| |
Ψήγματα φθινοπώρου στο βρεγμένο χώμα
κιτρινισμένα φύλλα κρύβουν την ορχήστρα
κι εσύ με τα μαλλιά στα δυο , χωρίστρα
σε έργο που δεν γράφτηκε ακόμα
Οι πάροδοι διψάνε, πίνουν τη φωνή σου
κι οι κλίμακες σε βγάνουν σ’ έναν κόσμο άλλο
ζεστό, αληθινό και πιο μεγάλο
να θάλψει τη λαχτάρα της ψυχής σου
Κι ως πέφτει η βροχή απ’ τον ουράνιο θόλο
μπαίνω Κρυφά να μη με δει ο θεατρώνης
τους ώμους σου σκεπάζω μην κρυώνεις
προτού ερμηνευτείς μέσα απ’ το ρόλο
πλοχμοί ομίχλης πέφτουνε στο πρόσωπό σου
το θέατρο αδειάζει μα εσύ όλο παίζεις
κι αφού από μηχανής πια δεν πιστεύεις
την κάθαρση την βρίσκεις μοναχός σου
Μα οι κερκίδες ξέρουν όλη την αλήθεια
πως πάνω σου δεν είναι τίποτα δικό σου
κι ας κάλυψες καλά στο μέτωπό σου
τα ρήγματα με λαμπερά ψιμύθια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
|
