είμαστε άνθρωποι."
Όλοι τρέχουν αλαφιασμένοι να σωθούν, μόνο εμείς κατευθυνόμαστε αντίθετα.
Κατευθείαν στις φλόγες.
Τραβάει χειρόφρενο. Δεν υπάρχει πια ορατότητα.
" Νίκο, τι κάνουμε εδώ;"
" Δεν μπορούμε να μένουμε και να κοιτάμε. Φύγε αν φοβάσαι."
" Δε σ' αφήνω."
" Τότε πιάσε ένα κουβά."
Σκίζει το πουκάμισό του και χρησιμοποιούμε το ύφασμα για προστατευτικό. Η ατμόσφαιρα πνιγηρή, ο αέρας βαρύς, δε βοηθάει σε τίποτα. Σκατά! Δεν μπορώ ν' αναπνεύσω. Αρπάζουμε από ένα κουβά και τρέχουμε στην πηγή. Η στάχτη τσούζει στα μάτια. Η θερμοκρασία ανυπόφορη. Οι κάτοικοι δε σταματούν καν να ρωτήσουν ποιοι είμαστε. Κλαίνε καθώς περιμένουν να γεμίσουν το νερό. Βλαστημούν και προσεύχονται μαζί.
Όμως ο Θεός δεν κοιτάει πια εδώ.....
Τα πρώτα σπίτια του χωριού κινδυνεύουν άμεσα. Ξεχυνόμαστε στο δάσος. Συντονισμένα, αδειάζουμε το περιεχόμενο των κουβάδων μας στις φλόγες. Γρήγορα πισω. Και ξανά. Και ξανά. Και ξανά.
Και ξανά.
Και ξανά.
Μας βοηθούν δύο υδροφόρα της περιοχής και τέσσερις άνδρες με μάνικες. Παιδιά και έφηβοι με κλαδιά χτυπούν με μανία τα δέντρα που καίγονται. Οι ηλικιωμένοι φυγαδεύονται. Πρόσωπα περνούν από δίπλα, χάνονται στο βάθος, τους καταπίνει ο καπνός. Κάθε φορά που επιστρέφουμε από τις παρυφές του δάσους, μια γυναίκα μας μετρά. Ξεχάσαμε κανέναν πίσω;
Δεν ξέρω πόση ώρα έχει περάσει. Τα μάτια μου δακρύζουν ασταμάτητα, ο λαιμός μου ξεράθηκε και εγκαύματα κοσμούν το δεξί χέρι του Νίκου. Χάνουμε έδαφος. Η φωτιά μας περιγελά. Μας προκαλεί να την πλησιάσουμε, να την απειλήσουμε και ύστερα αναζωπυρώνεται αγέρωχα, λες και δεν την αγγίξαμε καθόλου. Η αδύναμη ανθρώπινη φύση ενάντια στη λαίλαπα της κολάσεως.
Ένα πυροσβεστικό καταφτάνει αλλά είναι πλέον αργά.
Τετέλεσται. Τ ο χωριό παραδομένο στις φλόγες, θρηνεί. Απόγνωση κι απελπισία παντου. Απεσταλμένοι του Ερυθρού Σταυρού απομακρύνουν τους τελευταίους κατοίκους. Πετάω τον κουβά σε μία γωνιά. Δεν μπορούμε να κανουμε πια τίποτα. Η φυγή επιχειρείται με κάθε μέσο, πριν περικυκλωθούμε και δεν υπάρχει διέξοδος. Οι δυνάμεις μου μ' εγκαταλείπουν. Έχω την αίσθηση ενός εφιάλτη που σύντομα θα λάβει τέλος. Ναι, τώρα ξέρω τι έζησαν στα Σόδομα.
Οι κραυγές, το βουητό, οι εκκλήσεις, ακόμα και ο συριγμός της φωτιάς, απομακρύνονται, μοιάζουν να σβήνουν σταδιακά. Για κάποιες ατέλειωτες στιγμές, το μόνο που ακούγεται είναι ο πένθιμος ήχος από τις καμπάνες της εκκλησιάς. Απανωτά ρίγη με συνταράζουν. Ανήμπορη και φοβισμένη, εγκαταλείπω. Και εγώ, και όλοι μας.
Νικηθήκαμε.
Φωτιά - Χωριό, σημειώσατε 1 - 0 ...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα... Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα... | | | |
|
maninoula
27-08-2007 @ 06:46 | ::cry.:: ::cry.:: ΑΝ Τ ΠΑΘΑΤΕ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΙΤΑ ΑΥΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΛΥΠΑΜΑΙ.ΑΛΛΑ ΓΕΝΙΚΑ ΔΝ ΠΗΡΑΖΕΙ ΓΙΑ Τ ΧΩΡΙΟ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ::no.:: | | agrampeli
27-08-2007 @ 07:55 | ::no.:: ::hug.:: ::sad.:: | | balistreri
27-08-2007 @ 09:13 | ωραίο ματς...να έμπαιναν και περισσότερα γκολ... | | giannisanas
28-08-2007 @ 04:58 | είναι όντως καταπληκτική η περιγραφή σου Αριάδνη. Τί να πει κανείς μπρός στο μέγεθος της καταστροφής. Η θλίψη έχει καλύψει τα πάντα | | artista_k
29-08-2007 @ 13:22 | Δεν είστε μόνοι σας! Ολοι εμείς μαζί σας, όλοι οι Ελληνες! Κουράγιο, δύναμη και ::hug.:: Αριάδνη20/08 | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
