| |
Η δική του αγάπη μετέωρη στ’ άγνωστο
όσο κι αν αυτό να φαίνεται παράδοξο
με ζέστανε
μοναξιές μες το φως
έγινε ο ξένος δικός
και με τρέλανε
Η δική μου αγάπη ήρθε να πιαστεί
να φύγει απ’ τα σύννεφα και να πατήσει γη
να βρω τις ρίζες μου
το βλέμμα του καθρέφτης
της ίδιας μου της σκέψης
άρνησης του είναι μου
Ένας άντρας παρμένος ήδη μου ήταν πολύ κοντά
πιό κοντά κι από ένα βλέμμα κι’ όμως πιό μακριά
από αστέρια χαμένα στις τροχιές τους
ψευδαίσθηση χαράς
έρωτας της σκιάς
και οι μνήμες να μου ρίχνουν τις βολές τους
Αν κάποτε από το χέρι του Πήγασου πιαστώ
χωρίς να περιμένω ν΄ απελευθερωθώ
θα ’ναι η ζωή ο μόνος παίχτης
αφήστε μου ξανά
λάσκα τα σκοινιά
για να’ μαι πιά ο μόνος φταίχτης.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
