| |
| | Κάποτε σε είπανε Ποίηση |  | | | Επιτρέψτε μου... | | |
Κάποτε σε είπανε "Ποίηση"....
[align=center]Κάποτε σε είπαν ποίηση
τρελλή γυναίκα του Σαγιό
κοντανασαίνεις
τώρα που όνομα σου αλλάζουν
μόνη σου μένεις
anthrakoryxos | πλανεύτηκα στου «άδυτου» την μύηση
κι αισθάνθηκα για λίγο να μ’ αρέσει
παιδεύτηκα στων λόγων μου την κύηση
μα ..φάγατε στιχάκια μου σαν ..φέσι
γιατί ποτέ μου δεν αισθάνθηκα γεννήτορας
μιας σκέψης νέας, μιας ιδέας, μίας γνώσης
ήμουν απλά, ένας της ρίμας επιβήτορας
κι ενός νοήματος παρμένου στις εκπτώσεις…
ήταν τα λόγια μου λειψά, με λίγη φρόνηση
συγκεχυμένα μέσ’ στα ήξεις και τ’ αφίξεις
μάλλον στο «θέμα» είχα λίγη περιφρόνηση
και μόνο φρόντιζα να ωραίες καταλήξεις !
έτσι το «λόγο» μου δεν θάρρεψα σαν ποίηση
μα, μία πλάκα με τους στίχους σαν πεσκέσι,
χωρίς να βιώνω των ηθών μου την εκποίηση
αφού ποτέ μου δεν προέβαλα μια θέση
ήμουν απλά ένας στιχάκιας της παραίτησης
ένας φευγάτος αρλεκίνος σ’ ένα σόου
ένας αντίπαλος μανιώδης της απαίτησης
κι ένας αρχέγονος απόγονος του ζώου..
.. .. .. ..
να ! δες λοιπόν ποια είναι η «ποίηση» που φρόντιζα
λέξεις σαθρές, μεγάλα λόγια, κι όμως κούφια
που κάθε πράα ευαισθησία καταπόντιζα
κι όλο στα δύσκολα, σας πέταγα την σκούφια !
μα ήμουν τίμιος, κι αυτά τ’ αποδεχόμουνα
και πάντα έλεγα πως ήμουνα αχρείος..
δεν ήταν δα, και στις προθέσεις, ν’ ανερχόμουνα
γιατί δεν στόχευα σε έπαθλα… κυρίως !
όμως κι εδώ λίγο πολύ, σε σας ανάμεσα
είδα ποιήματα σωστά μ’ ευαισθησία
και λέω πώ πω ! την ζωή μου την χαράμισα
που δεν υπήρξα ποιητής με τέτοια ουσία !
μα όταν γύρισ’ ο καιρός κι ήρθαν τα έξαλα
κι ένιωσε ο κάθε μ’ ένα μείον στα τεφτέρια
γίναν γοργά οι ευαισθησίες κουραφέξαλα
και βγάλαν όλοι οι «σπουδαίοι» τα μαχαίρια !
να ποια ειν’ η «ποίηση» ! Της μάζας η υπηρέτηση !
Αυτή που θα ‘πρεπε ιδέα να ‘ταν, μάλλον..
Σαν σε μια ζούγκλα ο καθένας να ‘χει απαίτηση
να μην φανεί –δήθεν- λειψός από το άλλον..
CHЯISTOS P | Για δείτε πως η Ποίηση σωριάζεται στο χώμα!!!
Ακούσατε το σπαραγμό, και την κραυγή; ή ακόμα;
που πήγε εκείνο το λευκού αγνότητας το χρώμα;
στο όνομα της Ποίησης σφάζονται παλικάρια
κι ολόγυρα φυτρώνουνε κατάμαυρα χορτάρια
βουτήξτε όλοι τις πένες σας στης λήθης τα σφουγγάρια
Δεν θέλω τέτοιο θέαμα, μακάρι να' ταν ψέμμα
πως το μελάνι της ψυχής βουτήχτηκε στο αίμα;
δώστε ωρέ τα χέρια σας και βάλτε ένα τέρμα!
