| |
| | Είμαι ο Γιώργος |  | | | Άνοιξα στο τέλος το ντουλάπι, να δω αν τελικά έχει μείνει ένα, έστω ελάχιστο ψήγμα από σοκολάτα, πίσω από τη ζάχαρη, δίπλα στον καφέ, ανάμεσα στα πατατάκια, μέσα στα μπισκότα, πλάι στα μακαρόνια. Έψαχνα με τις ώρες. Δε βρήκα τίποτα! | | |
[B]Είμαι ο Γιώργος σας. Ετών όσο θέλω εγώ. Ξεκινώ τη γραφή με το χρώμα χακί. Εν-δυο, εν-δυο, προσοχή. Ένα από τα ατελείωτα Σαββατόβραδα με παροτρύνει να αγγίξω τις ευαίσθητες χορδές σας. Να σας παίξω μια λυπητερή μελωδία, χωρίς αρχή και φινάλε. Ανυπομονώ για το ξημέρωμα της Κυριακής. Κάτι βαραίνει από τώρα την πλάτη μου. Τύψεις. Που χαθήκατε τύψεις; Που χαθήκατε ενοχές μου; ψάχνω απεγνωσμένα για την ένοχη συνείδησή μου. Γέρνω, βαραίνω, κρυώνω. Κανείς δεν έρχεται να σκεπάσει την πλάτη μου. Ένοχες ημέρες μου. Λάθη μου; Που κρύβεστε τα βράδια του Σαββάτου; Ζητώ συντροφιά. Δε μιλάω για μένα. Λυπηθείτε τον ανέραστο εαυτό μου. Ούτε που κλαίει πια, ούτε κινείται. Τούτες οι μέρες είναι από ‘κείνες, όπου το δάκρυ δε διώχνει τις έγνοιες του. Τούτες εδώ είναι ακίνητες, άλαλες. Είναι ασάλευτες και χουχουλιάρες στη ζέστα του κρεβατιού. Είναι οι χειρότερες μέρες του. Φυλακισμένες σ’ ένα πέτρινο κάστρο, εσώκλειστες, δίχως παράθυρο. Τώρα θ’ απλώσω τις μακριές κοτσίδες μου, ν’ ανέβει η πριγκίπισσα από τα μακριά μαλλιά μου. Τα παραμύθια άλλαξαν κι οι εποχές αρρώστησαν. Τα συνθήματα στους τοίχους χάθηκαν, όταν μιλούσαν για τον έρωτα. Όλα σκαρτέψανε απότομα. Γεμίσαμε καλλιγραφία ένα σωρό τετράδια, μα ούτε στάλα από μελάνι ξέμεινε, να γράψουμε το σ’ αγαπώ στους τοίχους. Ο τελευταίος το ‘γραψε με κόκκινα μεγάλα γράμματα στο διπλανό κρεοπωλείο “ΜΙΚΑΕΛΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ”. Γλυκύτατοι στα χείλη μου ασπασμοί και τελευταίες του έρωτά μου ανάσες, που ‘στε; Γλυκύτατοί μου στίχοι στο χαρτί και μελωμένα της αγάπης λόγια, που ‘στε; Τα Σαββατόβραδα που κατοικείτε; Εσείς που πρίγκιπς μ’ ανεβάζατε κι έναν ιππότη με φωνάζατε, σε κάποιο πύργο, κάποτε στη μακρινή παραλία, που ‘στε; Απόκαμα μέσα στον πύργο μου. Κι οι πολεμίστρες αδειανές, δε μου κρατούν παρέα. Κοψοχρονιά έδωσα τα κανόνια μου, αφού στον κόσμο τίποτα δεν ήθελα να σβήσω. Όπλα μου είναι τα λάφυρα από τον έρωτα. Για ν’ αμυνθώ πυροβολώ ευθεία στα μάτια σας, με πυροβόλες λέξεις. Καταπατώ εκτάρια στο ασυνείδητό σας, ενώ σα σφαίρες οι σκέψεις, καρφώνουν το μυαλό. Το νου σας! Εγωισμέ μου ανίκητε κι αθάνατε στο χρόνο, με τις χακί στολές χωρίς περίστροφο και φθόνο, τι γυρεύω στη ζωή; Ζητώ μονάχα μια ευκαιρία, να ξεπουλήσω την πραμάτεια σας για παραπάνω κόκκινο. Να ‘ρθω μια νύχτα σαν ετούτη, να