| |
-Ένα γλυκό με γάλα παρακαλώ, είπε.
-Έφτασε αμέσως..
Κοιτούσε τη θάλασσα ενώ σκουπιζόταν. Δεν ήθελε να φύγει από την παραλία ακόμη, έκανε ζέστη και δεν ήθελε ακόμη να πάει στο σπίτι να κλειστεί.. λίγο ο καλοκαιρινός αέρας, λίγο ο ήλιος, λίγο η θάλασσα. Περίμενε τηλέφωνο από την κολλητή της. το τραγούδι i will be right here waiting for you ακουγόταν από το μπαρ.
-ο καφές σου, είπε ο σερβιτόρος, ενώ αυτή έψαχνε τα χρήματά της για να τον πληρώσει.
Τα βλέμματα τους έπεσαν το ένα πάνω στο άλλο.. φορούσαν και οι δυο γυαλιά. Δεν τους εμπόδιζε όμως αυτό..
-καινούριος εδώ? Ρώτησε ενώ του έδινε τα χρήματα..
-ναι. Εσύ? Διακοπές εδώ?
-έχω σπίτι.. από εδώ είσαι ή διακοπές?
-βασικά πρώτη φορά έρχομαι.. μαγεύτηκα με τον τόπο.. τώρα ακόμη περισσότερο…
Μιλούσε αινιγματικά. Δεν τον παρακολουθούσε ώρες ώρες. Αντάλλαξαν κινητά. Αυτός ήταν ψηλός με ξανθά μαλλιά. Τα μάτια του δεν τα είδε. Είχε κλείσει τα 18. αυτή μόλις τα 17. τον καφέ δεν το ήπιε πήγε να ετοιμαστεί για το απόγευμα.
-ήρθες?? Σε περίμενα πιο μετά.. είπε αυτός
-δεν μου αρέσει να στήνω..
-τα μάτια σου.. έχεις υπέροχα μάτια, δεν τα είχα δει το πρωί..
-ευχαριστώ κι εσύ έχεις ωραία μάτια.
Ο ένας πράσινα σαν την θάλασσα.. αυτή μπλε, σαν τον ουρανό.. όχι να τον παινευτεί τα μάτια της ήταν ότι το πιο ωραίο πάνω της. ναι όντως ήταν, μπλε σαν την θάλασσα και τον ουρανό μαζί. Σπάνια πετυχαίνεις ανθρώπους με τέτοια μάτια.. είχε παρατηρήσει κάτι ακόμη… ένα κρεμαστό.. εκεί στο λαιμό του.. ήταν όμορφο.. με μαύρο λουράκι.. δεν το έβγαζε ποτέ…
Τρεις μέρες συνεχόμενες βρίσκονταν. Στο ίδιο σημείο πάντα. Εκεί δίπλα στο φάρο. Ήταν κοντά στην θάλασσα, ποτέ είχε κόσμο πότε όχι. Ήταν γλυκός καλός. Ευγενικός. Με τρόπους. Είχε μάθει όλη του την ιστορία. ήταν από καλή οικογένεια εφοπλιστών. Ο πατέρας του ταξίδευε, η μαμά του χαμένη στον κόσμο της. παραμελημένα πλουσιόπαιδα.
-έχεις ερωτευτείς ποτέ? Την ρώτησε καθώς είχαν ξαπλώσει κοιτάζοντας τα αστέρια.
-όχι.. ποτέ.. εσύ?
-είναι το όνειρο μου.. έχεις τα μάτια… μια όψη, την έχω κάπου ξαναδεί. Στα όνειρα μου..
Δεν μιλούσε πολύ μαζί του περισσότερο τον άκουγε, τον κοιτούσε. Είχε ένα τρόπο να σε μαγεύει με τα λόγια του. Φυσούσε απαλό αεράκι εκείνο το βράδυ. Ο άνεμος πάλευε με τα φύλλα τον δέντρο.. το βουητό που άφηνε σε έκανε να ανατριχιάζεις.. αλλά και ήταν σαν μελωδία, ρυθμική, που πηδούσε από εδώ και από εκεί.. την ερωτευόσουν… η ατμόσφαιρα τους γέμιζε τα μάτια αλλά και την καρδιά. Τους έφερνε πιο κοντά.. τους έκανε ένα.. κοιτούσε τα μάτια του και δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί σε τίποτα, όπου και να κοιτούσε έβλεπε εκείνα τα πράσινα μάτια, θολά να την κοιτούν με νόημα… εκείνο το χαμόγελο… εκείνα τα χείλη.. αυτή πάλι ήταν μια κούκλα. Ο ίδιος δεν είχε ξαναδεί τέτοια κοπέλα. Τον μάγευε με τον τρόπο που κουνούσε τα χείλη της όταν μιλούσε, με τον τρόπο που ανοιγόκλεινε τα μάτια της, με τον τρόπο που έκανε την παραμικρή κίνησή της.. κάθε της λέξη κι ένα λεπτό από την ζωή του. Ήταν σίγουρος πως εκείνο το όνειρο… βγήκε αληθινό… αυτά τα μάτια τα είχε ξαναδεί. Τα έβλεπε.. στον ύπνο του.. μιλούσαν μέσα από τα όνειρα… και να που ήρθε η στιγμή που βρέθηκαν και μιλάν… και μπορεί να τα δει στην πραγματικότητα και όχι μόνο εκεί στο μαύρο σκοτάδι…
-γιατί δεν μιλάς? Τον ρώτησε.
