| |
Κάπου μακριά επικρατεί μια τρικυμία, είναι κοντά η εξορία
Είμαι μονάχος στην άκρη κόσμου, ένας βράχος κρύβει το φως μου
Μια λέξη παλεύω να πω, σαν του άγριου δέντρου τον καρπό
Μα εγώ ουρλιάζω στην Σελήνη, απλώνεται παντού γαλήνη
Σε περιμένω να 'ρθεις τώρα, να εμφανιστείς σαν μία μπόρα
Στέκω εδώ χιλιάδες χρόνια, γύρω σου γελούν τελώνια
Κρατώ φανάρι κι απλώνω χέρια, μα εσύ βαδίζεις σε μαχαίρια
Ένα αηδόνι για σένα πήρα, ντύνεσαι στην κόκκινη πορφύρα
Κάπου εδώ αρχίζει η εξορία, μην μου δίνεις σημασία
Όταν φύγω μακριά, θα μάθεις πως ήταν πολύ αργά
Να γίνομαι ευάλωτος, να με κρατάω αιχμάλωτο
Να σβήνεις, να θυμάσαι, να κλαις και να λυπάσαι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
