Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
131037 Τραγούδια, 269514 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Αξίωση και δεν
 Σκέψεις που κλωτσάνε μέσα μου καιρό... δεν είμαι σίγουρη αν κάνει νόημα... δεν είμαι σίγουρη καν αν νόημα υπάρχει
 
Σάρκα μου, στάθηκες ποτέ εμπόδιο
στη σμίξη, αυτών
που με μανία πολεμήσανε
οι ίδιοι να μη γίνουν
εκδικητές αυτών που τους κατέστρεψαν

Εγώ, θα μένεις πάντα αστήρικτο
γιατί
ποιος να παραμερίσει
στα θέλω του άλλου
σαν βαυκαλίζεται πως αγαπά
ενώ τα πάθη τον σαρώνουν
στην αφή ενός περαστικού δέλεαρ

Δράματα θερινά
ύπουλα μεταστρέφουν την επιθυμία
σε πόθο ανεκπλήρωτο
Και τρέχει η στεριά να συνετίσει τη θάλασσα
που πλανεύεται και οξειδώνει τις μνήμες
Κριτής των πάντων η ανάγκη
Κι η απώλεια, ονειρικά πλανεμένη
ανάγκη κι αυτή

Ατιμάζω τη σκέψη μου
εκδικητικά προς τα μένα
Με τη φιλεύσπλαχνη ροπή μου
στην πλευρά του καλού –τι σχετικές οι έννοιες–
μα ο άνθρωπος, τρέφει το κακό
ωσότου να γιγαντωθεί
και να τον αφανίσει

Υποκρισία

Ποιάς ροπής δίλημμα, ποια γέννα νοσηρή
ανέθρεψε μια τόσο σθεναρή συνήθεια
να σεργιανάει στις ανθρώπινες σχέσεις
να τις αδειάζει από περίσσεια, από συνέχειες
από τη δύναμη του ενθουσιασμού
Ρουφήχτρα το πλησιέστερο
ποτέ δε στερεύει

Κι όταν του κυνισμού ο ιστός
σκεπάσει τα χρωματιστά φθινόπωρα
στου υμεναίου τ’ αραξοβόλι
φυλλορροεί ο νους σε άλλα, πρόσφορα εδάφη
Κι ο λόγος, ψόγος

Κάνοντας την έκπληκτη λοιπόν
–αγαπημένη μου συνήθεια–
θ’ ανακαλύψω απ’ την αρχή
το “σ’ αγαπώ” και το “σε δέχομαι”,
τι να σημαίνει
Μέχρις αποδείξεως του απευκταίου
Μέχρι την άκρη ενός τίποτα
που τόσο υπερασπίστηκα
Μέχρι την έσχατη κεραία του νοήματος
που δεν υπάρχει
Μα άρχει



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 19
      Στα αγαπημένα: 4
 
   

 Ταξινόμηση 
       Συλλογή
      Are you talking to me?
      Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες,Φιλοσοφικά
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Οι λέξεις έχουν κι άλλο φλούδι παραμέσα. Όπως τα μύγδαλα κι η υπομονή (Γ. Ρίτσος)
 
arpistre
05-02-2008 @ 19:36
Καλημέρα, σπονδυλωτό; το καθένα στέκει μόνο του, ο τίτλος σαφώς περιγραφικός, κορύφωση το μέρος της υποκρισίας, στενοχωρημένη η προοπτική στο τέλος, από το πρώτο δεν κατάλαβα τίποτα. Αλλά δεν μπορώ και να κρίνω αντικειμενικά, εν προκειμένω εξ αιτίας της εσωτερικής μουσικότητας, που υπάρχει στη σειρά των λέξεων, στο σύνολό του ::smile.::
foteinos
05-02-2008 @ 22:10
πίσω από τέτοιους στίχους κρύβεται μόνο σοφία και πίσω από τέτοιους ανθρώπους μόνο ομορφιά
Α.Ε. ΕΠΕ
05-02-2008 @ 22:31
Πόσο όμορφα το έθεσε ο foteinos... Δεν έχω παρά να συμφωνήσω μαζί του (μου έχει αφαιρεθεί και ο λόγος...) ::naugh.::
χρήστος
05-02-2008 @ 22:44
Εγώ, θα μένεις πάντα αστήρικτο
γιατί
ποιος να παραμερίσει
στα θέλω του άλλου
σαν βαυκαλίζεται πως αγαπά
ενώ τα πάθη τον σαρώνουν
στην αφή ενός περαστικού δέλεαρ