φυτέψω στην αυλή λίγα λουλούδια ρόδινα, ν’ ανθίσουνε την Άνοιξη. Κι εσείς κουφοί, την πόρτα σας κρατάτε κλειδωμένη και τα σκυλιά λυτά να μου γαυγίζουνε. Ντροπή σας. Εγώ ντυμένος στα χακί, λατρεία μου. Πιστός στρατιώτης και σκοπός και φύλακας της ομορφιάς σου. Κρυμμένος πάντα κάτω από τις σόλες σου. Να περιμένω, ένας άγρυπνος φρουρός, το τελευταίο βήμα. Μα εσύ ψηλά κι εγώ στα κάτεργα. Που είσαι λατρεία μου; Κι ετοιμάζω κοντσέρτο της νύχτας, για δύο λαβωμένες καρδιές κι έναν ανέλπιστο έρωτα. Κρουστά θα πάλλονται στο κάλεσμά σου και τρομπέτες λύπης θα υφαίνουν τη μελωδία σου. Μια βελονιά για τις παντοτινές, του έρωτα τις υποσχέσεις που δώσαμε. Μια βελονιά που θα ματώνει τα κουφάρια μας στο στήθος απ’ την προδοσία. Κι οι στίχοι να μιλούν για κάποιον τελειωμένο, όποιος κι αν είναι. Είτε ο χρόνος που ποτέ δε θα γυρίσει, είτε ο δρόμος μας. Δίχως μια έξοδο κινδύνου δε θ’ αντέξεις να γυρίσεις. Κι εγώ θα βλέπω όπως θα τρέχεις για χιλιόμετρα, χιλιόμετρα, χιλιόμετρα και κάποια ώρα θα σκοντάψεις στις πλεξούδες σου να πέσεις. Δε θ’ αντέξεις, δίχως μια έξοδο κινδύνου. Τριγύρω ασήκωτα βουνά από διαμάντια και χρυσάφια. Μα μόλις πας να πιάσεις κάποια πέτρα, αμέσως μοιάζει κάρβουνο. Και το τυλίγεις γύρω από τα χέρια, σ’ ένα χαρτί να ζωγραφίσεις τον Παράδεισο και λες “εδώ που θα ‘θελα να μένω...”. Κομμάτι ξένο, ποτέ για μας ραμμένο. Τα βράδια θα ‘ρχομαι στον ύπνο σου να καταπίνω τις νεράιδες και τα υγρά ωραία σου όνειρα να τα διαλύσω. Όχι πια πίσω. Τώρα μονάχα ως αντάλλαγμα μπορώ να φτιάξω εφιάλτες, αντί για κάστρα με ιππότες και άλογα. Για να ξυπνάς απότομα και να πετάγεσαι απ’ τη θέση σου, να με θυμάσαι. Τώρα μονάχα ως αντάλλαγμα μπορώ να γίνω ένας μικρός τυμπανιστής κι ένας δεινός προκρούστης. Να τριγυρνώ στις γειτονιές Χριστούγεννα μεσάνυχτα, σαν καλικάντζαρος, για να πουλάω σπίρτα στους αγροίκους. Και θα φορώ τα ξεσκισμένα μου εσώρουχα που τα ‘ραψες, αγαπημένη μου μελαγχολία, τα λιγδιασμένα μου υποκάμισα με τη ριγέ γραμμή. Κυκλοφορεί στις φλέβες μου ο καρκίνος κι η νικοτίνη αντί νερού στο αίμα, με ποτίζει. Τον διοχετεύω να ρέει στις λέξεις μου και ξεκουράζομαι σαν άγγελος πάνω στα σύννεφα. Μου ‘ρχεται να ξεράσω. Στρίβω δεξιά στη γωνία και μ’ ακολουθούν τα συνθήματα “ΜΙΚΑΕΛΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ”. Είναι ωραίο να ζωγραφίζεις καρδούλες σ’ ένα κομμάτι λευκό χαρτί με το μαύρο μελάνι κι έπειτα να τις γεμίζεις πατόκορφα με κατράμι και να τους βάζεις φωτιά. Καίγονται όμορφα, όπως γεννήθηκαν, αμέσως. Το δύσκολο είναι τις διατηρείς στην αιωνιότητα...το εύκολο είναι να τις διατηρείς στη συντήρηση...
