| |
| | Το άρωμα των νεκρών αισθήσεων |  | | |
Ήταν άνοιξη, ο καιρός είχε ανοίξει κι έβγαζε προς τα έξω έναν ήλιο φωτεινό, γλυκό, γεμάτο υποσχέσεις.
Εκείνο ήταν μικρό, δεν είχε κλείσει καν τα πρώτα δυό του χρόνια.
Η μαμά του στην κουζίνα απασχολημένη.
Ξάφνου, αντιλήφθηκε την απουσία του!
Έψαξε γρήγορα να βρεί που έχει τρυπώσει, βάζωντας χίλια κακά με το μυαλό της.
Τελικά ύστερα από αρκετά αγωνιώδη λεπτά, το βρήκε στην πίσω αυλή, κάτω απ την παλιά αγριαχλαδιά, να κάθεται κατάχαμα, στο υγρό ακόμη τσιμέντο, ανάμεσα στα πεσμένα και μισοσαπισμένα αχλάδια, πασαλειμένο με αυτά απ΄την κορφή ως τα νύχια, δείγμα του ότι τα είχε δοκιμάσει σχεδόν όλα και μ'ένα χαμόγελο ευτυχίας να ξεκινάει από τα μάτια σαν φως και να φωτίζει απ΄άκρη σ'άκρη όλο το μικροσκοπικό κορμάκι του.
Η μαμά του, μόλις είδε τα χάλια του, να κάθεται στο υγρό τσιμέντο, να τρώει τα πεσμένα κάτω αχλάδια, να έχει μες την βρώμα τα ρούχα του, έβαλε αμέσως τις φωνές.
Εκείνο πάγωσε, ήταν μόλις δυό χρονών, δεν σκέφτηκε καν τι έκανε.
Έκανε μόνο ότι του υπαγόρευαν οι αισθήσεις του να κάνει.
Να απολαύσει το θείο άρωμα των αχλαδιών, την βελούδινη γεύση τους, να ζήσει, την φύση του...
Σίγουρα η κατσάδα της μαμάς, δεν είναι αρκετή για να το αποτρέψει από κάποια παρόμοια εκστρατεία στο μέλλων.
Όμως, η μαμά ξέρει καλά την δουλειά της.
Με το πέρασμα του χρόνου και κατσάδα στην κατσάδα κι έπειτα από δεκαπάντε χρόνια συνεχούς προσπάθειας εκρίζωσης της φύσης του, θα καταφέρει τελικά να το κάνει όπως την έκαναν...
Κι έτσι, η σκέψη θα επιβληθεί τελικά των αισθήσεων, θα ανέλθει στην εξουσία του ατόμου και θα εκδώσει διάταγμα το οποίο θα υποχρεώνει το άτομο να "καταναλώνει" δύο αχλάδια ημερησίως, όπως άλλωστε υποστηρίζει και ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας ότι χρειάζεται, προκειμένου να διατηρηθεί σε καλά επίπεδα η υγεία του.
Όμως, το ότι η σκέψη κατέλαβε την εξουσία εκθρονίζωντας τις αισθήσεις, δεν σημαίνει κι ότι κατάφερε να τις εξαφανίσει.
Εκείνες, παραμένουν εκεί, μέσα μας, εκεί που ανήκουν, που γεννήθηκαν και κατόπιν γέννησαν εμάς και αργότερα την σκέψη μας.
Και μαζί τους, παραμένει η ανάγκη μας να απολαύσουμε την αίσθηση του αχλαδιού που λειώνει στο στόμα μας κι όχι να το λαμβάνουμε συνταγογραφημένο δις ημερησίως μετά φαγητού.
Τελικά αν το καλοσκεφθείς, ο άνθρωπος, την σκέψη του, η οποία αρχικά ήταν εργαλείο υποβοήθησης των αισθήσεων του, την μετέτρεψε σε μηχανισμό καταστολής των αισθήσεων του και τελικά σε αλυσίδα που τον κρατά δέσμιο στην φάμπρικα της δικής του δουλείας.
Βέβαια, όλα αυτά συμβαίνουν στους άλλους ανθρώπους κι όχι σε εμάς.
Οι παρόντες και κυρίως ο γράφων, πάντα εξαιρούνται...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 15
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ορίζοντας με(μου;) | | | |
|
Helene52
05-02-2008 @ 09:40 | Πολύ σωστό και ωραίο ::theos.:: ::up.:: | | tomas_to_tomari
05-02-2008 @ 09:47 | emepiro agapite mou Kin...
