Δεν με τρομάζει το τέλος μιας αγάπης, ούτε ο θάνατος ενός έρωτα. Με σκοτώνει η στιγμή που περνά και χάνεται για πάντα...
Κάποια στιγμή στον άπειρο το χρόνο
θα νοσταλγήσεις τώρα αυτό που λες παρόν
και μες στη μοναξιά σου θα μετράς το χρόνο
θα 'μαι τότε μακριά σου μα θα 'μαι παρών.
Κάποια στιγμή σαν θα κοιτάς αυτούς τους στίχους,
δεν θα χαμογελάς σαν ίσως τώρα ειρωνικά
όμως θα ακούς κάποιον έρωτα που έληξε τους ήχους
και πως χτυπούσε κάποτε για σένα μια καρδιά.
Τότε κι εγώ πλήττοντας μες στους τοίχους
θα ξαναζώ κάποιας φωτιάς ανάσβεστης το πάθος
κι ανόητα θα γράφω σαν και τώρα στίχους
για έρωτες που έδιωξε μακριά ένα δικό μου λάθος.
Και τότε θα ρωτώ τον παντογνώστη χρόνο
αν ξεχαστήκαν σφάλματα από το παρελθόν
και μες τη μοναξιά μου θα μετρώ τον πόνο
θα 'σαι τότε μακριά μου μα θα 'σαι παρών.