Κάποτε πίνανε νερό Ποίηση στ' όνομά σου
τώρα για μέτρα τις πληγές που βάλαν στην ποδιά σου
Μέσα στην πίκρα βούτηξε, πικρή χολή κεράσου
απ' το κρασί που κέρασαν και πνίξαν τα παιδιά σου!
Άθη Λ. | Κάποτε σε είπαν ποίηση
τρελλή Ορελί, στου φεγγαριού
τη λάμψη ξαποσταίνεις
μια μαχαιρία στον Ζιροντού
γίνεσαι, ξεμακραίνεις
anthrakoryxos | Με τους ρυθμούς της εποχής
αλλάζουνε τα πάντα
ίσως να φταίει γι’ αυτό
λιγάκι κι ο Γκαλάντα
απ’ όλα έχει ο μπαξές
κι ότι σ’ αρέσει παίρνεις
πληθαίνουνε οι κηπουροί
και ο καθένας σπέρνει
αυτό που θέλει και μπορεί
και σ’ όποιον δεν αρέσει
στην παραπάνω γειτονιά
κάτι θα έχει σχέση
με τους ρυθμούς της εποχής
σπόροι μεταλλαγμένοι
κυκλοφορούν ελεύθερα
σ’ όλη την οικουμένη
απ’ όλα έχει ο μπαξές
κι αν τα παλιά τα χρόνια
τα φρούτα ήταν ακριβά
πουλάμε και ΛΕΜΟΝΙΑ
(ένας κηπουρός)
Dimitri Favvas | Χλωρό χορτάρι μαλακό, σαν ποίηση φυτρώνει
να κυλιστώ τρελαίνομαι και τ' 'αγριο εξημερώνει
μαζί με τα χλωρά σπαρτά υπάρχουν και αγκάθια
ανθρώπων συμπεριφοράς και ποιητών γινάτια...
Με χαρακτήρες, ηθική και ηθικόν ακμαίο
που ξέρουν και γκρεμίζουνε το κάθε τι ωραίο
που μας τα λεν ποιητικά και από πίσω βρίζουν
και μ' έναν τρόπο αλλιώτικο την ποίηση ορίζουν
Που ξέρουν να υποκλίνονται προτού την τεμαχίσουν
που έντεχνα πλέκουν σε ιστό το θύμα πριν τσακίσουν
και που εμμέσως πλην σαφώς την ποίηση τιμούν
δείτε τους, τι πρωτότυπη η μάσκα που φορούν...
Άθη Λ. | Κάποτε σε είπαν ποίηση
μα όταν σε αντάμωσα
ένοιωσα έρωτα που έσταζε αίμα
στης ψυχής μου την αρένα.
MARGARITA | Μελαχρινή σαν Παναγιά μαυρομαλλούσα κοπελιά
με ξέπλεκα μακριά μαλλιά στους ώμους της λυμένα
γνώρισε έρωτα αγκαλιά του πάθους αχόρταγα φιλιά
για μύθους και για ήρωες ποίηση την είχαν βαφτισμένα.
Την εξηλέψαν αρκετοί μα .........την αγαπήσαν πιό πολλοί
υψώνοντας γεμάτα τα ποτήρια εις υγείαν στ᾽ όνομά της
μα μπήκε ενδιάμεσα κακία φθονερή και την επότισαν χολή
με νύχια την εξέσχισαν την ράπισαν δές το κατάντημά της.
Όλους μας βλέπει σκυθρωπή για εγωισμό ένα εγώ κι ένα γιατί
αδίσταχτα τ᾽ ανθρώπινα τα χέρια την εξεφτέλισαν την θάψαν
και όλες οι λέξεις οι εικόνες οι σκέψεις πάνω στο άψυχο χαρτί
επούλησαν την ποίηση και με αδίσταχτο τουπέ την εξεγράψαν.