-απλά κοιτούσα τα μάτια σου, τα χείλη σου… εσένα γενικότερα… την πλησίασε…
Τα χείλη του έτρεμαν… έκαιγαν. Τα ακουμπούσε και ένιωθε ότι έπαιρνε φωτιά, ότι είχε πυρετό.. κρεμόταν από πάνω της..
3 μέρες αργότερα συνειδητοποίησαν ότι ήταν ερωτευμένοι μεταξύ τους..
-πότε θα φύγεις?? Την ρώτησε.
-σε 2 βδομάδες.. στις 20.. στα γενέθλια μου…
Ήταν πολύ λιγότερος ο καιρός από ότι νόμιζαν και οι δυο. Κάθε μέρα ήταν μαζί.. ο τόπος τους μάγευε.. τους έκανε να χορεύουν με τα μάτια, χωρίς μουσική, χωρίς κίνηση… μόνο με εκείνο το αίσθημα, εκείνο το βλέμμα..
-είσαι η αγάπη που περίμενα πάντα… ποτέ δεν θα μπορούσα να πιστέψω πως θα ερωτευόμουν τόσο πολύ μια κοπέλα πιο μικρή και μάλιστα σε τόσο λίγο χρόνο… είσαι απλά υπέροχη…
Οι λέξεις τους, οι πράξεις του είχαν σημασία… τι λουλούδια, τι ποιήματα… τι φιλιά.. τι σοκολάτες… τα πάντα..
Η τελευταία τους μέρα ήρθε… μια νύχτα με αστέρια…
-… και από εδώ είναι η ταράτσα, της είπε καθώς τελείωσε την ξενάγησή της στο σπίτι του…
Ήταν σχετικά κανονικό προς μεγάλο το σπίτι… η ταράτσα ονειρική… μεγάλη… με θέα την θάλασσα και τον ουρανό με τα άστρα…
-αυτή εκεί είναι η μικρή άρκτος κι εκείνη η μεγάλη, είπε αυτός καθώς την είχε στην αγκαλιά του εκεί στην ξαπλώστρα που κάθονταν…
-αύριο θα σε χάσω… είπε αυτή.. είχε ώρα να μιλήσει..
-θα μου λείψεις…
-κι εμένα…
-μπορώ να έρχομαι να σε βλέπω?
-όχι δεν γίνεται… εγώ μένω στην μια γωνιά της Ελλάδας κι εσύ στην άλλη…εγώ Χανιά κι εσύ Θεσσαλονίκη. Δεν γίνεται…
-μααα είμαι μεγάλος πια… μπορώ να φύγω… και να έρθω να μείνω κοντά σου για να σε βλέπω και να σε έχω δίπλα μου… αφού… είπε κι έκοψε ξαφνικά τον λόγο του…
-αφού τι? Είπε κάποια δευτερόλεπτα αργότερα αυτή.
-αφού… Σ’ΑΓΑΠΩ… και γύρισε και την κοίταξε στα μάτια…
Ένα φιλί ακολούθησε.. μετά άλλο ένα… κι άλλο ένα.. αφέθηκαν στην μαγεία της νύχτας και τον αστεριών… λίγο αργότερα βρέθηκαν στο κρεβάτι του… αγκαλιά.. αυτή να γίνεται γυναίκα κι αυτός να ενώνεται με την κοπέλα που πραγματικά αγάπησε…
-εδώ τελείωσαν όλα.. είπε αυτή..
-έτσι είσαι εσύ?? Ποτέ δεν λες αυτά που νιώθεις? Ή απλά εγώ σε ξέρω λίγο και δεν μπορείς ακόμη να μου ανοιχτείς???
