| |
Ειναι πρωι...Ενα ανατριχιαστικο αερακι τρυπαει ανελεητα τη σαρκα που αφυπνιστηκε εξαιτιας ενος απροσδοκητου τηλεφωνηματος...Ενα πικραμενο χειλος προσπαθει αδικως να ψελλισει ενα αναπαντητο ''γιατι;''....ενα απανθρωπο ''πως;''....Μα δεν τα καταφερνει γιατι τα δακρυα σαν ακοντια πυρωμενα καινε και την τελευταια ελπιδα που κατοικουσε στην ψυχη χρονια ολοκληρα.Κραυγη ακολουθει...Τοιχο τοιχο προσπαθει η σαρκα να κρατηθει...Μα...Ειναι υλικο που φθειρεται...Υλικο που δεν αντεχει την απωλια...Υλικο που δεν παει εναντια στον Δημιουργο...Κι ετσι σκυβεις το κεφαλι...Κι αποδεχεσαι με σφιγμενα δοντια και οργη το γεγονος.Μισεις τον εαυτο σου και του αποδιδεις ευθυνη για οτι εγινε...Χωρις να φταει...Απλα και μονο επειδη εισαι θνητος κι οχι θεικη οντοτητα...Επειδη η ζωη ειναι ενα παιχνιδι χωρις επανεκκινηση....Και τωρα ελπιζεις πως αυτους που αγαπας θα τους εχεις στην κοιλαδα της καρδιας σου και καθε βραδυ που θα πεφτεις για υπνο ενα ιριδιζον χρωμα, δυο ουρανια διαμαντια, θα σε φυλανε απο μακρια...Ισως καμια φορα να συναντηθουν και οι κοσμοι ορατου και αορατου σε πεδια ονειρου...Ισως σου χαμογελασουν ξανα....Ισως...Μια ψευδαισθηση με κομμενα φτερα...Που ομως σε βοηθα να συνεχισεις...Σε βοηθα να αποδεχτεις τον κυκλο της ζωης...Ζωη και θανατος:Δυο κοντινα προσωπα που συνεργαζοντε για χαρη της ανθρωποτητας...Δυο παραγοντες που καθοριζουν την παραμονη μας στο συμπαν
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
