iokasth
22-09-2007 @ 02:20 | Πως πέφτει η νύχτα μέσα μου..με δίχως ενα αστέρι
Τα σύννεφα μου κρύβουνε αυτόν τον ουρανό
Θυμάμαι που μου ζήτησες να σου κρατώ το χέρι
Μα μόνη μου ανέβηκα σε τούτο το βουνό...
Ενα θαυμάσιο ποίημα.!!!! και αυτοί οι στίχοι .... Αχ Μαρία μου..
θάθελα να εκφρασθώ περισσότερο, μα δεν μου βγαίνει λέξη.
Με άγγιξες με τούτο το ποίημά σου...
Καλή σου μέρα .
ΝεφΈλλη.
| |
Medelegief
22-09-2007 @ 03:39 | είσαι υπέροχη! ::theos.:: | |
Άθη Λ.
22-09-2007 @ 03:40 | υπέροχο Μαρία, και εκφράζει ακριβώς τα συναισθήματα που νοιώθω κι εγώ αυτό τον καιρό.. την καλημέρα μου και σ' ευχαριστώ... ::love.:: | |
ofilia
22-09-2007 @ 04:42 | Μαρία ειναι δυνατό και πλούσιο σε συναισθήματα πολύ ομορφο. Βλέπω μια εξέλιξη στον λόγο σου.Μπραβο ::yes.:: | |
Aris4
22-09-2007 @ 04:43 | Σου ειπα εγω .. ανοιξε ενα μαγερικο , να μαζευεις τα φραγκα με τη σεσουλα !!!!!
Οχι εσυ , εκει , με τα καψουρικα !!! ::razz2.::
::laugh.:: ::kiss.:: | |
Μαρία Χ.
22-09-2007 @ 04:54 | Ρε Άρη.. θα μιλάω με στιχάκια.. και δεν θα μπορούν να κατεβάσουν μπουκιά οι άνθρωποι !! ::scare.:: ::razz2.:: ::laugh.::
Πας να με καταστρέψεις?? | |
poetryf
22-09-2007 @ 04:55 | Αν έχω καταλάβει σωστά σε ποιον είναι αφιερωμένο, νομίζω είναι μια πανάξια αφιέρωση.
Ένα υπέροχο στιχο-ποιημα όπως αυτά που μας έχει συνηθίσει να αναμένουμε από εσένα.
Κουμπαρούλα η ζωή κατά το κυρίως μέρος της είναι μια ανηφόρα, πρέπει όχι μονο τα πόδια να βαστούν για να διαβούμε αλλά κυρίως η ψυχή... Κι εσύ έχεις ΨΥΧΗ!
Τον εαυτό σου να προσέχεις και όλα τ'άλλα τα φροντίζει ο Θεός... Αυτός ξέρει τί ειναι πιο καλό για τον καθένα μας και είτε το μονοπάτι που μας έταξε είναι δύσβατο είτε είναι ευκολοδιάβατο πάντοτε η διαδρομή θα είναι ωφέλιμη.
Υπομονή και πίστη χρειάζεται...
Φιλιά και καλή συνέχεια! ::love.:: ::hug.:: ::yes.:: | |
Μαρία Χ.
22-09-2007 @ 05:00 | "Τέρας υπομονής" με αποκαλούσαν οι φίλες μου.. από το σχολείο ακόμη κουμπάρα.. δεν μασάω.. γι' αυτό είμαι εδώ ακόμη...
Να μου είσαι καλά κι εσύ.. απολαμβάνω την ποιητική σου ανάβαση.. όσο δεν φαντάζεσαι !!!
Άντε βρε παιδάκι μου.. να τα καταφέρω να τα πούμε κι από κοντά κάποια στιγμή... ::love.:: ::kiss.:: ::hug.:: | |
poetryf
22-09-2007 @ 05:06 | Όσο κι αν θέλω να σε βρω,
δεν θα'ρθω από γινάτι...
Θα συνεχίσω να μετρώ
και να φθονώ το δάκρυ...
Δεν ήσουν έρωτας εσύ
δεν ήσουνα λιμάνι...
Ήσουν σταγόνα στο κρασί
που ήπια κι είπα φτάνει.
#αν μ'ενιωθες αγάπη μου
θα'ταν τα πάντα θαύμα...
Μα έμεινε η στάχτη μου
να κρύβει ένα τραύμα.
αν μ'ένιωθες αγάπη μου
ο κόσμος θα'χε χρώμα,
κι η θάλασσα στο χάρτη μου
θα άφριζε ακόμα#
Όσο κι αν θέλω να σε δω
τα μάτια δεν θα ανοίξω
έψαξα κι έμαθα κι εγώ
τον πόνο πώς να κρύψω.
Δεν ήσουν έρωτας εσύ
δεν ήσουνα αγάπη...
Μα καις ακόμα την πληγή
σαν το χοντρό αλάτι.. | |
Μαρία Χ.
22-09-2007 @ 05:17 | Αχ.. τί μου κάνεις κουμπαρούλα μ' αυτά που γράφεις.. να μου είσαι πάντα καλά !! ::love.:: | |
agrampeli
22-09-2007 @ 06:07 | ::up.:: ::up.:: ::love.:: | |
Μαρία Χ.
22-09-2007 @ 06:26 | Στίχοι: Χριστόφορος Μπαλαμπανίδης
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου
Όλα απόψε μιλούν και σε παρακαλούν
να γυρίσεις φωνάζουν
κι ό,τι ζήσαμε χτες σαν παλιές μουσικές
νιώθω να μ' αγκαλιάζουν.
Όλα απόψε μιλούν για παλιές μας στιγμές
που δε λένε να σβήσουν
κι εγώ πάλι ζητώ μυστικά και φιλιά
που τα πήρες μαζί σου.
Βήμα-βήμα νιώθω πως θα γυρίσεις
σαν το κύμα να με νανουρίσεις
μα τα βράδια όλα στο ίδιο χρώμα
γκρίζα πάντα και δεν ήρθες ακόμα.
Τι ωραίες στιγμές να σε νιώθω παντού
γύρω να σ' ανασαίνω
πάλι να μου γελάς, για ζωή να μιλάς
και εγώ να σωπαίνω.
Τι ωραίες στιγμές να σε βλέπω ξανά
στ' άδειο σπίτι να μπαίνεις
κι όταν θα με φιλάς λίγα να μου ζητάς
και πολλά να μου παίρνεις.
| |
Λύχνος του Αλλαδίνου
22-09-2007 @ 08:19 | "Έξω φυσάει αέρας
Κι όμως μέσα μου
Μέσα σ'αυτό το σπίτι
Πριγκηπέσα μου
Το φως σου και το φως χορεύουν γύρω μας
Απίστευτός ο κόσμος
Κι ο χαρακτήρας μας"
(και τα στιχάκια σου επίσης...)
Καλη σου μέρα θλιμμένη πριγκίπισσα.. | |
elena351
22-09-2007 @ 09:14 | Πώς ;;;Μπόρεσες τα σ᾽ αγαπώ
τα χείλη σου μονάχα να τα λένε
κι οι όρκοι σου ......θα τρελαθώ
τ᾽ αυτιά μου ακόμη καίνε.
Πώς γίνεται το άνθος σου
τη μιά ....μέρα ν᾽ ανθίζει
η λάμψη από το πάθος σου
την άλλη....να μαυρίζει.
Πώς γίνεται ο έρωτας
να είναι καβαλλάρης
πώς φεύγεις ασυγκίνητος
σαν νά᾽σουνα πρωτάρης.
Πώς πίστεψα στα λόγια σου
και τώρα τα πληρώνω
καρδιά μου ένα ακόμη μάθημα
σε μένα..... το χρεὠνω!!
::love.:: ::hug.:: ::kiss.:: | |
αυγουστης
22-09-2007 @ 09:28 | Ποιητικός ο λόγος σου Μαρία, ρέει σαν το γάργαρο νεράκι κι αυτό είναι που θαυμάζω! ::love.:: | |
poetryf
22-09-2007 @ 13:35 | Κουμπάρα άδειασε το μηνυματοκιβώτιο σου...
Το'χεις γεμίσει και δεν μπορώ να σου στειλω:(
Φιλάκια και να προσέχεις! ::love.:: ::hug.:: | |
 |
