| |
Τα σιχαθηκα, εκεινα ολα.Πολυ
Εκεινα π'αγαπουσα,
Εκεινα που ποθουσα
Και το δωματιο εκεινο πιο πολυ
Δωματιο με ιστορια, εκεινη του παπου.
Του καραβοκυρη.Της θαλασσας τον εραστη.
Εκεινου που μυρισε τα παντα και παντου.
Που το ξυλο τουτο, κουρσεψε στην αφρικη.
Που γροσα και παρα, σκορπισε πολλα,
Το δωμα τουτο το μικρο, παλατι να το κανει.
(Απο αλατι καμωμενα, εκεινα τα λεφτα.)
Με αιμα τα εμαζεψε, πριγκιπησα εδω μεσα να τη βανει
Το δωμα τουτο, με ξυλο φτιαγμενο απο ζωη.
Στεγαστρο αλοτινων ερωτων, λεια φερμενη απ'αφρικη.
Εμενα μου λαχε, στα χερια να το παρω.
Να το'χω σαν ναο, της αγαπης μας τον φαρο
Το δωμα τουτο, π'αγαπησα πολυ.
Που της αφρικης το ξυλο, γινηκε χαλι.
Το προσεχα, σαν να'χε την δικη του τη ζωη.
Τωρα σιχαθηκα,το δωμα και του ξυλου την οσμη.
Δεν το θελω ομορφο και καλογυαλισμενο.
Μονο να πατιεται να το δω.
Τριμενο, κοματιασμενο και λειωμενο.
Μονο να πατιεται να το δω.
Να μου δειχνει οτι εισαι εδω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