θα συμφωνήσω κι εγώ με τον Φωτεινό, καλή σου μέρα
ψιτ-ψιτ
05-02-2008 @ 22:47
::oh.:: ::razz2.:: ::up.:: !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !!
TAS
06-02-2008 @ 00:13
Η αγάπη, δεν αξίζει μια δεκάρα, αν δεν έχει βαπτισθεί μέσα απ' το χρόνο, σε όλες τις όψεις και όλες τις μορφές που μπορεί να λάβει το υποκείμενο και ανεξάρτητα της κατάστασης του αντικειμένου.
Μπορεί να είμαι πότε άγγελος και πότε εωσφόρος, μα είμαι πάντα εγώ και οι φίλοι το βιώνουν από πρώτο χέρι , με την ευχέρια να αποφασίσουν για τη σχέση τους τόσο με το υποκείμενο, όσο και με το αντικείμενο.
Δήμητρα
06-02-2008 @ 00:33
Αυτές οι σκέψεις που κλωτσούσαν απο καιρό μέσα σου,
χαίρομαι που γέννησαν στίχους...και νοήματα.
Αγαπημένη Στέλλα τιμή μας που είσαι στη σελίδα.
Πολλά φιλιά! ::love.::
guesswho
06-02-2008 @ 01:03
Ούτε εγώ δε θα μπορούσα να το πω καλύτερα... ::laugh.::
Καλημέρα Στελλίτσα μου.
Maria Olsen
06-02-2008 @ 02:33
Stella nomizw paleveis na kseka8ariseis ta pragmata...
Ta grafeis xwris kritiki suneiditi, etsi opws vgainoun, to opoio tairiazei ston stoxo sou...
To noima sou kalo, vlepw kapou kai ton eafto mou mesa
Ατιμάζω τη σκέψη μου
εκδικητικά προς τα μένα

O tropos ekfrasis sou einai foveros, ekfrazeis amesa kai sklira oti ais8anesai... alla nomizw oti edw i sklirotita einai oti prepei

Auto:

Δράματα θερινά
ύπουλα μεταστρέφουν την επιθυμία
σε πόθο ανεκπλήρωτο
Και τρέχει η στεριά να συνετίσει τη θάλασσα
που πλανεύεται και οξειδώνει τις μνήμες
Κριτής των πάντων η ανάγκη
Κι η απώλεια, ονειρικά πλανεμένη
ανάγκη κι αυτή

einai fovero, eisai sofi ::theos.::
επισκέπτης
06-02-2008 @ 04:50
κι εγώ δεν είμαι σίγουρη, για το νόημα εννοώ, αλλά τι σημασία
έχει; ότι κλοτσάει άστο να βγαίνει.... κι αυτό που θα γεννηθεί
κάτι θα μας πει..... ίσως όχι αμέσως.... ::smile.::
AlexSAI
06-02-2008 @ 06:48
::theos.:: ::theos.:: ::yes.::
AceOfSpades
06-02-2008 @ 07:01
σεξουαλικότατο !!
ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
06-02-2008 @ 13:52
Κριτής των πάντων η ανάγκη
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
deti
06-02-2008 @ 14:18
"Κριτής των πάντων η ανάγκη
Κι η απώλεια, ονειρικά πλανεμένη
ανάγκη κι αυτή"

Στέλλα! Ουάου! ::oh.::
justawoman
06-02-2008 @ 15:53
Καλημερίζω τους φίλους και μ' ένα βαθιά κουρασμένο ευχαριστώ σας καληνυχτώ επίσης
όσο για τα περί σοφίας ::blush.:: θέλει καθαρό μυαλό, θα τα πούμε εν ευθέτω χρόνω και σε χαλαρότερες στιγμές
ΠΑΡΑΠΟΙΗΤΗΣ
06-02-2008 @ 16:34
Ως κυνικός που ελπίζω όχι κάποτε να γίνω αλλά να αριστεύσω, ξεχώρισα αυτό:

"Κι όταν του κυνισμού ο ιστός
σκεπάσει τα χρωματιστά φθινόπωρα
στου υμεναίου τ’ αραξοβόλι
φυλλορροεί ο νους σε άλλα, πρόσφορα εδάφη
Κι ο λόγος, ψόγος"
Adler
08-02-2008 @ 08:40
Στις 3 τελευταίες στροφές...που "μιλάνε"....
Κι αυτό:
«Να τις αδειάζει από την δύναμη του ενθουσιασμού...», μα ποιος μπορεί αντέξει την φλόγα, την επιθυμία, το πάθος, για πολύ; Φθίνει, ολοένα και φθίνει, και μετά παγιώνεται η συνήθεια. (και το καλοβόλεμα...)
Η τελευταία σου στροφή, κορυφαία.
Άρχει το Τίποτε τελικά. Μέχρι και το Κάτι καταπίνει... σαν μαύρη τρύπα.
(ω θεέ μου, μην με κεράσεις άλλη αισιοδοξία για σήμερα!!!!)

Στέλλα, εσύ να είσαι καλά....live and let -them- die... και να γράφεις έτσι.
Μιλάς πάντα εξ ονόματος πολλών.
Μόνον που η δική σου φωνή είναι αηδονιού.
D-Asimos
19-02-2008 @ 06:32
Κριτής των πάντων η ανάγκη ::wink.::
anthrakoryxos
25-02-2008 @ 08:59
Ατιμάζω τη σκέψη μου
εκδικητικά προς τα μένα
Με τη φιλεύσπλαχνη ροπή μου
στην πλευρά του καλού –τι σχετικές οι έννοιες–
μα ο άνθρωπος, τρέφει το κακό
ωσότου να γιγαντωθεί
και να τον αφανίσει

Μετά απο αυτό, δεν έχω να προσθέσω..

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο