| |
Περίεργο πράγμα η μνήμη........
Ερχεται φεύγει, παλινδρομεί στις στοές του μυαλού, μα τα σημαντικά ποτέ δε τα αφήνει να χαθούν.....
Ατιμο πράγμα η μνήμη.......
Σου ξεφεύγει όταν τη ζητάς επίμονα και κάνει την εμφάνισή της απρόσκλητη, όταν δεν τη περιμένεις.......
Ετσι κι απόψε....
Με βρήκε απροετοίμαστη......
Ξαφνικά ανάβλυσαν εικόνες και λόγια απο μία από τις πιο " περίεργες ", " απρόσμενες " γνωριμίες της ζωής μου.......
Τέσσερα χρόνια ακριβώς περάσαν...
Μα, ακριβώς.........Και δεν έχει ξεθυμάνει καθόλου η αίσθηση που μου άφησε η αναπάντεχη αυτή συνάντηση...
Ηταν γύρω στα μέσα Σεπτέμβρη, ξεκίνημα της νέας χρονιάς κι εγώ ως συνήθως στον πανικό της οργάνωσης του προγράμματος του τρέχοντος έτους.....
Ημουν στην Αθήνα , κέντρο, με τον κόσμο γύρω να βουίζει σα μελίσσι, μια τόσο γνωστή καθημερινή εικόνα της τσιμεντούπολης .........
Φασαρία, κόρνες και φωνές.....
Με έπιασε απελπισία.....
Που πάω να μπω πάλι; Σε πια εξοντωτική ρουτίνα; Πως θα βγάλω ακόμη μία χρονιά στον πανικό;!!!!!!!!!!
Αποκλείεται να τα καταφέρω....
Και κάπως έτσι, άρχισε ο υπαρξιακός προβληματισμός μου, αυτός ο γνωστός, ο ντυμένος στα μαύρα....
Αυτός που όταν σε πιάσει, νιώθεις πως δεν υπάρχει νόημα σε τίποτα και που στις ερωτήσεις του τύπου: "Ποιος είμαι, που πάω, τι κάνω;", βλέπεις ένα τεράστιο γιγαντιαίο τοίχο να έρχεται καταπάνω σου, να σου κλείνει τον ορίζοντα, να σε καταπλακώνει.......
Απελπισία!!!!!!!!!!!!!!!
Δεν υπάρχει διέξοδος πουθενά!!!!!
Είμαι ένα τίποτα, δεν κάνω τίποτα, οδεύω προς το τίποτα.......
Τίποτα, τίποτα, τίποτα..........
Τώρα που το σκέφτομαι δεν υπήρχε κανένας ιδιαίτερος λόγος που αισθάνθηκα ξαφνικά τόσο ανήμπορη και αδύναμη ψυχικά......
Ηταν μια στιγμή παραίτησης από τον αγώνα για ζωή, αλλά το ζούσα τόσο έντονα που ένιωθα την απελπισία να κυλάει στις φλέβες σαν χείμαρρος ορμητικός, να τινάζει σα ρεύμα τα νεύρα , να χτυπάει σα σφυρί τα μινίγγια και να ξεχειλίζει από τους πόρους του δέρματος σε όλη μου την ύπαρξη....
Ολο μου το είναι φώναζε βουβά " Βοήθεια !!!!!!!!!!!!!!!!..."
Θέλω κάποιον κοντά μου αυτήν τη στιγμή, να μου δώσει το κουράγιο που μου λέιπει.....
Να μου δώσει τη δύναμη να βρω τη θέληση για ζωή ξανά.......Να μου πει......
Πως υπάρχει κάποιος λόγος που γίνονται όλα......
Πως καπου βαθιά σε όλον αυτό τον χαμό που λέμε πραγματικότητα, καθημερινότητα, ρουτίνα, υπάρχει λίγη ουσία.....Εστω λίγη........
Ηταν μια κραυγή αγωνίας, προς το σύμπαν......
Δεν ήταν επίπλαστο αυτό που αισθανόμουν, ούτε επιπόλαιο - επιφανειακό.....
Ενιωθα το κάθε κύτταρο του οργανισμού μου να πάλλεται, να πλαντάζει, να ασφυκτιά.....
Δε μπορούσα να σταθώ πουθενά.......
Μπήκα στο αυτοκίνητο να φύγω....Παρκαρισμένο στην Ασκληπιού και μόλις που είχε αρχίσει ένα ψιλόβροχο.....Ο γνωστός άστατος Σεπτέμβρης.......Η κίνηση λόγω της βροχής απίστευτη....
Σημειωτόν, πρώτη , δευτέρα και φανάρι.......Σταματημένη στο κόκκινο.....Χαζευα τις ψιχάλες που κυλούσαν στο "παρ - μπριζ ", μα στην ουσία τίποτα δεν έβλεπα...Παγιδευμένη πίσω από το μαύρο πέπλο του μυαλού που κάλυπτε τα πάντα...... Ημουν χαμένη στις σκέψεις μου....
Δεν πρόσεχα............
Και ξαφνικά!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ανοίγει με ορμή την πόρτα και πριν προλάβω να αντιδράσω, να καταλάβω καν τι συμβαίνει, στρογγυλοκάθεται στη θέση του συνοδηγού με δυο τεράστιες βαλίτσες, μία σε κάθε χέρι...........
Μια γριούλα, γύρω στα εβδομήντα!!!!!!!
Μα τι γριούλα.....Αυτή ήταν σίφουνας ολάκερος και αστραπιαία - νευρική, δυναμική σαν αιλουροειδές.......
Και αφού έχω αποστομωθεί και δεν ξέρω ακόμη και πως να αισθανθώ από αυτήν την αναπάντεχη εισβολή, γυρίζει και μου λέει με τον πιο φυσικό, ήρεμο τόνο, όχι τα συνηθισμένα:
" συγγνώμη", "καλησπέρα" , "με συγχωρείτε"......Αλλά:
" Ποτέ να μην απελπίζεσαι παιδί μου.....Πάντα να ελπίζεις, πάντα....."
.............................................................
συνεχίζεται....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 4
| | | | | | | |
|
