| |
| | Μαρία, τ' όνομά σου |  | | | Έχω αντέξει πολλά, δεν με ξέρεις καλά κανείς δεν με ξέρει.... | | |
[I]Τί είσαι μ' ενδιαφέρει και όχι το τί φαίνεσαι,
λουλούδι άγριο, ξέρω, που γρήγορα μαραίνεσαι.
Στα μάτια έχεις αλήθεια με δάκρυ τυλιγμένη,
και στ' όνειρο αγάπη, χρόνια να περιμένει.
Μαρία, τ' όνομά σου, μικρό, συνιθισμένο,
που λίγοι το προφέρουν σα να 'ναι ευλογημένο.
Η εποχή που έτυχες δεν ήτανε για 'σένα,
κανείς δε σε κατάλαβε, ούτε εσένα, ούτε εμένα.[/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
| | Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα....!!!! | | | |
|
Αγγελος Κ.
29-12-2007 @ 04:44 | χρόνια πολλά Μαρία, πολύ ωραίο. ::smile.:: | | Φαληρέας
29-12-2007 @ 06:03 | ::love.:: ::hug.:: ::love.:: | | Νεφελοβάτης
29-12-2007 @ 06:16 | Τ' αγριολούλουδο αντέχει πάντως... ::yes.::
Χρόνια Πολλά! ::xmas.:: | | balistreri
29-12-2007 @ 06:51 | δεν το κατάλαβα... ::cool.:: | | ΝΙΚΟΣ P
29-12-2007 @ 08:35 | ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! ::xmas.:: | | MARGARITA
29-12-2007 @ 09:58 | Χρόνια καλά χρωματισμένα με αγάπη Μαρία μου ::xmas.:: | | Γιώργος_Κ
29-12-2007 @ 10:02 | Τ' αγαπώ ΜΑΡΙΑ, τ' όνομά σου! ::kiss.::
αχ αγάπη, αγάπη, Μαρία αγάπη! ::kiss.:: ::love.:: | | Γιώργος_Κ
29-12-2007 @ 10:09 | Μαρία έλεγαν την αλήθεια μου, όλοι σας έχετε μια Μαρία, έτσι δεν είναι;
Πάντα κάπου, υπάρχει μια Μαρία για όλους μας, να μας δίνει τροφή και κουράγιο.
Η δική μου Μαρία, με έθρεψε με 500 ποιήματα και 15 ψυχογραφήματα.
Τη σκεφτόμουν και έγραφα, ο,τι ήθελα να της πω, γιατί γνώριζα πως ποτέ
δε θα μπορούσα να τα εκφράσω, όπως δεν κατάφερα να τα εκφράσω και τότε.
Έμεινε η έκφρασή μου μισή, κοιτώντας τα μάτια της, συγκινημένα απ’ το φλερτ.
Της είχα πιάσει το χέρι και την κοίταζα κατάματα, μου είπε “έχω δουλειά”
μου είπε “πρέπει να φύγω”, μα το βλέμμα της έμενε καρφωμένο στο δικό μου.
Κι εγώ την κοίταγα και την κοίταγα, κι ύστερα άφησα το χέρι της, την έχασα.
Για σένα τα έγραψα Μαρία, όλα για σένα, εσένα σκεφτόμουν, από σένα ξεκίνησα.
Άρχισα από τα μάτια σου, περιέγραψα το κορμί σου, ζωγράφισα τις κινήσεις σου
σχεδίασα τα όνειρά σου, τα έκανα να ταυτίζονται με τα δικά μου, ίδια, ολόιδια.
Είδες τι μπορείς να κάνεις με το μολύβι σου; Μπορείς να διαλύσεις τον κόσμο
και να τον φτιάξεις πάλι από την αρχή, όπως θα ήθελες εσύ να γίνει.
Μπορείς να φτιάξεις κάστρα και πολιτείες στην έρημο, να βάλεις ιππότες
στρατιώτες κι αυλικούς να το φυλάνε, και να προσέχουν την πριγκίπισσά σου
όταν θα λείπεις σε ταξίδια με τα καράβια, στο απέραντο γαλάζιο της ιστορίας σου.
Για σένα τα χάραξα Μαρία, όπως χαράζει η άμμος την πέτρα και της αφήνει σημάδια.
Σχεδίασα τον κόσμο μας, όπως θα ήθελα να τον ζήσουμε παρέα, σήμερα, μαζί....
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=39203 | | ORLANDINA
30-12-2007 @ 06:56 | ::hug.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