-όχι δεν είναι αυτό.. είναι πως τα λόγια δεν είναι για μένα κάτι… αλλά οι πράξεις.. τι να τα κάνω τα λόγια αν τελικά τίποτα δεν ισχύει αν τίποτα δεν είναι αλήθεια αν τίποτα δεν εννοεί ο άλλος??? Το ίδιο κάνω κι εγώ.. κ νομίζω πως έχεις καταλάβει πολύ καλά τι νιώθω για σένα…
-είσαι πολύ πιο γλυκιά τώρα το ξέρεις???
-άλλαξε κάτι πάνω μου???
-όχι τίποτα… απλά μου φαίνεσαι πιο γλυκιά τώρα… και με αυτά που είπες επίσης…
-θα με πας σπίτι με το μηχανάκι???
-ναι ρε εννοείται.. αλλά δεν μου είπες σου άρεσε??
-ναι … ήταν η πρώτη μου φορά και η πιο τέλεια..
Άρχισε να τον φιλάει… έγινε μια δεύτερη φορά.. ήταν πιο τέλεια από την πρώτη…
-πρέπει να φύγω, είπε.. αύριο έχω ταξίδι.
-πάμε είπε.
5 λεπτά αργότερα ήταν κάτω από το σπίτι της.
-ήρθε η στιγμή του αποχωρισμού? Ρώτησε για άλλη μια φορά αυτός.
-ναι, έτσι νομίζω κι εγώ..
-να σε παίρνω τηλέφωνο?? Θέλεις??
-όχι… καλύτερα όχι.. είναι η πιο δύσκολη χρονιά για μένα φέτος και δεν θα έχω χρόνο για να σκέφτομαι τέτοια… αν η μοίρα μας θέλει μαζί και είναι γραφτό να ξαναβρεθούμε θα βρεθούμε και πάλι του χρόνου εδώ.. ίσως κάποια στιγμή να επιδιώξω εγώ να μιλήσω μαζί σου.. αν σε χρειάζομαι… αν με χρειάζεσαι φυσικά μπορείς να το κάνεις κι εσύ… αλλά όχι για ασήμαντο λόγο…
-πάρε αυτό… της είπε. Έβγαλε το κρεμαστό από τον λαιμό του και της το πέρασε. Θέλω να το έχεις πάντα πάνω σου και να ξέρεις πως εγώ θα είμαι δίπλα σου… πάντα αυτό να ξέρεις.. και να θυμάσαι πάντα πως εγώ θα σε αγαπάω..
Αυτή δεν μίλησε… ακούμπησε τα χείλη της στα δικά του… έτρεμαν και έκαιγαν όπως την πρώτη φορά.. πάντα έτσι ήταν άλλωστε… γύρισε από την άλλη και έκανε να ανέβει πάνω.. αυτός έμεινε εκεί να την κοιτάζει..
Σε παρακαλώ γύρνα μια ακόμη τελευταία φορά να δω τα μάτια σου, σκέφτηκε..
Το επόμενο δευτερόλεπτο γύρισε… οι ματιές τους διασταυρώθηκαν… τα μάτια τους έγιναν ένα… ουρανός και θάλασσα μαζί… ενωμένοι…
Την έχασε από τα μάτια του… το τραγούδι i will be right here waiting for you ακούστηκε για ακόμη μια φορά από το κινητό του… αυτή βγήκε στο μπαλκόνι.. δεν την έβλεπε.. αυτή όμως ναι… ήταν ακόμη εκεί… άκουγε το τραγούδι..
-Σ Α Γ Α Π Α Ω , φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε..
Δάκρυα κύλησαν από τα μάτια της…
Αυτός έκανε να φύγει… κλωτσούσε κάτι πετρούλες και απομακρυνόταν… ένα τελευταίο αντίο ήθελε να της το πει… βρήκε έναν καλύτερο τρόπο από λόγια… ένα τραγούδι.. την πήρε τηλέφωνο… από την άλλη γραμμή ακουγόταν η φωνή της στεναχωρημένη
-…Μονάχα εσύ να 'σαι καλά
μη δω στα μάτια σου ούτε δάκρυ
μπορεί να ζούμε χωριστά
μα τότε ζήσαμε μια αγάπη
Να 'σαι κορίτσι μου καλά
κι όταν ζητάς τον άνθρωπό σου
θα είμαι κάπου εκεί κοντά
ο φύλακας ο άγγελός σου
Ραντεβού του χρόνου καλοκαιρινή μου αγάπη….
Τέλος…..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
