| |
| | Τρόπους δεν έχει η Άτροπος |  | | | Άνθρωποι διαφορετικοί... κι όμως... κατά βάθος ίδιοι... διαφέρουμε μόνο στο ποσοστό της ανησυχίας. Ανήσυχους δρόμους ανοίγω... προσοχή... γίνονται έργα... | | |
[I]Άτροπος, μια από τις τρεις μοίρες, αυτή που κόβει την κλωστή..[/I]
[B]ΤΡΟΠΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ Η ΑΤΡΟΠΟΣ[/B]
Τρόπους δεν έχει η Άτροπος, το νήμα όταν τεντώνει
οδός Ελπίδας προχωρά, με το ψαλίδι της ψηλά
κι ένα λευκό σεντόνι, μονόδρομος κι αδιέξοδος
μα η δική μας πτώση ή η δική μας άνοδος
στη μυστική την Ατραπό, εκεί δεν τελειώνει.
Το κλάμα του μικρού μωρού και ο ομφάλιος λώρος
δένουνε κόσμους κι ουρανούς με τους δικούς μας νόμους.
Αλλάζει το φουστάνι της συχνά η ιστορία
όμως μας δίνει πάντοτε την ίδια διορία.
Όταν τελειώσει τ’ όνειρο ή ο μικρός εφιάλτης
σ’ ένα τραπέζι απόμερο, απ’ την αρχή σχεδιάζεται
ο νέος μας ο χάρτης.
Ποιον ζυγώνει η κυρία, στου θυμού την απορία;
Tον κρυμμένο εαυτό μας δεν τον βρίσκει ο θάνατός μας.
Δεύτερος θάνατος πιο κει, τάχα είχε γίνει ή εκκρεμεί;
στου πόνου τις αναπνοές, να βυθιστώ λιγάκι
να δω τις πίκρες, τους καημούς, σε διαστάσεις άπιαστες
μοιάζουνε λίγο ονειρικές, του νου ψάχνω δρομάκι.
Ότι είναι αγνό κι αληθινό, βλέμμα αν έχει παιδικό
θάνατο δε γνωρίζει, σε άλλους κόσμους μας γελά
διάλειμμα κάνει τακτικά, ξεχνά ότι αγγίζει
κι ύστερα έρχεται ξανά, φυλακισμένο και ρωτά
"ποιος είμαι;" και για μάνα του μια Μαρία ορίζει.
Εκατόν οχτώ οι χάντρες μια μια μετρήθηκαν
σα γυναίκες ή σαν άντρες αγαπήθηκαν
ποιος του γάμου έχει φουστάνι της ψυχής;
στο τραπέζι καλεσμένους ποιους θα δει;
Βαρύ μοιάζει το βιβλίο ή ελαφρύ;
Λευκές κράτησες σελίδες για όσα πεις;
Οι στιγμές γίναν’ κομμάτια απ’ το παζλ
και στου χρόνου τα κολπάκια τα κολλάς
στο παιχνίδι της ζωής ποιος μας καλεί;
κι αν δεν παίξαμε καλά ποιος θα το δει;
Το μπαούλο με τις λύρες ποιος θα βρει;
"θησαυρός μου η αγάπη" ποιος θα πει;
Το χρυσάφι ήτανε πνεύμα;
και το πονηρό μας νεύμα
γράφτηκε κάπου στ’ αστέρια ή θα χαθεί;
Του έρωτα χίλια τραγούδια, τ’ ουρανού μας αγγελούδια
κατατέθηκαν με όρκους ή ενοχές;
Η παντοτινή αγάπη την κρατούσε τη σειρά της
ή ζητούσε ξεχασμένες εποχές;
Ερωτήσεις, απαντήσεις, διακοπή για διαφημίσεις
κι η συνέχεια στο έργο με σασπένς
αν βαρέθηκες τον ίδιο το ληστή (Βαραβά)
αν σε κούρασαν οι ώρες της οργής
απ’ την αύρα σου οι πλανήτες φωτιστήκανε
πίστεψε στον εαυτό σου, υποσχεθήκαμε
το σενάριο να το γράψουμε εμείς
να αλλάξουμε τον κόσμο
με τους παιδικούς μας νόμους
τα παιδιά για αστυνόμους
άγγελοι στα θεωρία της ζωής
νέα κοσμοθεωρία του θανάτου της στιγμής
μ’ ήλιου γενναιοδωρία μιας αρχής.
Μα μην το πεις...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Εμπνευστείτε κι αφήστε τους άλλους να ανησυχούν. | | | |
|
Helene52
08-10-2007 @ 07:51 | Του έρωτα χίλια τραγούδια, τ’ ουρανού μας αγγελούδια
κατατέθηκαν με όρκους ή ενοχές;
Η παντοτινή αγάπη την κρατούσε τη σειρά της
ή ζητούσε ξεχασμένες εποχές;
ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ ::love.:: ::up.::
Όσο αφορά την είσοδο στους Stixoi info ήταν το πιθανότερο πρόβλημα του server που ευτυχώς διορθώθηκε !!!! | | Θεοδώρα Μονεμβασίτη
08-10-2007 @ 10:14 | Nαι, θα ήθελα στο stixoi να γράφουμε όλοι μονάχα για την παντοτινή και αληθινή αγάπη και όχι για τις εφήμερες που από αυτές στον άξονα του χρόνου δεν μένει τίποτα για αυτό καλύτερα να μην υπάρξουν καν. Πολλές φορές στην πορεία έρχονται σχέσεις που σχετίζονται με άλλες εποχές και θέλουν πάλι να πραγματοποιηθούν, όμως αυτή η δύναμη είναι ενάντια στην παντοτινή και αληθινή αγάπη η οποία γεννιέται εσωτερικά κάτω από τους νόμους του διπλού πέλεκυ. Γράψτε μόνο για την αληθινή και παντοτινή αγάπη... τότε μόνο θα γίνουμε ποιητές... είτε μας το αναγνωρίζουν είτε όχι. Ανήσυχους δρόμους ανοίγω... προσοχή... γίνονται έργα... ::censo.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
