| |
MAHALO GIGI!
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Κοντή. To μεγάλο ψάθινο καπέλο ,φορτωμένο με τεράστια φύλα ενός τροπικού δέντρου ,την προστάτευε από τον καυτό ήλιο. Στρόγγυλο πρόσωπο γεμάτο φακίδες. Μαύρα μάτια. Πανέξυπνα. Με μία λάμψη που ,στην πορεία του ταξιδιού ,μου αποκάλυψε απίστευτες εφεδρείες χιούμορ. Το τουριστικό γραφείο μας είχε διευκρινίσει ότι επιβάλλεται να έχουμε αθλητική ενδυμασία, αντηλιακή κρέμα και φυσικά μαγιό. Η ενδυμασία της ήτανε τυπική για τα νησιά της Χαβάη. Λουλουδάτο βαμβακερό πουκάμισο και κοντό πανταλονάκι . Διέφερε από τις ντόπιες με τις αρβύλες για αναρρίχηση αντί για τις κλασικές σαγιονάρες. Το σώμα της εξέπεμπε μία παράξενη αλλά ευχάριστη μυρωδιά που γινότανε εύκολα αντιληπτή από όλους τους επιβάτες του βαν. Την ζύγισα με επιφυλακτικότητα επειδή την προηγούμενη ημέρα είχα κάνει μία περιήγηση μιάμισής ώρας με το ελικόπτερο και στο μυαλό μου είχαν απομείνει ακόμα λίγες φρέσκες και ανησυχητικές στάλες ..φόβου.
Η βραχνά της φωνή, μανιώδους καπνίστριας, καθησυχαστική και ευχάριστη σε συνδυασμό με το γέλιο της, γεμάτο υγεία και όρεξη για ζωή, μου σβήσανε κάθε αμφιβολία και ανησυχία. Κατάλαβα ότι έχω να κάνω με μία έξυπνη ξεναγό και ότι το ταξίδι θα είναι συναρπαστικό και θα έχει καλή εξέλιξη. Μου άρεσε ότι από την αρχή ξεκαθάρισε το τι πρέπει και το τι δεν πρέπει να κάνουμε. Διευκρίνισε ότι έχει την ευθύνη για εμάς σε όλη την διάρκεια της εκδρομής και κανένας δεν θα βγει από το βαν αν δεν θα ανοίξει ή ίδια την πόρτα. Χαμογελαστά και σαφέστατα μας εξήγησε ότι το Μaui είναι όμορφο νησί αλλά κρύβει πολλούς κινδύνους Έπιασα την θέση μπροστά, πίσω από το κάθισμά της και όχι δίπλα της άσχετα αν ήταν άδεια. Χωρίς να πει λέξη κατάλαβα ότι αυτή η θέση δεν ανήκει σε κανέναν …τουρίστα. Μόλις έκατσα έβαλα την ζώνη ασφαλείας. Στο μικρόφωνο μας είχε πει να προσδεθούμε αν θέλουμε να γυρίσουμε ζωντανοί και αρτιμελείς στα σπίτια μας. Σε λίγο βγήκαμε έξω από το Kahului και πιάσαμε την ανηφόρα. Καλή οδηγός αλλά ο δρόμος ,που συχνά ήτανε μονόδρομος, είχε πολλές λακκούβες και συχνά μπαίναμε σε χωματόδρομο. Εκεί που όλοι θαυμάσαμε την ικανότητα της ήταν όταν σε μερικές στροφές του δρόμου η απόσταση μας από την άκρη του γκρεμού ήταν πολύ μικρή. Γελούσε και μας έδειχνε το χείλος του γκρεμού όχι για να μας τρομάξει αλλά για να δούμε την ομορφιά της φύσης μέσα στις χαράδρες.
Την ρώτησα αν θα μας βάλει χαβανέζικη μουσική .Έριξε μία ερευνητική ματιά προς το μέρος μου και απάντησε ότι δεν την χρειαζόμαστε επειδή θα μας τραγουδήσουνε τα πολύχρωμα πουλιά .Και είχε δίκιο. Κατ όλη την διάρκεια του ταξιδιού για την Hana (52 miles=11 ώρες) το κελαίδισμα των πουλιών καλύπτανε με το παραπάνω δένοντας αρμονικά με την ασύλληπτη ομορφιά του τόπου. Οι τρεμάμενες ανταύγειες του δυνατού ήλιου ανάμεσα στις φυλλωσιές των δέντρων σε συνδυασμό με την απίστευτη ομορφιά των λουλουδιών μας έκαναν να γυρνάμε συνέχεια τα κεφάλια μας δεξιά και αριστερά. Οι ντόπιοι έχουν δίκιο όταν ισχυρίζονται ότι η απόλαυση κατά την οδήγηση σε αυτό το δρόμο είναι η καλύτερη ανταμοιβή για την ταλαιπωρία των τόσων ωρών. Η Gigi σταματούσε συχνά δίπλα στο δρόμο για να αφήσει να περάσουνε τους …βιαστικούς. Έλεγε ΄΄ εμείς κάνουμε το κέφι μας ενώ αυτοί βιάζονται να φτάσουν στην δουλειά τους, ας τους αφήσουμε να περάσουνε παρά να δημιουργηθεί ουρά πίσω μας και να μας βρίζουν.
Γύρω μας, στις κορφές των βράχων, βλέπαμε ηφαιστιογενείς ανενεργώς εστίες με μικρές ή μεγάλες καφέ πέτρες. Δίπλα τους ,σαν πράσινες τούφες, θάμνοι και δέντρα κυριαρχούσαν τείνοντας να τις καλύψουνε. Σε συγκεκριμένες βουνοπλαγιές διέκρινες καλλιεργημένες περιοχές .Ήταν φυτείες με σακχαροκάλαμο. Με σοβαρό ύφος μας εξήγησε ότι οι περισσότεροι ξένοι έχουν την τάση να πάρουν σουβενίρ (αναμνηστικό δώρο) αυτές τις πέτρες ξεχνώντας ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης στην οποία άλλωστε ανήκουν. Θυμήθηκα ότι πολλοί ξένοι κάνουν το ίδιο στην Ακρόπολη.
Στην Χαβάη υπάρχει η φήμη ότι αυτός που δεν αντιμετωπίζει με σεβασμό την φύση των χαβανέζικων νησιών έχει μερικά ατυχήματα όταν προσπαθεί να κλέψει τις πέτρες. Η ιστορία ενός τόπου δεν κλέβεται! Δεν έχει το δικαίωμα να βεβηλώσει την ιερότητα της φύσης !Οι πέτρες ανήκουν στην ιστορία του νησιού δεν είναι σουβενίρ σαν τα κοχύλια. Ο ωκεανός βγάζει τα κοχύλια στην αμμουδιά μοιράζοντας τα απλόχερα στους ταξιδιώτες επειδή έτσι ανανεώνεται ο βυθός και πλέον είναι άψυχα . Θαύμασα πάρα πολύ αυτή την γυναίκα επειδή δεν ακολούθησε το σύνηθες αδιάφορο στυλ :αφήστε τους ξένους να κάνουν ότι θέλουν στην χώρα μας ,πληρώνουν και έχουν αυτό το δικαίωμα.Mahalo Gigi!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