~~~
Κλειδωμένη σ' ένα ψηλό πύργο απ' την ζηλόφθονη μάγισσα Σκαρλότα, η Ραπουνζέλ θα κάνει τα όμορφα μακριά ξανθά μαλλιά της "χρυσή σκάλα" για τον ωραίο πρίγκιπα. Έξαλλη η Σκαρλότα, θα μεταμορφώσει τον πρίγκιπα σε πουλί και θα εξορίσει τη Ραπουνζέλ σ' ένα σκοτεινό δάσος. Τώρα μόνο τα δάκρυα της Ραπουνζέλ μπορούν να λύσουν τα μάγια και να σώσουν τον πρίγκιπα...
Κηδέψαμε τον έρωτα
μ’ έναν παπά που μοιάζει με το διάβολο
και για ευχέλαιο τον φωνάξαμε
πάνω στο μνήμα
αλλοτινών υποσχέσεων
σε τούτο ‘δω το νεκροταφείο
δεν ζούνε πλέον οι ένδοξες μέρες μας
μήτε και τα φιλιά
που αργόσυρτα μοιράζαμε στα χείλη
εδώ στα μνήματα
κείτονται πια τα κίβδηλα λόγια του έρωτα
και της αγάπης μύθοι
με άσχημο φινάλε
κάτω απ’ τα πόδια μας φυτρώσανε τα ψέματα
και τα γλυκόλογα
που μια εποχή μας έδιναν ζωή
και λόγο για να υπάρχουμε. Τώρα μας πνίγουν
τα όνειρά μας, δες τα, βλαστάρια φυτρωμένα
που θα υψωθούν με τον καιρό ολοένα
και θα πετάξουν μαύρα φύλλα
και κλωνάρια μίσους
εμείς κηδέψαμε τον έρωτα
σε κάποια απόκρημνη πλαγιά
της σκοτεινής Αβύσσου...
~~~
“Σκυφτέ διαβάτη της βροχής
και ταξιδιώτη της ζωής
σου δίνω μία συμβουλή
ποτέ γυναίκα στη ζωή
να μην πιστέψεις...”
Έτσι άρχισε το τραγούδι του Στράτου στο πικάπ, σ’ ένα δίσκο που φυλάω στο ντουλάπι απ’ το 1990. Πάνε 17 χρόνια τώρα. Τότε ήμουν ακόμα στο σχολείο και μάθαινα οτιδήποτε άσχετο που δε θα συναντούσα ποτέ στη μετέπειτα ζωή μου. Τώρα τα τραγούδια μιας άλλης εποχής, αντιπροσωπεύουν το σήμερα σα να γράφτηκαν για εμάς τώρα που κλαίμε απαρηγόρητοι. Γέμισα την αντλία μελάνης της πένας μου με σκούρο μπλε χρώμα, για να σκοτώνει μ’ έναν τόνο φωτεινότητας τις μαύρες ημέρες μου. Δε μετανιώνω για τα λάθη μου, μήτε για τις επιλογές μου. Τραβάω μπροστά και δε με νοιάζει το αύριο. Τα λάθη με διόρθωναν πάντα στο μέλλον. Ήταν για μένα ένας μελλοντικός τυφλοσούρτης που ακολουθούσα σε κάθε μου κίνηση. Γιώργο, μην επαναλαμβάνεις το λάθος σου, προσπάθησε να διορθώσεις τις ατέλειες του μακρινού παρελθόντος σου. Κοιτάζεις πίσω για να προλάβεις το αύριο. Το υπερηχογράφημα στ’ αρχίδια έδειξε ένα μικρό καλόηθες ογκίδιο, έτοιμο να μεγαλώσει και να γίνει τροφαντό-τροφαντό μαζί με μένα. Καθώς και ένα είδος στ’ αρχιδικής φλεβίτιδας που και τα δύο μαζί ευθύνονται για τη μικρή διάρκεια της στύσης και πιθανόν για το αδύναμο σπέρμα. Αγαπημένο μου ημερολόγιο, νιώθω κάθε μέρα μου να μην είναι η ίδια. Νιώθω να γερνάω ταχύτερα απ’ το χθες μου. Καυλώνω συνεχώς λιγότερο βλέποντας τις γυναικείες μπότες. Τι έχω γιατρέ μου; Μήπως έκανα κατάχρηση στα τακούνια ή μαράζωσα απ’ τα ληγμένα; Εσύ κοπελιά που ήθελες να φύγεις από τη ζωή, κοίτα, ο φίλος σου χάθηκε άδικα από ένα ατύχημα κι εσύ ακόμα τον περιμένεις να γυρίσει ή προσπαθείς να φτάσεις κοντά του. Δεν πρόλαβε ποτέ να γυρίσει να σου πει “άντε και γαμήσου”. Σ’ εσένα, σ’ εσένα που έδωσα όλες μου τις ευτυχισμένες ημέρες, όλα τα κόκκινα τριαντάφυλλα που βρήκα στο διάβα μου. Σ’ εσένα, αγαπημένο μου ημερολόγιο, που ξόδεψα τις μετρημένες μου ώρες, ψόφιος από την κούραση της βιοπάλης για τον πενιχρό μισθό μου και τα φραγκοδίφραγκα. Τι έχω γιατρέ μου; Μα δε θα σε πω αχάριστη. Ούτε που θα γυρίσω να σε κοιτάξω, γιατί έπεσες πολύ χαμηλά από το ύψος των ματιών μου, ενώ σε είχα τοποθετημένη σ’ ένα θρόνο. Σε λάτρεψα απ’ άκρη ως άκρη, παίζοντας με την κλειτορίδα σου και κάνοντας έρωτα με τις πατούσες σου, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Τώρα η ευχή σου, πάει για κάποιαν άλλη. Τώρα νιώθω πιο ανίκανος να σε κοιτάξω, πιο αδικημένος κι από πληγωμένο πουλί. Τώρα νιώθω απογοητευμένος για τις επιλογές μου, αλλά δε μετανιώνω, ακόμα κι αν το κορίτσι που αγάπησα τόσο, μεταμορφώθηκε ξαφνικά στον χειρότερο νταλικέρη. Γιατί δεν αισθάνομαι τίποτα να σε ρωτήσω, παρά μόνο απορώ σε ποια Άβυσσο να βρίσκεσαι και πόσο να ‘χεις βυθιστεί. Δε θα έρθω να σε γλυτώσω. Κάποια στιγμή κι εσύ θα ξυπνήσεις μικρή μου γιατί ακόμα κοιμάσαι, κι όταν θ’ ανοίξεις τα πελώρια ματάκια σου απ’ το παραμύθι που ήσουν χαμένη, θα διαπιστώσεις πως είσαι περικυκλωμένη απ’ τα σκατά όλου του κόσμου. Η γυναίκα, η γυναίκα αγαπημένο μου ημερολόγιο, η καλύτερη πελάτισσα σ’ ένα φούρνο που πουλάει φρεσκοψημένο ψωμί και μυρίζει από χιλιόμετρα μακριά. Μα εγώ κοπελιά, δε διέθετα ποτέ τα χρήματά σου, όπως το τριαντάχρονο παλικάρι που αγάπησες και παντρεύτηκες. Κι αυτή η μικρή σχέση που έκαμα στον ενάμιση μήνα μου, ήθελα να μεγαλώσει να γίνει ζωή ολόκληρη κι ύστερα να φέρει στον κόσμο μιαν άλλη ζωή με τα ίδια μου λάθη, να φωνάζει “μαμά” “μπαμπά” σας μισώ! Άντε γαμήσου, κι εσύ και η χαμένη σου αξιοπρέπεια. Θα σας κοιτάζω κάποια μέρα εκεί πάνω ψηλά όλους και θα γελάω. Και θα γελάω με τις χάλια επιλογές σας και τα αδιόρθωτα λάθη σας, που δεν έφτασε μια ζωή ολόκληρη να τα διορθώσετε. Έφη που είσαι; Πάρε με μαζί σου. Θέλω να φύγω απ’ τον κόσμο. Αν αγαπάς