| |
Αν μάρμαρο στοιβάξανε πάνω σε μαύρο χώμα
Και φυλακή σου χτίσανε πανούργοι γητευτές
Οι μνήμες απ’ τα χειλη σου πιο ζωντανές ακόμα
Φτάνει να ανταλλάξουμε δύο κλεφτές ματιές
Έπειτα έστειλαν στοιχειά μακριά να μας κρατήσουν
Κι από τον πύργο ολόγυρα βαθύ σκάψαν γκρεμό
Του τραγουδιού σου τη φωτιά δεν μπόρεσαν να σβήσουν
Κι όσο σ’ ακούω σε σκέφτομαι κι απ’ όλα ηρεμώ
Φέραν μετά την θάλασσα το κύμα της να ρίξει
Και ήχος άλλος μαγικός κανείς να μην περνά
Ξέρω εσύ δεν θα δεχτείς άλλος να σε αγγίξει
Και με την σκέψη σου αυτή τραβιούνται τα νερά
Όσες γητειές κι αν θέλουνε χώρια να μας κρατήσουν
Τόσες θα πάρει ο άνεμος φύλλα Οκτωβρινά
Τον ήλιο της αγάπης μας φοβούνται ν'αντικρίσουν
Μα δεν μπορούν να τον κρατούν άλλο στα σκοτεινά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
