| |
[color=black][font=georgia]Ο ήλιος μονοκονδυλιά ,
σκαρίφημα τα νέφη..
Έγινες πόθος ορεινός , δύσβατος δρόμος .. Σκέψη.
Σιωπή - θύελλα άπτερη , μου σκέπασε τους ώμους.
Θρυψαλιασμένο έαρ μου, ψυχή και ψίχα άρτου
στων Χρόνων τους αυλόγυρους
κάγκελα υψωμένα.
Μυροβλήτες διάσημοι οι αστέρες πια..
Το έλεος στο απυρόβλητο,
Το έλεος, κλειδωμένο στο ερμάρι της εξομολόγησης.
Για βουλοκέρι σταγόνα μονάχη από το πέλαγο
που διακονεύει ερήμην στα στήθια τα πλακόστρωτα..
Τίποτα.
Διαδρομή ή φιλία
ή αναρρίχηση σε κισσούς τεθλασμένους..
Πέρασε των ανθέων η εποχή
κι εγώ πλαγιάζω στα όνειρα.
Προσφιλές αδιέξοδο το μάτι του κυκλώνα.
Σιδηρούν άπω ορίζοντες - απ`τη σκουριά τους κάτω,
θυμούς βαμμένοι οι άνθρωποι, γέλια βαμμένα θλίψη.
Μάτια βαμμένα πρόστυχα, καρδιές βαμμένες τύχες...
Θα έχω ώση απ` της σκουριάς, το πύρινο της χρώμα,.
τη γνώση της που στάλαξε μ`αγγίγματα αρμύρας..
Τα νέφη , τα τετράδια , σκαρίφημα ο ήλιος...[/color][/font]
{Α}
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
