| |
| | Δίλημμα |  | | | Καλημέρα, να είστε όλοι καλά. | | |
Να ψάλλει απόψε ο άνεμος τις ώρες του χαμού μου,
να σκύψω στα θεμέλια που τρίζουν ανελέητα,
να δω το σάπιο χτίσιμο της αφελούς πορείας μου,
σώμα είναι, ψυχή δεν έχει, δεν τη χρειάζεται.
Να ψηλαφίσω σεμνά το άγνωστο, κάθε γωνιά του,
να πιω τα δάκρυα απ’ όλα μου τα πρόσωπα,
να εμπιστευτώ θα ήθελα τα λυγισμένα γόνατά μου,
σώμα είναι, ψυχή δεν έχει, την περιφρόνησε πια.
Και μου μιλάς για ακούσια επιτεύγματα, αθώος είσαι,
μία παράξενη, στα αλήθεια, συγκυρία ειρωνική,
συντρίβεται ο οίκτος μου στην τόση ματαιότητα.
Τα μάτια μου θλίβονται, βενετσιάνικη μάσκα μου,
είσαι τόσο όμορφη, να θυμηθώ να σ’ ανταλλάξω
μ’ εκείνο το άχαρο, πλασματικό μου γέλιο.
Και φεύγεις απ’ το πλάι μου, εσύ δεν φταις,
μονάχα οι θάνατοι στους δρόμους της αγάπης,
κάτι περίεργοι, στ’ αλήθεια, γελοίοι παροξυσμοί.
Τα χέρια μου σκίζονται πάνω στ’ αγκάθινα όνειρα,
φοβάμαι λίγο καθώς με κυνηγάει ο ύπνος,
έτσι ψυχρά και ύπουλα να με ξεκάνει.
Θέλει ο ίσκιος μου να μείνει ελεύθερος, μ’ αυτό δεν γίνεται,
θέλει το βλέμμα μου να ξαποστάσει σε πράσινα λιβάδια,
θέλει ο νους μου ν’ αναγεννηθεί, μ’ αυτό δεν γίνεται,
θέλει το αίμα μου να αφυπνιστεί σε δροσερά ποτάμια.
Να μου στεγνώσει ο έρωτας τη μουσκεμένη πλάνη,
έτσι όπως πέρασα κι απόψε τους καταρράχτες των λυγμών,
να μου φορέσει ο ανασασμός το ζεσταμένο ρούχο,
σώμα είναι, ανάγκη έχει, η ψυχή ταξίδεψε.
Να με κρατήσει ο χαμός γιατί ξανά γκρεμίζομαι,
εγώ σκύβω στα βάραθρα από απορία τάχα,
η δόλια ύπαρξή μου να μη γελιέται άδικα,
σώμα είναι, χώμα θα γίνει, η ψυχή δεν πρόφτασε.
Και μου κρατάς ημερολόγιο για τους καιρούς που λύγισα,
μία αταίριαστη, στ’ αλήθεια, συγκροτημένη ενέργεια,
γιατί προσμέτρησες και τ’ άδεια λόγια μου στο ψάξιμό σου.
Ένα άθλιο τίποτα περιγελάει τη γνώση μου, δημιουργία μου,
είμαι σπουδαίος άνθρωπος, να θυμηθώ να με θαυμάσω,
όταν μαζεύω τα κομμάτια μου στα σφαγεία των κουρελήδων.
Και δεν κατάλαβες ξανά του πόνου το δίλημμα,
δράμα στ΄αλήθεια, «να ζει κανείς ή να μην πονέσει;»,
σ’ ό,τι επιλέξω θα είμαι το φάντασμα.
Κάθε μια δήλωση ουσίας κρύβει την προπαγάνδα,
το είδα να συμβαίνει, να θυμηθώ να μη μιλήσω,
όταν θα κλαίει το είναι μου, δεν θα καταλαβαίνεις.
Θέλει η ψυχή μου να έχει τον πρώτο λόγο, μ’ αυτό δεν γίνεται,
θέλω από την κορυφή του λόφου να αγναντέψω την πεδιάδα,
θέλει το πνεύμα μου να με γλιτώσει, μ’ αυτό δεν γίνεται,
θέλω τη σκια ενός δέντρου κάτω από ήλιο αγαπημένο, μεσημεριάτικο…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
agrampeli
04-11-2007 @ 03:15 | Θέλει η ψυχή μου να έχει τον πρώτο λόγο, μ’ αυτό δεν γίνεται,
θέλω από την κορυφή του λόφου να αγναντέψω την πεδιάδα,
θέλει το πνεύμα μου να με γλιτώσει, μ’ αυτό δεν γίνεται,
θέλω τη σκια ενός δέντρου κάτω από ήλιο αγαπημένο, μεσημεριάτικο…
πολύ ωραίο ::yes.:: ::up.:: | | justawoman
04-11-2007 @ 15:15 | Συγκλονιστικό το συναίσθημα που εγείρει!
Σαν όλα σου... εκτυφλωτικό μαύρο | | foteinos
05-11-2007 @ 00:31 | Να μου στεγνώσει ο έρωτας τη μουσκεμένη πλάνη,
έτσι όπως πέρασα κι απόψε τους καταρράχτες των λυγμών,
να μου φορέσει ο ανασασμός το ζεσταμένο ρούχο,
σώμα είναι, ανάγκη έχει, η ψυχή ταξίδεψε.... όσες φορές και να το διαβάσω δεν μου φτάνει... με άγγιξε απίστευτα και ο λόγος σου... τόσο άρτιος με συγκλόνισε μέσα απ' όλα όσα μεταφέρει.. Ας πω ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρεία να σε διαβάσω
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
