| |
Συγνώμη που ενοχλώ ακατάλληλη η ώρα
το ξέρω δεν μιλήσαμε, τουλάχιστον δυο χρόνια
μα πήρα να σου πω, έτσι όπως είμαι τώρα
πνιγμένος στο κρασί πνιγμένος μες την μπόρα
Γκρεμίσανε το σπίτι,εκείνο το παλιό
στης Μοναστηρίου,μέσα το στενό
που έμενες θυμάσαι,στο εικοσυδυό
και έμπαινα σαν κλέφτης κρυφά για να σε δω
Δεν πήρα να σ'ακούσω,δεν πήρα να σε δώ
για μένα πάντα θα σαι σειρήνα στο γυαλό
κι αν κάτι σε θυμίζει πήρα να σου πω
το χτίσανε ξανά με άλλο αριθμό
Κι αν είναι παγωμένη για λίγο η φωνή σου
σε λίγο θα ντυθεί μαζί με την ντροπή σου
τι κάνεις πως περνάς ,με αγωνία θα ρωτήσει
του χτες τις ενοχές λίγο να τις κρύψει
Μα δεν θα λυτρωθείς ποτέ εσύ καρδιά μου
τουλάχιστον εγώ ζω τα ονειρά μου
κι αν τύχει και μου γίνουν εφιάλτες στην ζωή
έμαθα να κάνω το τέλος μου αρχή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