Ποίηση οι ίδιοι σου οι εαυτοί της σάρκας σου τα ίδια τα παιδιά σου
που κάποτε ιππότες ήσαντε λεβέντες περήφανα παλληκἀρια
ερούφηξαν το αίμα σου κομμάτιασαν την δόλια τη καρδιά σου
και στα θηρία τα άγρια τα πέταξαν για δείνο στα λιοντάρια.
elena351 | Οι λέξεις ζωντανεύουν με την ποίηση
και νέους αποκτούνε ήχους
και ο ποιητής νομίζει από την οίηση
πως γράφει αθανάτους στίχους
Ιππαρχος |
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 12
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Συμμετοχές: anthrakoryxos, CHЯISTOS P, Άθη Λ. , Dimitri Favvas, MARGARITA, elena351, Ιππαρχος | | | |
|
velico
09-02-2008 @ 05:42 | ...και τώρα σε λένε παράλογο... ::wink.:: | | Άθη Λ.
09-02-2008 @ 06:12 | Για δείτε πως η Ποίηση σωριάζεται στο χώμα!!!
Ακούσατε το σπαραγμό, και την κραυγή; ή ακόμα;
που πήγε εκείνο το λευκού αγνότητας το χρώμα;
στο όνομα της Ποίησης σφάζονται παλικάρια
κι ολόγυρα φυτρώνουνε κατάμαυρα χορτάρια
βουτήξτε όλοι τις πένες σας στης λήθης τα σφουγγάρια
Δεν θέλω τέτοιο θέαμα, μακάρι να' ταν ψέμμα
πως το μελάνι της ψυχής βουτήχτηκε στο αίμα;
δώστε ωρέ τα χέρια σας και βάλτε ένα τέρμα!
Κάποτε πίνανε νερό Ποίηση στ' όνομά σου
τώρα για μέτρα τις πληγές που βάλαν στην ποδιά σου
Μέσα στην πίκρα βούτηξε, πικρή χολή κεράσου
απ' το κρασί που κέρασαν και πνίξαν τα παιδιά σου!!!
Κάποτε, σε είπανε Ποίηση... | | Dimitri Favvas
09-02-2008 @ 07:08 | Καλό το θέμα, αλλά τί περμένεις να αλλάξει; Η νοσταλγία για μερικούς θα παραμείνει, αυτό είναι όλο! | | isidora
09-02-2008 @ 16:52 | Πολλές φορές η ποίηση μας να οδηγήθηκε
Στου μυστικού μας Παραδείσου το σεργιάνι
Σε ένα δάσος κοιμισμένο που αφυπνίσθηκε
Κάποια ελπίδα που η λογική δεν φτάνει
όμως νομίζω πως της ρίμας ο επιβήτορας
συχνά πληρώνει τα νοήματα με δόσεις
όπως και των μεγάλων ιδεών ο ρήτορας
συχνά στοιχειώνει τις ιδέες του με εκπτώσεις
και αυτοί που γράφουν λογοπαίγνια και αινίγματα
πολύ συχνά λίγο πιο πάνω φτερουγίζουν
μα και όσοι πάλι τα τρανά ζητούν συνθήματα
σε κάποια φλόγα τα φτερά τους καψαλίζουν
και άλλοτε όσοι μιλούνε ταπεινόσχημα
κρύβουνε κάτω από το τρύπιο πανωφόρι
έναν αφόρητο εγωισμό που πρόσχημα
είναι όσα τάχατες τραβούν σαν αγχοφόροι
και αυτοί που σέρνουνε τα βάρη τα ασήκωτα
και όσοι σηκώνουν τις σημαίες τις μεγάλες
πολύ συχνά βουλιάζουν μες το τίποτα
και διαλύονται με της βροχής τις στάλες
και όταν σπάνια μας αγγίζουν τα οράματα
κάποιας αλήθειας που έχουμε ξεχάσει
ίσως μας βρούνε νυσταγμένους τα χαράματα
πριν πούμε ότι περνάμε τώρα σ’ άλλη φάση
Μου φαίνεται πως είναι λίγο πιο έντιμο να πω
Πως ‘είμαι μέγας δόξασέ με αδελφέ μου’
Παρά ελεεινολογώντας με να αποζητώ
Όσα με ευθύτητα δεν ζήτησα ποτέ μου.
