stixoi.info: Μια ιστορία θλιβερή μ' αληθινή

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	131513 Τραγούδια, 269619 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Μια ιστορία θλιβερή μ' αληθινή

Μια ιστορία θλιβερή μ’ αληθινή

Τ' άσπρο σπιτάκι στο μαύρο βράχο
στέκει αγέρωχο μονάχο και καρτερεί
ν'αρθει να μείνει μια ψυχή που τ'ωχει αφήσει
ένα δωμάτιο τελευταίο να του χτίσει
Τ' αμπέλια του τριγύρω μαραμένα
και τ' αγριόχορτα στο κήπο του ανθισμένα
ο κηπουρός του δεν είναι πια εκεί
ποιος θα του κλίσει τη βαθιά του τη πληγή;
Σκάει το κύμα στις γυμνές του τις ρυτίδες
και το αλάτι να του γδέρνει τις σάπιες του σανίδες
η θάλασσα το άφησ’ ορφανό
τον Καπετάνιο του τον έντυσαν γαμπρό μα ξαφνικά
ένα πρωινό παντρεύτηκε το χάρο
κι ας του υποσχέθηκε πως θα του χτίση φάρο
απ' τ' άστρα πιο λαμπρό.

Τ' άσπρο σπιτάκι στο μαύρο βράχο
στέκει αγέρωχο μονάχο και καρτερεί
τη μοναξιά του ο αφέντης του να λυπηθεί
και να γυρίσει
έτσι προσμένει απ' την αυγή και κάθε δύση
έτσι προσμένει η ψυχή του πριν να σβήσει
και το νερό στη σκουριασμένη του τη βρύση
πριν να στερέψει θέλει ν' αντέξει
μα δεν το ξέρει πόσο ακόμα πια μπορεί
και καρτερεί και καρτερεί και καρτερεί
Μια μέρα ο άνεμος ψυχρός του ψιθυρίζει
πως ο αφέντης του σε κείνο πια πως δεν γυρίζει
τον είδε, λέει, σε μιαν άλλη εποχή
να χτίζει σπίτι από μάρμαρο βαρύ
κι από ασβέστη
κι εκεί που ήταν είχε, λέει, τόση ζέστη!

Τ' άσπρο σπιτάκι στο μαύρο βράχο
στέκει αγέρωχο μονάχο και καρτερεί
τώρα πια ξέρει πως κανείς πια δεν θ' αρθεί
να το λυτρώσει και απ'του βράχου τη μαυρίλα
να το σώσει.
Τα δοκάρια του λυγίζει και τη πλάτη του ραγίζει
και με δάκρια πλημμυρίζει την αυλή
τώρα πια ξέρει ο αφέντης του πως δεν θα ξαναρθεί
και μ'ενα βούτηγμα βαθύ το κύμα αγκαλιάζει
τίποτα φαίνεται πως τώρα δεν το νοιάζει
τίποτα φαίνεται πως πια δεν το τρομάζει
και χάνεται στης θάλασσας την άγρια ταραχή
τον μάστορά του με θυσία πάει να βρει
κι έγιν’ ο βράχος ποιητής, διηγητης
μιας ιστορίας θλιβερής , μ’ αληθινής.

© Copyright, Γιαννης Στιχακης


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 10 Στα αγαπημένα: 0


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Συναισθήματα - Εικόνες Ομάδα Ελεύθερος στίχος - Ποίηση

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

Φροντίζω να μένω πάντα περήφανος μέσα στη λύπη μου. (Γουίλιαμ Σαίξπηρ)

Άθη Λ. 07-09-2007 @ 13:24	δεν το διάβασα ολόκληρο, μια που μπήκα και σε αυτό με την διάθεση που μου μετέδωσες στα προηγούμενα... θα το ξαναδιαβάσω όμως και τα ξαναλέμε ::rol.::
Ηλιαχτίδα 07-09-2007 @ 13:27	να ξερες τι εικονα μου εφερες... ::sad.::
artista_k 07-09-2007 @ 13:27	Γιάννη μην πατάς δύο enter μετά από το τέλος της κάθε σειράς, αλλά ένα. Δημιουργείται κενό και και όπου κενό ... χάνομαι. Σ' ευχαριστώ!
Κίρκη 07-09-2007 @ 14:38	Πάρα πολύ όμορφο...
Άθη Λ. 07-09-2007 @ 14:43	κυλάει ήρεμα, μελαγχολικά, ναι.. σαν ένα μελαγχολικό παραμύθι... και τί όμορφα δοσμένες οι εικόνες σου, το κάνουν τόσο αληθινό αυτό το.. παραμύθι.... μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις Γιάννη.. χαίρομαι που μας ανακάλυψες! ::rol.::
ΞΑΝΘΙΩΤΙΣΣΑ 07-09-2007 @ 15:53	μελαγχολικό όπως η εποχή μας. πολύ όμορφη γραφή. ::yes.::
justawoman 07-09-2007 @ 18:38	πολύ καλά και τα τρία και με γραφή που ξεχωρίζει καλωσήρθες ::smile.::
skoutera 08-09-2007 @ 00:52	Καλημέρα. ::smile.::
balistreri 08-09-2007 @ 02:05	βάψτο....
agrampeli 08-09-2007 @ 06:50	τον Καπετάνιο του τον έντυσαν γαμπρό μα ξαφνικά ένα πρωινό παντρεύτηκε το χάρο κι ας του υποσχέθηκε πως θα του χτίση φάρο απ' τ' άστρα πιο λαμπρό. πολύ ωραίο ::yes.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο