| |
Θυμήσου εκείνο το ασπρόμαυρο πορτραίτο,
μικρή θηλιά που σφίξαμε στων χρόνων το πακέτο.
Η γκρίζα η απόχρωση που κάπου όμως ασπρίζει,
χαρά γεμίζει τα όνειρα, το μέσα μας ελπίζει.
Τόπους που είδαμε πολλούς και έμειναν οι ίδιοι,
δρόμους βαδίσαμε στενούς και δεν αφήσαμε ίχνη,
και μόνο εμείς αλλάξαμε στο πέρασμα των χρόνων,
ρυτιδιασμένα πρόσωπα στης μοναξιάς των τρόμων.
Θυμήσου εκείνη την παλιά φωτογραφία,
που πάγωσες χαρούμενη μιας ζωής θητεία,
και μες το χρονοντούλαπο τη βρήκα ξεχασμένη,
να συντροφεύει μια στιγμη που είναι γερασμένη.
Τόπους που είδαμε πολλούς και έμειναν οι ίδιοι,
δρόμους βαδίσαμε στενούς και δεν αφήσαμε ίχνη,
και μόνο εμείς αλλάξαμε στο πέρασμα των χρόνων,
ρυτιδιασμένα πρόσωπα στης μοναξιάς των τρόμων.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 11
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