Esena sou periorisan tipota alo kai empnefstikes gia to ergo sou?::naugh.:: | | kin
05-02-2008 @ 09:57 | Δυσκολεύεσαι το πρωί να ξυπνήσεις? Ναι αλλά είναι αναγκαίο κακό
Ζορίζεσαι να πας στην δουλείά σου ή στο εκπαιδευτήριο σου? Ναι αλλά είναι αναγκαίο κακό
Πλησιάζει ο καιρός να πας φαντάρος και δεν θες? Ναι αλλά είναι αναγκαίο κακό
Τελικά είναι όντως το κακό τόσο αναγκαίο?
Ή μήπως απλά εμείς μέσα στην ηλιθιότητα μας μετατρέψαμε το αναγκαίο σε κακό? | | Άνθρωπος
05-02-2008 @ 11:33 | "Τελικά αν το καλοσκεφθείς, ο άνθρωπος, την σκέψη του, η οποία αρχικά ήταν εργαλείο υποβοήθησης των αισθήσεων του, την μετέτρεψε σε μηχανισμό καταστολής των αισθήσεων του και τελικά σε αλυσίδα που τον κρατά δέσμιο στην φάμπρικα της δικής του δουλείας."
Oλο γραφετε για να γραφετε, αν δεν υπηρχε η σκεψη δεν θα σκεφτοσουν οτι εισαι δεσμιος θα το θεωρουσες μια φυσικη κατσταση.... ::censo.:: | | Δήμητρα
06-02-2008 @ 01:35 | Το άρωμα των νεκρών αισθήσεων...
Το διάβασα,το έζησα και ελπίζω να μην κάνω τα ίδια λάθη της μαμάς.
Σ' ευχαριστώ που με έβαλες σε σκέψεις.
Καλημέρα Γιώργο μου. ::love.:: | | kin
12-02-2008 @ 10:29 | Άνθρωπε, εάν δεν υπήρχε σκέψη, τότε δεν θα μπορούσα να είμαι δέσμιος της σκέψης εφόσων η σκέψη δεν θα υπήρχε.
Επίσης, τα δεσμά της σκέψης δεν θα μπορούσα να τα θεωρώ φυσική κατάσταση γιατί όπως είπαμε δεν θα υπήρχε σκέψη, αλλά κυρίως επειδή χωρίς σκέψη δεν θα έίχα την δυνατότητα να θεωρώ.
Τελικά το μόνο ορθό που είπες στο σχόλιο σου εσύ που δεν γράφεις απλά για να γράφεις, είναι το ότι αν δεν υπήρχε σκέψη δεν θα σκεφτόμουν, αλλα κι αυτό άσχετο τελείως με το όλο θέμα και πολύ περισσότερο με την πρόταση που επανατύπωσες κι αυτό διότι εγώ δεν αναφέρομαι πουθενά στην ανάγκη κατάργησης της σκέψης η στο άχρείαστο της.
Η παράγραφος που που είχες την καλοσύνη να παραθέσεις, αναφέρεται στον αρχικό λόγο εμφανίσεως της σκέψης στον άνθρωπο και στο σε τι αυτός την μετέτρεψε μέσα από τις εσφαλμένες επιλογές του.
Το ότι ο άνθρωπος μετατρέπει το εργαλείο της σκέψης σε όπλο αυτοκαταστροφής, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να καταργηθεί η σκέψη, αλλά ότι ο άνθρωπος θα πρέπει να κόψει τις μαλακίες και να αρχίσει να χρησιμοποιεί την σκέψη προς όφελος του. | | kin
12-02-2008 @ 10:30 | Δημητρούλα καλησπέρα και σ'ευχαριστώ
::smile.:: | | mantinada
14-02-2008 @ 05:59 | Κατάφερα να διαβάσω κάτι κι από εσένα λοιπόν και ήταν πολύ όμορφο παρόλο που η σκηνή που περιγράφεις με τη μαμά και το 2χρονο δεν έχει κάτι να θυμίζει από εμένα (αν και έχω 3 παιδιά και το μικρότερο είναι στα 4) πρώτον γιατί χαίρομαι να τα βλέπω να παίζουν ανέμελα στο χώμα, όσο μπορούν ακόμα να το κάνουν, αλλά κυρίως γιατί, δυστυχώς, δεν έχω αχλαδιά στον κήπο μου..
