| |
Τι κακό θα κάνουμε στον κόσμο τους
Αλλόκοτες μορφές ξιπασμένων χρόνων
με την παρηγοριά παραμάσχαλα
Ως να ξημερώσει, οι μαραμένες ανεμώνες τρελαίνονται
και λυσσούν οι παλιές φωτογραφίες.
Τίποτε δε θα λυτρωθεί κι
όλοι στα ίδια καμίνια θ’ αχνοφέγγουμε,
θύτες του ίδιου φόνου, κουρασμένοι στο
πάλκο της ίδιας παράστασης.
Δίχως ίχνος φόβου και δίχως το νευρικό
τρέμουλο των αποφασισμένων.
Δεν θα είμαστε ποτέ πια χρυσά ρόδα να απαλύνουμε
τις λύπες των όμορφων κυριών.
Η οργή του ουρανού σταμάτησε από καιρό να λεκιάζει
τα μεταξένια τους φορέματα
Έτσι ξεπηδάμε απ’ τις αγκαλιές των
ήρεμων ημερών, με στομάχια γεμάτα ενοχή.
Ποια αναμνηστική στιγμή θα μας κηδέψει;
Το χώμα παραβάρυνε
κι οι τρελοί, ούτε κι αυτοί πια δεν υπερβάλουν
Βιάζομαι. Πρέπει νε με δω παραστρατημένο μετέωρο.
Ο κρατήρας μου θα μπαλωθεί πριν πέσω.
Το αύριο μας υποδέχεται φορώντας το πιο γλυκό προσωπείο
που του απέμεινε
Μα τι ανακούφιση η βέβαιη ψευδαίσθηση!
Όταν όλα τα ποτάμια καταλήξουν στους κροτάφους
μας και ποτιστεί η άγονη γη
με το υλικό των σάπιων νευρώνων μας
Θα αποκαλυφθεί το κακό που κάναμε στον κόσμο τους.
-Αλάργα!
Δεν ξεμπροστιάζονται οι κόσμοι
Κάθε βουβός λυγμός μένει βουβός
με δικαιολογίες σαν αυτή,
και οι όμορφες κυρίες συνεχίζουν τις βόλτες σε τραπέζια
ανέραστων πανηγυριών..
Ουρλιάζουν ύστερα πως πλημμυρίζουν μ’ έρωτα,
Τόσο που δεν ερωτεύονται ποτέ ξανά. Για ευκολία.
Κάτι χρυσά ρόδα τα κατατροπώνει ο χρόνος
Και οι λυγμοί συνεχίζουν να σπάνε
στα σκαλισμένα χωράφια
στις κεντρικές μνήμες
στους θορύβους της μηχανής
στα γρανάζια της έμμισθης δουλείας
πάνω στα κρεβάτια των παιδιών
Στις πρόβες του καθημερινού μας χαμόγελου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
