| |
Έφυγε πέρα απ’ τη θάλασσα
τ’ όνειρο ασήκωτο την αυγή
κύμα
έψαχνε χρόνια για το λιμάνι
κρίμα
μέθυσε το πρώτο βράδυ μόνος,
ορκίστηκε παιδί της αλμύρας.
Λησμόνησε το σπίτι του,
τις μνήμες του σ’ ένα χαρτί…
μια πυρκαγιά
στο στόμα φτηνό τσιγάρο
χάδια βαριά
αγόρασε τις μέρες του
ξεπούλησε τη νιότη του.
Μ’ ένα ζεϊμπέκικο
δίχως παλαμάκια
το φόβο ξόρκιζε,
χείλη ξεραμένα,
σιγοψιθύριζε,
για μια παλιά αυλή,
μια γειτονιά θολή.
Μαύρο κρίνο
κορμί γυρτό
μίκρυνε ο κόσμος γύρω
μάτια υγρά
η μάνα γίνηκε άστρο
χώμα, χώμα
απ’ την αρχή.
Θύμα,
θύτης,
το κλάμα του βρέφους, της μοναξιάς
γνώση
φως λευκό, απ’ το μέρος της καρδιάς
γέλιο
δάκρυ…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
