| |
Πύρινη αλήθεια σκόρπισε τον εγωισμό σου και παραδόθηκες
Χάλκινο ψέμμα όρισε τη μορφή σου και προδόθηκες
Στεφάνι κόκκινο χάρισε στο κεφάλι σου ομορφιά
Και σκόρπια αστέρια κέντησαν πυξίδα στο μυαλό σου
Το φως σταμάτησε μπροστά στη λάμψη της ψυχής σου
Και η ζωή προσκύνησε τη φλογερή πυγμή σου
Ο χρόνος έπαψε για 'σένα να κυλάει
Στο άλογό σου εμπρός έμεινε να κοιτάει:
Τη χρυσαφένια χαίτη, το αλύγιστο κορμί, τη λαμπερή σου πανοπλία αγναντεύει...
Με αγέρωχο το βλέμμα,
κοιτάς χωρίς να βλέπεις,
ενώ του αλόγου τη φωνή κρυφά αφουγκράζεσαι..:
" Έχεις δρόμο μπροστά σου
κι ίσως να μην προφτάσεις "
Μα είναι ο πόλεμος μικρός και το κορμί μεγάλο...
Σκύβεις το πρόσωπο μπροστά
και προσπερνάς το χρόνο,
που ακόμα είχε μείνει εκεί
να σε κρυφοκοιτάει
Νεφέλη μολυβόχρυση αμέσως σε τυλίγει,
τραβάς το δρόμο το μακρύ
και αλλάζεις διαστάσεις...
Πότε από 'δω, πότε από 'κει
μετράς τις αποστάσεις
Μα το κορμί αλύγιστο και την ψυχή ατόφια,
ανοίγει κάθε που μετράς,
κλείνει σε κάθε στάση..
Το άλογο σου λέει ξανά:
" Τρέξε, δεν θα προφτάσεις "
Μα αφού η μοίρα σε έχρισε ταξιδευτή του ήλιου,
ονείρου χτίστη και ληστή
και φτερωτό πατέρα
πατέρα νίκης και χαμού,
πολέμου και ειρήνης..
Κάθισε και ξαπόστασε
Ο χρόνος σου ανήκει...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
