Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: ανοίκεια θεάματα
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130619 Τραγούδια, 269439 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 ανοίκεια θεάματα
 

"τοξικομανής νεκρός σε προαύλιο σχολείου": μια ακόμη είδηση που προβλήθηκε με το γνωστό άθλιο τρόπο απ' τα δελτία ειδήσεων. Ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου δεν αποτέλεσε την είδηση, όχι. Η είδηση ήταν ο χώρος που πέθανε. Ένας χώρος ιερός, αποστειρωμένος, ένας χώρος που δεν πρέπει να μολύνεται από τέτοια θεάματα. Η είδηση ήταν ότι ένας άνθρωπος απ' την αντίπερα όχθη τόλμησε να εμφανίσει το πρόβλημά του σε κοινή θέα. Τόλμησε να περάσει τα τείχη. Και η μόνη λύση που προτάθηκε ήταν η φύλαξη, η αστυνόμευση, να χτίσουμε τείχη ακόμη πιο ψηλά, να μην αγγίζουν τα παιδιά μας αυτά τα θεάματα. Κάποτε ήταν κι αυτός παιδί. Κι ίσως φοιτούσε στο ίδιο αυτό το σχολείο όπου έσβησε..




Κείτεσαι ξέπνοος
Κάγκελα σε κυκλώνουν
Αιχμηρά τρυπούν τη σιγή που σου έταξ’ η μοίρα.

Κείτεσαι μόνος.
Τριαντάφυλλα χλωμά τα δυο σου μάτια
Σφραγισμένα.

Άμμος κινούμενη να
μοιάζει η εικόνα
γεμάτη κόκκους αχνούς
ανατέλλει
Κείτεσαι αλάργα.

Θίασος βουβός σε κυκλώνει.
Πρόσωπα –λες-στοιχειωμένα από φόβο
μ’ οργή κι αηδία σε δείχνουν.
Λιθοβολούν την ωραία σου όψη
και σου καρφώνουν στο στήθος τη μόνη δική τους αλήθεια

Διάλεξες λάθος πλευρά για να σβήσεις.

Λες και δεν το’ βλεπες μαύρε
Πως η αλήθεια σου πια ήταν μόνο για σένα.
Κανέναν πια δεν αφορούσε.
Λες και δεν το’ βλεπες μαύρε
Πως μες σε τείχη βουβά σ’ είχαν κλείσει.

Διάλεξες λάθος πλευρά για να σβήσεις.

Πώς τόλμησες την ωραία σκηνή φριχτά ν’ αμαυρώσεις
με του θανάτου την άθλια εικόνα;

Θα’ πρεπε πια να το’ χες εννοήσει
πόσο αυστηρά προσωπική υπόθεση ο θάνατος είναι
ειδικά όταν επέρχεται τόσο βίαια

Τι το’ θελες σε κοινή θέα να τον βγάλεις;
Μπροστά σ’ ανθρώπους τόσο ευαίσθητους;

Είπαμε
Μια προβάλλει η μόνη λύσις:
Να χτίσουμε τα τείχη πιο ψηλά
Να βάλουμε και φύλακες απ’ έξω
Την άκρατη ευαισθησία μας να προφυλάξουν
Από ανοίκεια θεάματα.





 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 11
      Στα αγαπημένα: 4
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

 
Helene52
26-01-2008 @ 01:22
Πραγματικό ::yes.::
ΝΙΚΟΣ P
26-01-2008 @ 03:12
::sad.:: ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ
Αστεροτρόπιο (Jeny)
26-01-2008 @ 04:07
εσύ όμως διάλεξες τη σωστή πλευρά για να το δεις...
elena351
26-01-2008 @ 05:00
::cry.:: Η άσχημη πραγματικότητα ::cry.::
Μα η ζεστασιά της ψυχής σου να ασχοληθείς πάνω σ᾽αυτό το θέμα!! ::hug.::
montekristo
26-01-2008 @ 10:02
διαβάζοντας σε σκέφτηκα πως η σιωπή που αναφερόσουν στα προηγούμενα γραπτά σου είναι ευλογημένη.
ευλογημένη γιατί δεν είναι παρά απόσταση απο το θλιβερό που κυριαρχεί
γιατί δεν γουστάρει τη φθήνια
γιατί βαρέθηκε να μιλάει για το εγώ
παραμονεύει μόνο- σαν το θεριό μέσα στο κλουβί, που ούτε στιγμή δεν έχασε την αγριάδα της φύσης του κι ας είναι φυλακισμένο- να αρπάξει τη στιγμή και να την κάνει να εκραγεί μέσα στα μυαλά μας... γράφοντας για το εμείς
justawoman
26-01-2008 @ 10:44
Απ' το ποίημα του monte έρχομαι και τον βρίσκω εδώ... να γράφει αυτά... τι να πω εγώ πλέον
Τα σέβη μου και στους δυό σας
MASTER
26-01-2008 @ 12:00
Διάλεξες λάθος πλευρά για να σβήσεις.
μετά θάνατον υπάρχουν ενοχές...
μπρουχίτα
26-01-2008 @ 13:33
παρ' όλο που έχω δηλώσει ότι είσαι από τις πλέον αγαπημένες μου,
μακάρι να ήταν τόσο διαφορετικός ο κόσμος,
που να μη χρειαζόταν να γράψεις κάτι τέτοιο, Ειρήνη μου..
ελπίζω να καταλαβαίνεις το εννοώ..
σε φιλώ και να μη σταματήσεις ποτέ να γράφεις..
ειρήνη
27-01-2008 @ 00:19
την αγάπη μου σε όλους σας και ειδικά στον Κώστα για το σχόλιο-ποίημα ..
ειρήνη
27-01-2008 @ 00:46
Μαρίνα , τώρα μπήκα στη σελίδα σου ξανά
μπράβο και σε σένα και στον ανθρακωρύχο ::smile.::
anthrakoryxos
27-01-2008 @ 04:49
Ευτυχώς που o monte, έδωσε την κατεύθυνση..

Πως περιγράφονται, οι ασχήμιες απο πονεμένους ποιητές.
Κρατώντας μια μικρή σμίλη, μικρές διόδους οξυγόνου, παλεύουν ν' ανοίξουν.
Στα τείχη που αιώνες χτίζει η ανθρωπότητα, με τα πιο ακριβά υλικά.
Α, ας ήτανε να πέφτανε τα τείχη!
Και ας μην υπήρχε ποτέ, ούτε ένας ποιητής..
Την αγάπη μου!

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο