| |
| | Κυπριακη τριλογία -ιουλης 1974 |  | | | Αγαπητοι φιλοι,οσοι διαβαζετε αυτους τους στιχους μεταφερθειτε πισω στο χρονο,στην Κυπρο τον Ιουλη του 1974 | | |
Τι πρόωρα πούρθε φέτος χειμώνας στο νησί
Μέρες βρέχει δίχως να δείχνει πότε θα πάψει η βροχή
Θύελλα Ιουλίου βαριά κι επίμονη όλη νοθευμένη
Αγριωπή και οπλισμένη απο μολύβι καμωμένη
Σε περιπέτεια ήρθε να μεταβάλει τον αθώο μας πλού
Μόλεψε το παραπέτασμα του γαλανού μας ουρανού
Σαν μέγαιρα που τριγυρνά στα σύθαμπα και στις σκιές
Κι ανοίγει μνήματα βιαστικά στις χλόες και στις σιωπές
Χρόνια δαρμένα χώματα απ΄το χιονιά ,κατάκοπα και ματωμένα
Χώματα που σβωλιάσαν και πετρώσαν στο ξεροβόρι καθηλωμένα
Που τάκαμε μιαν έρημο η άθλια ,κι ακόμα δεν λέει να πάψει
Σαν σφουγγάρι αδημονεί με μανία να τα ξεγράψει
Αβάσταγες τραβάνε οι μέρες ,άναλογες και οι βραδιές
Δεν είναι ώρες πια για λαχτάρες όνειρα κι αγκαλιές
Πρόκειται να φύγουμε,απλώνεται καπνός ,τα πλοία μας σφυράνε
Άγνωστο αν ξανάρθει στιγμή επιστροφής,και δεν ξέρουμε που πάμε
Κάποιο προμύνημα απο καιρό μας έλεγε τις μας προσμένει
Ανύποπτοι εμείς μπλέκαμε την αιωνιότητα μα βρέθηκε διαλυμένη
Φιλόπονα κεντούσαμε αλλά με εύθραστη και ξέθωρη κλωστή ,
Τώρα το μόνο που απομένει είναι να συνηθίσουμε αυτή την αλλαγή
Τυλιγμένη στα κουρέλλια της σκιάς μας αυτή μας συντροφεύει
Κάθεται στο παράθυρο κι ατενίζει στα παλιά για να μας γαληνεύει
Ισόμοιρη της φτώχειας μας μερίδιο της ψυχής μας κατοικεί
Δεν της ταιριάζει να μας αφήσει μοιάζει μ’επιταγή
Που νάναι οι έρμες ακροθαλασσιές και οι ρεμβασμοί τους
Τα περιβόλια τα νυχτερινά και οι ζουμεροί καρποί τους
Τ’αμπέλια μες στα πράσινα,τα ξωκλήσια,τα μοναστηράκια
Η σούβλα στη θρακιά ,τα ούζα τα κρασιά στα καραφάκια
Που νάμαστε κι εμείς οι ταπεινοί ,οι λίγοι και οι πολλοί
Που δίναμε ζωή στη ζωή μας ,στην πατρίδα μας κορμί
Όσοι θερίζαμε της θάλασσας τα στάχυα με το χαμόγελο στα χείλη
Όσοι στα χέρια μας κρατούσαμε τσαπί ,σφυρί κι όσοι κοντύλι
Υπάρχουμε ,ζούμε και τους καιρούς που χάσαμε ακόμα λαχταρούμε
Το χαλινάρι της οργής σφιχτά και με απόφαση κρατούμε
Κι αν μοιάζει η μαυρίλα του καιρού,με θάνατο κι αφανισμό
Το καράβι αρμενίζει σαν αεράκι εσπερινό
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
ΝΙΚΟΣ P
26-01-2008 @ 03:06 | ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ ΑΝ ΚΑΙ ΟΣΑ ΘΥΜΙΖΕΙ... ::sad.:: | | dragoste
26-01-2008 @ 03:26 | ::yes.:: Οι στίχοι σου ντύνουν με όμορφο τρόπο αυτές τις θλβερές αναμνήσεις...Να είσαι πάντα καλά! | | Helene52
26-01-2008 @ 03:46 | Άνδρέα μου την καλημέρα μου και τη βαθειά ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | AndreasChristodoulou
26-01-2008 @ 03:59 | παιδια ευχαριστω για τα καλα σας λογια .Ειναι αναμνησεις που τις βιωσα προσωπικα κι εμειναν ανεξιτηλες στη μνημη μου
ναστε καλα | | arxagelos
26-01-2008 @ 04:16 |
ΟΛΟΙ ΤΗΣ ΓΕΝΕΙΑΣ ΜΑΣ ΤΟ ΒΟΙΩΣΑΜΕ......
::hug.:: | | elena351
26-01-2008 @ 04:57 | Αντρέα μου δεν χωράνε σχόλια.....απλά ::theos.:: ::theos.:: ::hug.:: | | AndreasChristodoulou
26-01-2008 @ 05:13 | Γεια ου Ελενα ,λοιπον σημερα πως παμε ψυχολογικα,λιγο καλυτερα; | | poetryf
26-01-2008 @ 05:39 | Που νάναι οι έρμες ακροθαλασσιές και οι ρεμβασμοί τους
Τα περιβόλια τα νυχτερινά και οι ζουμεροί καρποί τους
Τ’αμπέλια μες στα πράσινα,τα ξωκλήσια,τα μοναστηράκια
Η σούβλα στη θρακιά ,τα ούζα τα κρασιά στα καραφάκια
Που νάμαστε κι εμείς οι ταπεινοί ,οι λίγοι και οι πολλοί
Που δίναμε ζωή στη ζωή μας ,στην πατρίδα μας κορμί
Όσοι θερίζαμε της θάλασσας τα στάχυα με το χαμόγελο στα χείλη
Όσοι στα χέρια μας κρατούσαμε τσαπί ,σφυρί κι όσοι κοντύλι
::cry.:: ::yes.:: ::theos.:: | | AndreasChristodoulou
26-01-2008 @ 06:19 | γεια σου Παντελη νασαι καλα που με καταλαβαίνεις | | tinios
26-01-2008 @ 13:20 | "Είναι η Κύπρος, που οι κουφάλες τη μισούνε!"
Να' σαι καλά Ανδρέα, που δεν ξεχνάς, όπως κι εμείς άλλωστε!
::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
