| |
Ένα-δύο βήμα πάντα σταθερό
Περπάτα μου λένε με ρυθμό
Το βλέμμα να μην στρίβω
Τα μάτια να μην τρίβω
Στο κάδο αρχές χωμένες σκουπιδιών
Φθαρμένες ιδέες πολιτικών
Οσμές στριμωγμένες στη γωνιά
Ο κόσμος δίπλα να πεινά
Ένα ,δύο βήμα πάντα σταθερό
Περπάτα στο δρόμο με ρυθμό
Το βλέμμα μην στρίβεις
Τα μάτια μη τρίβεις
Το real θαμμένο είναι εδώ
Πατριώτες βαμμένοι με αίμα
Βαφτίστηκαν σε κόκκινο λουτρό
Πήραν τον γονιών μου τον ιδρώτα
Την ελπίδα πήραν των παιδιών
ήρθαν μου κλείσανε την πόρτα
Κλέφτες του χρόνου , των λεπτών
Όλοι με θέλουν με τη μπότα
Και βήμα να χω σταθερό
Περπάτα μου λένε με ρυθμό
Το βλέμμα να μην στρίβω
Τα μάτια να μην τρίβω
Το real μην ξεθάψω
Τον πόνο να τον βάψω
Με χρώμα άχρωμο λευκό.
Μια μέρα που όμως
Ζωής ταχυδρόμος
Αέρας εικόνων
Γράμμα προγόνων
ανοίγω διαβάζω,
κι απορώ
Τα χρόνια περάσαν
τα παιδιά γεράσαν
Τίποτα δεν άλλαξε εδώ
Βγάζω την μπότα ,
σπάω την πόρτα
Τις αλυσίδες λιώνω
και πατώ
Στο χώμα ,στη λάσπη
Με βλέμμα σκοτώνω
Το μίσος της πόλης των αστών.
Και τότε αγέρι
Λευκό περιστέρι
Με παίρνει ψηλά
Και πετώ
Ελεύθερος στέκω
Ψηλά κι αρμενίζω
Δεν έχει ξανά ένα-δυό….
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