.."θα καταφέρει τελικά να το κάνει όπως την έκαναν..."
Πόσο δίκιο έχεις σ' αυτό.. Η μόνη έννοια μου μεγαλώνοντας ταυτόχρονα με τα 3 παιδιά μου ήταν να μη μοιάσω στη μάνα μου, μιας και ο δικός της τρόπος ήταν λάθος για τα δικά μου μέτρα και σταθμά καθως αισθανόμουν ότι καταπατούσε βασικές ελευθερίες που κάθε παιδί επιβάλλεται να έχει για να μπορεί να γνωρίσει αυτόν τον κόσμο, στον οποίο το έφεραν χωρίς καν να το ρωτήσουν αν θα ήθελε να έρθει..
Στην πορεία ο στόχος χάθηκε για λίγο μέσα στην καθημερινότητα που, έτσι κι αλλιώς, αποδεχόμαστε τελικά αλλά, ευτυχώς, όχι για πολύ.. Ξύπνησα και, για καλή μου τύχη, όχι αργά.. Αισθάνομαι λοιπόν πλέον πως είμαι ο τύπος της μητέρας που θα ήθελα, είμαι περήφανη για τα παιδιά που μεγαλώνω και ευτυχισμένη που κατάφερα να φτάσω εδώ..
Κι αυτό που εύχομαι είναι να μπορούμε τελικά να είμαστε αυτό θέλουμε κι όχι αυτό που μας επιβάλλουν..
Καλά, θα βαρέθηκες να διαβάζεις αλλά δε φταίω εγώ, ειλικρινά..
Λακωνικότατη υπήρξα, αν και κρητικιά, αλλά μ' έφαγαν οι .."κακές" παρέες ::smile.:: ..
Καλά να περνάς Γιώργο,
Μαρία Κ. | | kin
19-02-2008 @ 07:23 | Πατριώτισα, σου στέλνω την καλησπέρα μου και να είσαι σίγουρη, ότι υποθέσουμε ότι υπάχει κάποιος που θα μπορούσε να σε κατηγορήσει για μακρολογία, σίγουρα αυτός δεν θα είμαι εγώ.
Α, κι αν ευθύνονται οι παρέες για την μακρολογία, τότε να τους πείς κι ένα ευχαριστώ, έτσι, για να μην συνχέουμε την μακρολογία με την φλυαρία.
Καλά να περνάς κι εσύ πατριωτάκι!
::smile.:: | | spil †
24-02-2008 @ 00:38 | Γιώργο...Γιώργο...!!! | | ΕΛΕΑΝΝΑ
29-02-2008 @ 12:55 | κιν έχεις καταπληκτική γραφή.. ::yes.:: | | seizeTHEday
26-04-2008 @ 03:39 | Που είσαι χαμένος φιλαράκι μου εσύ;
Σου εύχομαι ότι το καλύτερο φίλε μου,
αυτές τις γιορτινές μέρες και όχι μόνο... | | Dimitri Favvas
13-05-2008 @ 08:19 | Φίλε μου σε ξαναδιαβάζω τώρα όλως τυχαίως. έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια από την τελευταία μας επαφή.
Συμφωνώ μαζί σου | | Maria Olsen
20-05-2008 @ 14:27 | Γειά σου Γιώργο
Αυτό που λες σκέψη εγώ το καταλαβαίνω σαν τις επιβολές και τα πρέπει της κοινωνίας, που μας τα βάζουν στο κεφάλι οι γονείς μας μέσω ανατροφής. 'Ενα είδος κοινωνικής κληρονομιάς ας πούμε. Αναστολές που βάζουν φρένο στις αισθήσεις και στα φυσικά ένστικτα. Οι κατραπακιές και οι πληγές που δέχεται το μικρό παιδί δένονται στο σώμα του και στην περίπτωση τραυμάτων δημιουργούν περιορισμούς που από μόνοι τους δεν αναιρούνται σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Δεν ξέρω πολλά για το θέμα αυτό αλλά το βρίσκω πάρα πολύ ενδιαφέρων. Να σαι καλά όπου και να είσαι. Μαρία | | stathis
24-08-2008 @ 04:52 | ANARXIKE E ANARXIKE..
h malon ANARXOAYTONOME>>>
::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
