stixoi.info: Στης πόλης τα παλιά στενά

Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Στης πόλης τα παλιά στενά

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	130791 Τραγούδια, 269464 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Στης πόλης τα παλιά στενά

Στην αποξένωση... με γλώσσα σκληρή

[color=black][I]Στης πόλης την παλιά αγορά, με'σε στενά σοκάκια
νέος αυτός επήγαινε με ακέραιη καρδιά...
Κι είδε μπροστά να υψώνονται αντένες και μπαράκια,
μια κολασμένη, μωβ αυγή να γίνεται η βραδιά.

Έκαμε πως προχώρησε κι όμως ομπρός δεν πήγε
βήμα δεν είχε ή δύναμη πιο πέρα να διαβεί
κι ένιωσε μέσά του βαθιά να του φωνάζουν "φύγε"
οι γειτονιές που αγάπησε σαν ήτανε παιδί.

Δίπλα του σώματα αδειανά, ψυχές δίχως ουσία
που την ουσία τους ζητούν σε λάθος προορισμούς...
Εκεί πρωτοβασίλευε σε δόξα η ακρασία
και με πυγμή διάταζε ζωών αφορισμούς!

Δίπλά του πέρασαν πολλοί μα'νιωσε τόσο μόνος,
θυμήθηκε που κράταγε το χέρι του παππού...
Τότε στενός κι αν ήτανε μα και μακρύς ο δρόμος
ποτέ τους δεν φοβήθηκαν το "πότε" και το "πού".

[B][I][I][align=center][B][/I][B] Γιατί οι καρδιές που αγαπούν, το δρόμο δεν φοβούνται
γιατί οι ευαίσθητες ψυχές το όνειρο ποθούν.
Γιατί πολλοί που βρέθηκαν ακόμα αγνοούνται
κι από τον κόσμο διάλεξαν μόνοι να ακυρωθούν!

Γιατί στ'αλήθεια η μοναξιά μόνο σου δεν σε βρίσκει,
γιατί το πλήθος σου γεννά ψεύτικους ουρανούς...
Γιατί μπροστά σου στήνονται της ζητιανιάς οι δίσκοι
μα των ρουφιάνων τις γιτιές δεν τις χωρά ο νους.[/B][/I][/I][/B]
[align=right][align=left][/B][I]
Πιο κάτω ένας γέροντας μες στη βαβούρα πάει...
Όταν κλειστά έχεις τ'αυτιά καλύτερα ακούς...
Αισθάνεται τον Χάροντα πάνώ του ν'ακουμπάει
μα δεν τον βλέπει...ξέχασε...να βάλει τους φακούς!

Κι έτσι ξανάγινε παιδί στην τόση ανεμελιά του
κέντημα γίναν οι στιγμές και φορεσιά η ζωή...
Το σάβανο τυλίχτηκε κι έβαλε τα καλά του,
στην τελευταία αναπνοή γεννώντας συμβουλή:

[/align][B][/I]"[B] [color=red]Στης πόλης το λαβύρινθο όλοι γυρνούμε ξένοι,
μικρό παιδί που χάθηκε στης πόλης τα στενά...
Κι είναι καθένας μια πληγή που μένει σφαλισμένη
μέχρι να σπάσει η φλέβά της κι αίμα να δει ξανά!

Όλοι πρωτοδιαβαίνουμε της μοίρας το κατώφλι
όντας μικροί κι αδέσποτοι μπροστά σ'ό,τι φανεί...
Κι αν της αλήθειας το κορμί μοιάζει με ερήμου τρώγλη,
μέσα στους κόκκους της θα βρεις υπέρτατη ηδονή! [color=black]"[/B]

[color=black][align=right][/align]Αθανασία Γ.[/align]


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 11 Στα αγαπημένα: 2


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Συναισθήματα - Εικόνες Ομάδα Ελεύθερος στίχος - Ποίηση

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

Δεν πάω απλά με το ρεύμα. Εγώ είμαι η ροή.

AndreasChristodoulou 24-01-2008 @ 01:06	τρομερή ποιηση
Helene52 24-01-2008 @ 01:51	" Στης πόλης το λαβύρινθο όλοι γυρνούμε ξένοι, μικρό παιδί που χάθηκε στης πόλης τα στενά... Κι είναι καθένας μια πληγή που μένει σφαλισμένη μέχρι να σπάσει η φλέβά της κι αίμα να δει ξανά! Όλοι πρωτοδιαβαίνουμε της μοίρας το κατώφλι όντας μικροί κι αδέσποτοι μπροστά σ'ό,τι φανεί... Κι αν της αλήθειας το κορμί μοιάζει με ερήμου τρώγλη, μέσα στους κόκκους της θα βρεις υπέρτατη ηδονή! " ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
poetryf 24-01-2008 @ 03:24	Socrates, Andrea, Helene , ευχαριστώ! Καλή μας συνέχεια! ::love.::
elena351 24-01-2008 @ 04:13	Υπέροχη γραφή όπως πάντα απο μιά γλυκιά υπέροχη ποιήτρια!! ::theos.:: Φιλούδκια κουμπαρούλα ::kiss.:: ::hug.::
arpistre 24-01-2008 @ 04:36	Πολύ ωραίο, το διάβαζα και νόμιζα ότι έλεγες για κάτι που έχω ζήσει, ειδικά στο πρώτο τμήμα
dragoste 24-01-2008 @ 04:50	::up.:: ::theos.:: ::up.:: Υπέροχη η γραφή σου!
tinios 24-01-2008 @ 05:14	Το τιμητικό σου πέρασμα απ' τη σελίδα μου, με υποχρεώνει να σχολιάσω"κορυφές", που δεν μπορώ να πλησιάσω! Οπότε, απλά: ::theos.::
poetryf 24-01-2008 @ 09:50	κουμπαρούλα,arpistre,dragoste, tinio Καλησπέρα, να προσέχετε και να περνάτε καλά όλοι! Σας ευχαριστώ για τα υπέροχα σχόλια σας... ::hug.:: ::yes.::
artista_k 24-01-2008 @ 11:15	Αποξενωμένες πόλεις, έρημα χωριά... η ελληνική πραγματικότητα! Συγκινητικό Αθανασία... πονάει και τρυπάει ως το κόκκαλο .... Θέλει εκτός από ταλέντο και ψυχή για να γράψεις κάτι τέτοιο! Χίλια μπράβο Αθανασία! ::kiss.:: ::hug.::
μαρίλλη 24-01-2008 @ 12:21	Την αγάπη μου. Γιατί οι καρδιές που αγαπούν το δρόμο δε φοβούνται
Νεφελοβάτης 24-01-2008 @ 14:57	Υπέροχη η γραφή σου, αλήθειες είναι γεμάτη... Καλό σου βράδυ. ::hug.:: ::smile.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο