| |
Σε καρτερούσα στον φράχτη
Με τις μαργαρίτες.
Αναρωτιόμουν
Αν θα μου χάριζες
Εκείνο το μικρό πορφυρό
Κουτάκι
Από φίλντισι
Να κρύβω μέσα
Τα φιλιά σου.
Ένα ένα τα πέταλα
Στροβιλίζονται
Στην αέναη φθορά του χρόνου.
Εσύ έγνεφες από μακριά
Κουνούσες το χέρι
Σαν να κάνεις
Σινιάλο στα καράβια
Της ουτοπίας.
Χανόσουν στην αχλή του τίποτα
Σε κοιτούσα
Είχες ορίσει να ζω εκεί
Στη αυλή της ανυπαρξίας
Αναμεσα στα τρυφερά λουλούδια των φιλιών σου.
Άκουγα το τιτίβισμα
Των λόγων σου
Κι αναρωτιόμουν
«πότε θα σημάνει δώδεκα»
το μεγάλο ρολόι
του χρόνου είχε σταματήσει
πριν από δυο αιώνες
την ώρα που σε γνώρισα,
έτσι ο χρόνος
κυλούσε για σένα
μακριά απ τα δικά μου χέρια.
Ο χρόνος κυλούσε ερήμην μου.
Τα λευκά πέταλα
ένα ένα
σχημάτιζαν την μορφή σου
στο νοτισμένο
απ την βροχή χώμα
καρτερούσα
μια νυχτιά
μια αιωνιότητα.
[align=center][I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
