| |
Ο αχός της παράξενης νιότης σου
με καλεί σε χορό,
μα μόλις μπω στον κύκλο της
γίνομαι, ξάφνου, η απρόσκλητη προσκεκλημένη,
σα να μη με κάλεσε ποτέ.
Ίσως, γιατί η παράξενη νιότη σου
είναι σαν το κύμα της θάλασσας
που βρίσκεται στο αιώνιο δίλημμα,
να μείνει στην αγκαλιά της και να γλιστρήσει πίσω,
ή να ορμήξει μπρος και να φιλήσει τη στεριά με τ΄ αφρισμένα χείλη του;
Έτσι κυλάς πίσω και συ,
κάνοντας τη θάλασσα να χαίρεται,
νομίζοντας ότι σε κέρδισε
και τη στεριά να λυπάται ηττημένη.
Κι αμέσως μετανιώνεις,
παφλάζεις προς τα μπρος
και τότε η στεριά χαμογελά και η θάλασσα πνίγεται στο θυμό της.
Παντοτινές αντίζηλες,
διεκδικούν να κατασπαράξουν την αμφίβια φύση σου.
Ή να χαθείς στα βάθη του πελάγους,
ή να αναδυθείς και να λιαστείς στην αμμουδιά που ονειρεύτηκες.
Έτσι κινείσαι, σα ρολόι εκκρεμές που χτυπάς το μεσημέρι θάλασσα
και τα μεσάνυχτα στεριά,
ήρεμα…. γαλήνια,
μα, πάντα, αφήνοντάς μου την αίσθηση του απόκρημνου μοναχικού γαλάζιου σου…
Η στεριά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