Μα και όσοι στο όνομα της ειλικρίνειας
τραβούν μαχαίρια και σπαθιά και άλλα παρόμοια
έγινε η τέχνη του προσάναμμα της φτήνιας
ένα παιχνίδι για αερικά και για τελώνια
| | CHЯISTOS P
09-02-2008 @ 16:55 | Ναι,... είναι λίγοι τελικά οι θορυβημένοι... και λυπάμαι τόσο γι' αυτό.... | | CHЯISTOS P
09-02-2008 @ 16:58 | έ όχι δα βρε Ισιδώρα μου μετά από 15 ωρες ασχολίαστου..! !....... | | isidora
09-02-2008 @ 17:52 | Είχα επισκέψεις | | elena351
10-02-2008 @ 05:21 | Ποίηση σε είχαν βαφτισμένα....... | | adespotoi
12-02-2008 @ 10:15 |
Κρεμασμένα στη σειρά,
τα βιβλία σα τα μάγκο,
προσπαθούν στην αγορά,
για να βγάλουν κανά φράγκο.
Κάθε νέος ποιητής,
ονειρεύεται τη δόξα,
μα ο χάρος τοξοτής,
κόβει καθενός τη λόξα.
το επίπεδο σας είναι ψηλό, μα προσπάθησα να μπω στο
νόημα. Η ποίηση είναι η αρρώστεια της ζωής που δε
γιατρεύωνται
κόξα
| | 314159
24-02-2008 @ 12:12 | να ! δες λοιπόν ποια είναι η «ποίηση» που φρόντιζα
λέξεις σαθρές, μεγάλα λόγια, κι όμως κούφια
που κάθε πράα ευαισθησία καταπόντιζα
κι όλο στα δύσκολα, σας πέταγα την σκούφια !
μα ήμουν τίμιος, κι αυτά τ’ αποδεχόμουνα
και πάντα έλεγα πως ήμουνα αχρείος..
δεν ήταν δα, και στις προθέσεις, ν’ ανερχόμουνα
γιατί δεν στόχευα σε έπαθλα… κυρίως !
όμως κι εδώ λίγο πολύ, σε σας ανάμεσα
είδα ποιήματα σωστά μ’ ευαισθησία
και λέω πώ πω ! την ζωή μου την χαράμισα
που δεν υπήρξα ποιητής με τέτοια ουσία !
μα όταν γύρισ’ ο καιρός κι ήρθαν τα έξαλα
κι ένιωσε ο κάθε μ’ ένα μείον στα τεφτέρια
γίναν γοργά οι ευαισθησίες κουραφέξαλα
και βγάλαν όλοι οι «σπουδαίοι» τα μαχαίρια !
ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΟΥΣΙΑ ΑΣΤΕΙΕΒΕΣΑΙ ΝΟΜΙΖΩ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΕΤΡΑΣΤΙΧΟ ΣΟΥ ΛΕΕΙ ΠΟΛΛΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΤΟΣΑ ΠΟΥ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΟΥΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΡΟΜΑΖΟΥΝ
ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΟΙ ΣΠΑΟΥΔΑΙΟΙ ΚΑΜΟΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΛΑΝΕ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΕΜΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΥΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ.
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΣΟΥ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ!! | | CHЯISTOS P
24-02-2008 @ 12:24 | Αγαπητέ Π σ' ευχαριστώ που διάβασες και σχολίασες την συμμετοχή μου.. Αλίμονο αν αισθανόμουνα το εαυτό μου ποιητή και προσδοκούσα τιμές !.... σκέψεις μόνο γράφω, σε στιχάκια.. | | 314159
25-02-2008 @ 06:28 | OK TOTE ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΒΑΛΛΕΙΣ ΛΙΓΕΣ ΑΚΟΜΑ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΕ ΣΤΙΧΑΚΙΑ ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΝ ΜΕΓΑΛΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΝ ΘΕΣ ΒΕΒΑΙΑ ::smile.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
