silmariel
02-12-2007 @ 15:17 | So did we-Isis | |
iptamenos_gatos
02-12-2007 @ 15:27 | ::up.:: | |
Paxatouridis
02-12-2007 @ 16:20 | λένε πως οι ποιητές είναι οι μηχανικοί τη ψυχής..
γάμησέ το αυτό...
εσύ γράφεις ξέροντας τι γίνεται στον καθρεύτη
εσύ γράφεις λες και πρόλαβες να πας στο "εκεί"
Ίσως έχεις πάει. Ποτέ πια να μην ξαναχρεωθείς σε κανέναν,
ποτέ πια να μην προβληματιστείς για τον μεγάλο πειρασμό:
Ο Νους στέκεται ατημέλητος και κοιτάει.
Και θαυμάζει.
Και ρωτάει τον Διόνυσο:
ρε μλκ, την silamriel, τι θα την κάνουμε, πως είναι δυνατόν να την ξεχάσαμε;
και απαντάει ο υπάλληλος:
θα γίνουμε ήρωες αν την υποστηρίξουμε..
και απαντάει η silmariel:
απ'της ψυχής μου το ιερό,ως της ζωής μου το μπουρδέλο..πηγαινοέρχομαι..
δεν θα με καταλάβεις ποτέ... | |
ΠΥΘΙΑ
02-12-2007 @ 19:17 | Σημασία έχει από ποιόν τρως τις κλωτσιές.
Αν τις τρως από κάποιον που έχει υποστεί και αυτός το ίδιο κλώτσημα,και γνωρίζει επακριβώς τον πόνο που θα προκαλέσει,είναι νομίζω 100 φορές χειρότερος ο πόνος.
Στατιστικά,ποιοί λυγίζουν νωρίτερα;
Οι έχοντες ξυλοκοπηθεί από άσχετους ή οι προηγούμενοι;
Το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον αυτό που γράψατε. | |
balistreri
03-12-2007 @ 01:36 | δεν ξέρω ποιος θέλεις να τις φάει...εγώ τις δίνω πάντως... | |
seizeTHEday
03-12-2007 @ 02:24 | Τς, τς, τς... καλά κανένα άσπρο δεν μπορείς να γράψεις εσύ;;;
::razz2.::
Φιλιά πολλά - πολλά!
::hug.:: | |
montekristo
03-12-2007 @ 02:50 | κανείς μας δε μέτρησε
ποιός έφαγε τις πιό πολλές κλωτσιές
μεχρι να σπάσει
σε ότι έχω διαβάσει δικό σου δεν μπορώ να μην το θαυμάσω για την αλήθεια και την αμεσότητα του
| |
Ναταλία...
03-12-2007 @ 03:28 | όπως ήρθαμε θα φύγουμε
γυμνοί απο όλα
μόνοι
::yes.:: ::yes.:: | |
giannisanas
03-12-2007 @ 04:56 | δεν ξέρω γιατί θεωρείς τον εαυτό σου σπασμένο, αλλά ως ένας πρώην αυτής της κατηγορίας μπορώ νά σε βεβαιώσω ότι είναι δυνατόν να ξαναβρείς την χαμένη σου πίστη και με περισσότερο ρεαλισμό και υπομονή να συναντήσεις το θαύμα(ή να το δημιουργήσεις) | |
MASTER
03-12-2007 @ 06:25 | μας κλωτσάνε...κι εμείς με ένα περίεργο σαρκαστικό χαμόγελο τα δεχόμαστε τα χτυπήματα.
Μας κλωτσάνε στο στομάχι κι εμείς κουλουριαζόμαστε στο χώμα προσπαθώντας ενστικτωδώς να προστατευτούμε και γελάμε γιατί ξέρουμε τι είμαστε και ξέρουμε τι είναι αυτοί που μας χτυπούν. Και τότε ακούς αυτόν που κλωτσάει να σκύβει από πάνω σου και να μας λέει με μίσος: "γελάς ρε αλήτη;"
...και πάλι τα ίδια.
Απίθανη ατμόσφαιρα και νοήματα, συγγνώμη για το ξέσπασμα. | |
Αγνή
03-12-2007 @ 10:30 | θα καταπίνουμε την κάθε μέρα
όπως τα προζακ;;;;;
Άδεια μπουκάλια ...σπασμένα μπουκάλια..
Πολύ μαύρο, αλλά αυθεντικό δικό σου!!!
| |
Α.Ε. ΕΠΕ
03-12-2007 @ 10:37 | Απολογισμός λακτισμάτων ελλείψεων, αστοχιών, παραλείψεων, γραφικότητας και μοναξιάς πίσω απ' το μπουκάλι και το πρόζακ. Όμως ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω.
Υπέροχο όπως όλα σου silmariel μου, μα και πολύ ιδιαίτερο ...σοφό. ::love.:: | |
TAS
03-12-2007 @ 12:55 | κουφάρια σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας = ποίηση.
| |
silmariel
03-12-2007 @ 15:59 | παιδιά σας ευχαριστω πολύ όλους..
ειλικρινά.. | |
asteroskoni
05-12-2007 @ 04:45 | Στους παλιούς φίλους λοιπόν....................Ασπρο πάτο όσο και άν μας πονάει !!!!!!! | |
KTiNoS
14-12-2007 @ 09:49 | ::wink.:: | |
ΠΥΘΙΑ
18-12-2007 @ 08:15 | Ας σπάσουμε τα ξύλα,αφού δε μπορούμε να σπάσουμε τα χέρια
που κρατούν τα ξύλα.
Αλήθεια μου άρεσε πολύ το κείμενό σας. | |
 |
