| |
είναι φορές που ανοίγοντας το μπαουλάκι
με τους σκουριασμένους μεντεσέδες
ανακαλύπτουμε
ανάμεσα στα ράκη ερώτων παλαιών
κι ερώτων πεθαμένων ,
μια διάθεση ολοκαίνουργια για έρωτα,
που είναι φορές πιο πάνω ακόμη
κι από τον βιωμένο, απόλυτο έρωτα
γιατί μας δίνει προσμονή και διάθεση για εμπρός
Κι αιτία να μονολογούμε στη μόνωσή μας:
«αυτή η νέα συγκίνηση που πρόκειται να ρθει
θα είναι σίγουρα η ανώτερη απ’ όλες»
Και θα φλογίζονται τα χείλη μας
απ’ την αναμονή του ιδανικού φιλιού
και θα ιδρώνουν οι παλάμες μας απ’ την λαχτάρα
αγγίγματος μιας καταιγίδας σάρκας
και θα δειλιάζει η όραση μας στη θέαση μπροστά
κορμιού ντυμένου ατόφιο κεραυνό
με την ιδέα και μόνο πως ενδέχεται
να γυμνωθεί μπροστά μας.
Με τέτοιες σκέψεις αποκοιμήθηκα κι απόψε.
Κι είδα να μετατοπίζονται ανάλαφρα
οι σκοτεινοί όγκοι των ορέων
που μου ‘κλειναν το φως και μ’ έκαναν
τις νύχτες να ανακράζω:
«πνίγομαι εδώ, δεν μου επαρκεί το φως και το οξυγόνο»…
και τις ερήμους μου είδα να μεταβάλλονται
σε απλόχωρους πολύχρωμους βυθούς
γεμάτους ιππόκαμπους και λεπτεπίλεπτες μέδουσες
σχεδόν διαφανείς,
και χταπόδια δίχως περίπλοκα πλοκάμια
κι άγρια ένστικτα
κι εκεί που μέχρι χθες περπάταγα
και μου ‘καιγε η άμμος τις πατούσες
μια παραλιακή ολόδροση οδό να ανοίγεται είδα
και να με οδηγεί σε βάθη κήπων σκιερών
που θάλλουν υιοθετημένες ντάλιες
και τα όνειρά μου να αναγεννιόνται μες σε χωράφια
με ολοκίτρινα ηλιοτρόπια
που ανυπόμονα περίμεναν τον τελετάρχη ήλιο
να ανοίξει την πομπή βαδίζοντας ιερατικά
και να επιμηκύνεται -ανέλπιστα σχεδόν και μαγικά-
η διάρκεια της μέρας.
Και διαπίστωσα όμμασιν ιδίοις
Πως-ευτυχώς- οι έννοιες
δεν αντιστοιχούν πια στα ονόματά τους
τα λόγια στα κελεύσματα του νου δεν υπακούουν
πως ντροπιασμένα τα ψεύδη αποχωρούν
ως έρχεται με γέλια και χαρές η αλήθεια και με συναντά …
χάρηκα που τα χνώτα μου πια δεν αισχύνονται
που αντάμωσαν ή που ορέχτηκαν άλλα χνώτα,
κι η σάρκα μου που έχει λόγο πια να επαίρεται
ακόμη και για τις υπερήφανες ήττες της
και που τα μάτια μου έχουν το ελεύθερο να σεργιανούν
-δίχως να χρειάζονται πλέον άλλοθι -
μέσα σε πράσινους δρυμούς
σαν το αίμα της ρηχής θάλασσας
ώστε δεν είναι αργά λοιπόν!
Υπάρχει ακόμη καιρός για ανάταση των αισθημάτων μας
ή και για εξύψωση της όρασης πάνω από την όραση μας….
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