άστον ελεύθερο, κι αν σ’ αγαπάει θα γυρίσει Έφη. Μα δε γύρισε, παρά μονάχα για να με φτύσει, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Γιατί η ευκαιρία στη ζωή παρουσιάζεται μονάχα μια, την ώρα που δε την περιμένουμε να ‘ρθει. Κι αν γυρίσουμε το κορμί να φύγουμε και της πούμε “γεια σου” “άντε γεια τώρα και δε θέλω να σε ξαναδώ στα μάτια μου”, τη χάσαμε για πάντα. Μονάχα ένα βήμα εμπρός ή πίσω είναι η ευκαιρία μας. Κι εμείς αποχωρούμε ανέμελοι, την ώρα που μας κοιτάζει με τα μεγάλα της μάτια, με την έκπληξη ζωγραφισμένη πάνω τους. Άλλοτε πάλι θέλουμε να τη σκοτώσουμε από κακία κι άλλοτε να την ξεπροβοδήσουμε δείχνοντας το επίπεδο της μόρφωσής μας και την κοινωνική μας καταξίωση μ’ ένα “άντε γαμήσου, χαμένη ευκαιρία μου”. Τα μάτια μου με τσούξανε απ’ τις πόρνες, αγαπημένο μου ημερολόγιο, κι όχι εκείνες τις τίμιες κοπέλες που δεν έχουν να φάνε και παίρνουνε βίζιτες για να επιβιώσουνε, αλλά εκείνες τις άλλες που κυνηγάνε ανελέητα το χρήμα σα το ζεστό φρεσκοψημένο ψωμί του φούρναρη και μηχανεύονται τρόπους για να βγάλουν περισσότερα, ακόμα και την ώρα που γλυκοφιλάνε στα χείλη το αγαπημένο τους πρόσωπο. Κάποια απ’ τις μέρες ετούτες Έφη, αν ζεις ακόμα, θέλω να με πάρεις απ’ το χέρι να μου δείξεις εκείνη την ταμπέλα του σουπερμάρκετ στη γειτονιά σου, που πούλαγε τα προϊόντα του στα γιωτ των επιφανειακά “ευτυχισμένων”. Η ευτυχία μου κράτησε μονάχα ενάμιση μήνα. Δεν είχα να φάω, αλλά δε στερήθηκα τίποτα…
ελευθερία είναι
να έχεις ένα κομμάτι χαρτί κι ένα μολύβι
και να γράφεις, να γράφεις, να γράφεις
ο,τι σου κατεβαίνει στο κεφάλι
χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα
χωρίς να νιώθεις καμιά ενοχή για τίποτα
χωρίς να λογοκρίνεις τον ίδιο τον εαυτό σου
χωρίς να νιώθεις τύψεις για όσα έκανες ή απέφυγες να κάνεις
ελευθερία είναι να γράφεις, όχι να σκέφτεσαι
γιατί το ασυνείδητο λειτουργεί πολλές φορές
ως σύμμαχος των ατομικών σου δικαιωμάτων.
γιώργος_κ[/B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 13
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | | |
|
iptamenos_gatos
02-12-2007 @ 15:28 | ναι
καιρος να διαβασεις σολωμο και να μαθεις να λες λιγα οχι πολλα.... γιατι χανεις αυτο που εχει η ψυχη σου μεσα στην πλουραλιστικοτητα των λογων ::up.:: | | iokasth
02-12-2007 @ 15:30 | To διάβασα, το ξαναδιάβασα. Χείμαρρος, χείμαρρος συναισθημάτων,
σκέψεων, αποφάσεων, ανάκατο με μίσος?με απελπισία?
τι να πώ.. Πικρα, πολύ πίκρα, μα μες την πίκρα του πανέμορφο!!
Καλό σου ξημέρωμα.
ΝεφΕλλη | | ΠΥΘΙΑ
02-12-2007 @ 18:58 | Καλημέρα σας. ::smile.:: | | Helene52
02-12-2007 @ 22:35 | Πάνεμορφο
::yes.:: ::up.:: ::yes.:: | | Γιώργος_Κ
02-12-2007 @ 23:55 | Καλημέρα σας. ::xmas.:: Ευχαριστώ Σοφία για τη θέση ... ::wink.:: | | primavera
03-12-2007 @ 01:09 | για να το διαβάσω απο το γραφείο δεν υπάρχει καμμία περίπτωση, αλλά άσε με να νομίζω πώς ξέρω ποιος είσαι!
::kiss.:: | | maria_1607
03-12-2007 @ 10:30 | poli makri re agori m! (ala oreo de leo!!).
parepiptontos kalos politis! ::cool.:: | | Tαπεινό χαμομηλάκι
03-12-2007 @ 13:09 | Τα μάτια μου κάνουν πουλάκια- το αφήνω για αύριο λοιπόν!
Καλησπέρα, Γιώργη!
Τα κράταγες τα κράταγες και τα' ριξες!!!
::xmas.::
(Η φατσούλα μου φοράει σκούφο και όχι κόκκινο φακιόλι προς αποφυγή παρεξηγήσεων ::wink.:: ) | | Γιώργος_Κ
03-12-2007 @ 13:39 | Η δικιά μου Αρετούσα που γιόρταζες εχθές και χρόνια σου πολλά
φοράει κόκκινο σκουφάκι με γεύση κεράσι ! ::xmas.::
Ευχαριστώ όσους από εσάς με προσθέσαστε στα αγαπημένα σας
μα πιο πολύ ευχαριστώ όσους από εσάς καθίσατε και διαβάσατε όλο αυτο το μακρινάρι!
Χαράς το κουράγιο σας, εγώ δε θ' άντεχα! χιχι ::kiss.:: φιλιά | | rosestar
11-12-2008 @ 12:14 | Μου άρεσε στη αρχή το κείμενό σου,αλλά μου το χάλασες
με τα άσχημα λόγια...
Δεν είναι όλες οι γυναίκες και οι άντρες το ίδιο...
Υπάρχουν και σωστά ειλικρινή άτομα.
Και επειδή φάνηκες ονειροπόλος και ρομαντικός αρχικά από το
εκτενές σου κείμενο,διάβασε αν θέλεις την "ωραία κοιμωμένη"
και "το παραμύθι φθινοπωρινής νυχτός" που είχα γράψει λίγο καιρό πριν.
Μετά διάβασε "το κοίταζε μπροστα".Ελπίζω να σε βοηθήσει.. | | ΕΛΕΑΝΝΑ
11-12-2008 @ 12:19 | ::rol.:: να δεις που γίνεται χαμός και να τραβήξεις την κουρτίνα απ'τα μάτια..η ραπουνζέλ με ::scare.:: τα τσιγκελωτά μουστάκια
σου το χαράκωσε απόψε το χαρτί
::rock.::
είπες να γράφουμε χωρίς να σκεφτόμαστε Γιώργη (καλά όχι έτσι ακριβώς)και το κανα γιατί λάτρεψα τη γραφή σου ...είναι δύναμη ::778.:::778.:: | | frozenangel
11-12-2008 @ 12:30 | τι ξεσπασμα ηταν αυτο ?
αυτο κι αν ηταν εξομολογηση ψυχης !
ηταν υπεροχο ! κι ακομα ποιο υπεροχος εσυ, που το μοιραστηκες ! με οποιο τροπο !
με το δικο σου ! ::yes.:: ::up.:: ::yes.:: | | Γιώργος_Κ
11-12-2008 @ 12:49 | σας ευχαριστώ ::kiss.:: μόνο που δε γράφτηκε σήμερα.. παρ'ότι αντιπροσωπεύει και το σήμερα | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
