| |
| | Πάντα Άρεσα Στις Χαραμάδες |  | | | 7/2/08: Πιο νέος απ' το πάντα . . . πιο γέρος απ' το ποτέ . . . | | |
Τσακώνομαι με τα παράθυρα..
Που πάλι εγώ πιέζω ασφυκτικά
τις ξύλινες κάσες τους
απ' την αχόρταγη όραση των αοράτων..
Που πάλι εκείνα περιέχουν αυτό,
που ποτέ δεν φτάνω ν' αγγίξω..
Μα...
Τ ο ύ τ η την ώ ρ α
δεν μπορούν να την φυλακίσουν
φακοί από κάμερες.
Δεν τη βαστάς μέσα σε κασετίνες κοσμημάτων.
Δεν την ξεπατηκώνεις με καρμπόν.
Δεν της γλύφεις το μέλι
που στάζει χαμηλά στα πόδια της..
Έτσι κι ο νους,
έκοψε τα χέρια του απ’ τη ρίζα.
Ακόμα και να τα 'χε
ήταν ανάξιος να την αγκαλιάσει..
Το φεγγάρι δύει
κι ανατριχιάζει το στερέωμα.
Το φεγγάρι δύει
και το βλέμμα μου ικετεύει για αιχμαλωσία
Το φεγγάρι δύει
κι ο ήλιος συρικνώνεται..
Το φεγγάρι δύει
κι ουράνια βιολιά γλιστρούν μέσα μου..
Το φεγγάρι δύει
κι όλες οι πατημασιές στη γη
μοιάζουν να φέγγουν..
Και σπάει το φως
κομματάκια..
λες και πέφτουν στη γη φεγγαρολούλουδα.
Και βλέπω να παρελαύνουν
μπρος μου
όλες μου οι αμαρτίες..
γυμνές όπως τις γέννησα..
Το φεγγάρι εξακολουθεί να δύει
κι οι σκιές των περαστικών
μοιάζουν ν’ αυτοπυρπολούνται..
Κι όσα πουλιά κοιμούνται
ανοίγουν λίγο τα μάτια,
γι' αποχαιρετισμό..
Και ξαπλώνουν στο χώμα οι άνεμοι,
σαν αποκαμωμένοι πολεμιστές,
όλο πίκρα, που υπάρχει
κάτι πιο κόκκινο απ' τις πληγές τους.
Το φεγγάρι,όμως,
δύει και σα νύστα δημοσίου υπαλλήλου 7.30πμ.
Και σαν λογοπαίγνιο σε stand up comedy,
που κανείς απ' το κοινό δεν κατάλαβε.
Και σαν ήχος από καραμπίνα
που σκίζει την ατμόσφαιρα,
προτού τα σκάγια υποχρεώσουν τον παραλήπτη
στο τελευταίο πέταγμα.
Και σαν καπνογόνο μπάτσων
λίγο μετά την εκτόξευση,
πάνω σε αναρχικά κορμιά
με υποταγμένα μυαλά.
Και σα σεισμός που μας χαρίστηκε..
για μία ακόμη φορά..
Το φεγγάρι δύει
κι όλα τ' άσχημα πωλούνται για όμορφα..
Το φεγγάρι δύει
και δε βγάζει μιλιά..
Πάλι ανασαίνω μόνος..
Πάλι σ΄ ανοιχτό παράθυρο..
κι ο βήχας απ’ τα φρεάτια στην άσφαλτο
ανεβαίνει στο λαιμό μου.
Μ α
τ ο
φ ε γ γ ά ρ ι
δ ύ ε ι..
Κι έχω το φ ω ς μου ΚΥΡΙΕ..
Σ' ευχαριστώ...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή . . . | | | |
|
Αστρόκηπος
06-02-2008 @ 20:31 | Ζητάω συγνώμη για τα τυχόν ορθογραφικά λάθη..
Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε μονοκόματα..
Θέλω να τ' αφήσω έτσι..
Απείραχτο..
Να μου θυμίζει αυτό που είδα..
Καλημέρα...
| | arxagelos
06-02-2008 @ 22:03 | εγω σέυχαριστω.....υπεροχο ::yes.:: | | tinios
06-02-2008 @ 22:22 | Έξοχη ανατροπή το φινάλε! | | MARGARITA
07-02-2008 @ 00:27 | Πάρα πολύ γλαφυρές εικόνες και η αντίθεση στο τέλος κυρίαρχη...πολύ όμορφο Αστρόκηπε.... | | AlexSAI
07-02-2008 @ 03:34 | ::yes.:: ::yes.:: ::up.:: | | nirbana
07-02-2008 @ 09:00 | πραγματικά είναι σαν να περνάς
αλώβητος την κόλαση.. ::wink.:: | | Αστρόκηπος
07-02-2008 @ 09:26 | Nα είστε καλά όλοι!
Έχετε την καλησπέρα
εμένα και της θάλασσας εδώ δίπλα! | | poetryf
07-02-2008 @ 10:50 | Και ξαπλώνουν στο χώμα οι άνεμοι,
σαν αποκαμωμένοι πολεμιστές,
όλο πίκρα, που υπάρχει
κάτι πιο κόκκινο απ' τις πληγές τους ::oh.::
Κάτι παραπάνω από εξαιρετική η γραφή σου! Ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να διαβάσω ένα τέτοιο γραπτό...Καλησπέρα και καλή δημιουργική συνέχεια... ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
