| |
Σήμερα, στο πρωινό το γκρίζο
το νοτισμένο χώμα ρώτησε ένα μαύρο λουλούδι
το λουλούδι του θανάτου και της απελπισίας
'που κρύφτηκε ο καθάριος ουρανός ;
πέθανε, σε μια μάχη με τον χρόνο
ή πήρε το χρώμα το λευκό, του γλυκού πρωινού φωτος ;'
το λουλούδι κοίταξε διστακτικά τον πατέρα ουρανό
και ψιθύρισε,ανάμεσα στα βουητά των δαιμόνων
'ζει ακόμα,μα δεν αναπνέει. μερικές φορές μου σφυρίζει
λέξεις απελπισίας, λυπημένες, και δεν καταλαβαίνω τι μου λέει.
μα σαν χάνεται η μέρα και βραδιάζει,ακούω το κλάμα του γοερό.
παραπονιέται, λιγοψυχεί. θαρρεί πώς οι άνθρωποι τον ξέχασαν.
χτίσανε γκρίζες φυλακές και τον έκρυψαν, σαν να ήταν ένα τιποτένιο
άψυχο βάζο,που έσπασε και δεν χρησιμεύει πια. κοιτάζει κάτω και τους βλέπει
να προχωρούν,να βαδίζουν, με άδεια πρόσωπα. δεν σήκωσαν το βλέμμα τους στον ουρανό
να δούνε μια φορά τα δάκρυα του,να του πουν ένα παραμύθι. να τον αποκοιμίσουν,τις κρύες νύχτες του χειμώνα. θέλει να τους φωνάξει,να τους δείξει τα μονοπάτια του,που τα φωτίζουν τα πιο όμορφα και διαλεχτά αστέρια. μα δεν ακούν, γιατί η φωνή του χάνεται ανάμεσα στα κορναρίσματα των δαιμόνων.'
χάνονται όλα, στην δίνη της πόλης αυτής...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
