| |
Κάποια στιγμή ξεκίνησα για ένα ταξίδι. 500 χιλιόμετρα και με τη νύχτα στους καθρέφτες μου. Με ένα μόνο τραγούδι γραμμένο στο CD που επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά. Τα παράθυρα ανοιχτά, η ένταση στο φουλ. Να μπλέκεται με το σφύριγμα του κρύου αέρα, να κάνει αντίστιξη στη στίξη της μουσικής.
Στάθηκα λίγο πριν την είσοδο της πόλης. Σε ένα περίεργο μεταίχμιο, με το ένα πόδι στην ανατολή που ήταν μπροστά μου και το άλλο στην νύχτα που ήταν ακόμα πίσω μου. Έπαιζα μαζί του γελώντας, εναλλάσσοντας την ματιά μου από το παρμπρίζ του αυτοκινήτου και το χάραμα, στον καθρέφτη μου που έδειχνε το απόλυτο μαύρο.
Βγήκα στον παγωμένο αέρα απλώνοντας τα χέρια, αγκαλιάζοντας και τα δύο, ρίχνοντας το κεφάλι πίσω και αναπνέοντας βαθιά, με τον κρύο αέρα να μου κόβει στιγμιαία την ανάσα, αγνοώντας τα αυτοκίνητα που με προσπερνούσαν βιαστικά, αγωνιώντας να φτάσουν, ν’ αράξουν.
Απίστευτο τριπάκι, απίστευτη αίσθηση ελευθερίας, αυτόνομης βούλησης του τι να ακολουθήσεις, προς τα πού να στραφείς. Όλα ήταν θέμα επιλογής. Τόσο απλά. Και τότε σκέφτηκα ότι τα ταξίδια λυτρώνουν.
Πέρασε ο καιρός... Ήρθαν άλλα ταξίδια, άλλοι προορισμοί. Μα ποτέ δεν ξανάνιωσα την αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας όπως τότε. Δεν έχει σημασία τι διάλεξα. Αν επέλεξα τη δύση ή την ανατολή. Δεν έχει σημασία αν τότε ένιωσα ότι το ταξίδι είχε ένα και μόνο προορισμό.
Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι όλη μου η ζωή είναι ένα ταξίδι. Και όλα τα ενδιάμεσα ήταν απλοί σταθμοί. Όχι προορισμός, αλλά προσωρινή ανάπαυλα μέχρι να ξαναβρεθώ πίσω από το τιμόνι οδηγώντας.
Γιατί, δεν έχει σημασία αν ποθείς να είναι ο προορισμός σου εκεί που πας. Πιότερη σημασία έχει αν αξίζει τον κόπο να γίνει προορισμός. Γιατί, τι αξία έχει να γίνει δικός σου προορισμός ο σταθμός κάποιου, η ανάπαυλα απ’ το ταξίδι που απλά θα σταματήσει να ξεκουραστεί, να γεμίσει μπαταρίες μόνο και μόνο για να ξεκινήσει ξανά;
Καμία. Ίσα που θα ξεφορτώσεις τα μπαγκάζια σου, θα παροπλίσεις το αυτοκίνητό σου, στήνοντας απ’ την αρχή νέο σπιτικό, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσεις στην πορεία ότι αυτό που νόμισες σπίτι ήταν απλά μια καντίνα σ’ ένα κακοφωτισμένο parking της εθνικής. Κι όλα αυτά, απλά, κοιτάζοντας εσένα μέσα από τα μάτια του άλλου.
Οπότε ξεκινάς ξανά, επιλέγοντας να είσαι εσύ το ταξίδι και, ίσως, εσύ και ο προορισμός. Μέχρι να νιώσεις ότι πας κάπου, ότι εκεί αξίζει να πας και να σταματήσεις, ότι εκεί γίνεσαι και ταξίδι και προορισμός, μόνο και μόνο επειδή το γουστάρεις, μόνο και μόνο επειδή και ο άλλος θέλει να είναι το ταξίδι σου και ο προορισμός σου.
Δύσκολο, ναι. Ακατόρθωτο, μπορεί. Αλλά, τελικά, το μόνο που αξίζει τον κόπο.
Υ.Γ.
Μπερδεμένο κείμενο, μπορεί και ασυνάρτητο. Αλλά έγραψα πίσω από τις λέξεις. Οπότε το μόνο που χρειάζεται, είναι να διαβάσει κάποιος πίσω απ’ αυτές.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
