| |
15-16
Δυο και πεντε…Αυγουστος κ όλοι μαυροφορμενοι…Μερα παρασκευη…30 του μηνος…Η αυρα πενθυμη…Μια νεκρικη πομπη περναει μπροστα από τα μνηματα…Δακρυα ποτιζουν τη γη…Βρεχουν τα κοκαλα των νεκρων…Σιωπη τριγυρω…Μονο λιγμοι ακουγονται…Και αυτοι χαμηλόφωνα…
Η πομπη φτανει στον προορισμο της…Διπλα από μια λευκα βρισκετε η τελευταια κατοικια του…Μολις πριν από τρεις μερες ειχε φτασει τα δεκαξι χρονια του…Κ η ζωη του τελειωσε μετα από τον πιο ευτυχισμενο χρονο της ζωης του…
Το φερετρο αρχιζει να κατεβαινει…Οι λιγμοι αρχιζουν σιγα σιγα ν δυναμωνουν…Η θλιψη ολων οσων βρισκονται τριγυρω απελευθερωνεται από την ψυχη τους…Ακομα κ αν πιστευε πως δεν τον αγαπουσε κανεις παρα μονο ενας ανθρωπος μπορει αυτή η σκηνη να του αλλαζε γνωμη…Αλλα ακομα και ετσι ο ανθρωπος που τον αγαπουσε δεν ηταν εκει…Το φερετρο αρχισε να σκεπαζετε…
Τρεις παρα πεντε…Οι συγγενεις φευγουν…Μενει μονος…Όπως ηταν το περισσοτερο καιρο στη ζωη του…Μεχρι που γνωρισε καποιον που τον καταλαβαινε,που ειχε τα ιδια προβληματα με αυτόν…Συντροφια του τωρα το κελαιδεμα των πουλιων κ τα φυλλα της λευκας που σαλευαν με τον αυγουστιατικο αερα…Η νυχτα επεσε…Κ το βραδυ τα νεκροταφια είναι αλλιως…Σου φαινεται πως ολα γυρω σου κινουνται.Πως τελικα υπαρχει ζωη…Ακομα και οι τολμηροι (ή τουλαχιστον αυτοι που το παιζουν τολμηροι) τρεμουν από φοβο όπως και αυτος…
Φοβονταν…Μηπως και τον κοροιδεψουν,τον ταπεινωσουν για ακομα μια φορα…Κάθε μερα ζουσε ακομα μια φορα στο σκοταδι της ψυχη τους…Μονος…Κρυβοταν από αυτους…Δεν ηθελε να είναι υποχειριο τους…Ειχε φτασει σε αυτό το σημειο.Να τον κοροιδευουν μπροστα στα ματια του.Να τον χλευαζουν αλλα αυτος να χαιρεται που απλα τον κανουν παρεα.Που ανηκει καπου....
Ανοητο μπορει να τον αποκαλεσετε αλλα μην τον κρινετε…Δεν ηταν δικο του λαθος…Εμενε στο σκοταδι για πολύ καιρο και αυτό το μικρο,εστω και ψευτικο φως τον τυφλωσε…Δεν εβλεπε καθαρα…Εβλεπε αυτό που τον εκανε ευτυχισμενο…Αλλα και αυτό το φως δεν κρατησε πολύ…Οι ρολοι ξανα αλλαξαν…Το θυμα ξανα γινε το καθημερινο τους παιχνιδι και αυτοι,οι θυτες,να είναι οι αρχοντες, να τον κανουν ότι θελουν.Να τον φτυνουν,να τον βριζουν,να τον βαραν...Και αυτος ανυμπορος να τα υπομενει με την ελπιδα οτι καποια στιγμη θα σταματησουν…Ειχε φτασει σε σημειο να ψαχνει μερος να κρυφτει για να μην τον δουν, να μην ξανα υποστει την ιδια ταπεινωση...Η μονη συντροφια του ηταν ο ευατος του…Με αυτόν μιλαγε,επαιζε,μαλωνε…Ηταν ο μονος του φιλος…Και τον προτιμουσε από οποιονδηποτε άλλο…Παντα ηταν διπλα του,παντα μπορουσε να του μιλησει,να τον φροντισει,να νοιαζεται για αυτόν…
Αλλα μετα αλλαξαν καποια πραματα.Βρηκε επιτελους κατι άλλο μεσα του.Μια δυναμη να τον προωθει σε πραματα που δεν ειχε φανταστει πως θα εβρισκε τη δυναμη να κανει.Σταματησε να κρυβετε ,να φοβαται…Όλα τα αισθηματα του αλλαξαν .Ο φοβος μετατραπεικαι σε μισος,η ντροπη σε ένα ακατανικητο αισθημα εκδικησης και όλα γυρω του φαινοντουσαν διαφορετικα.Ολα του φαινοταν πως ηταν δυνατα να γινουν.Και η μερα εφτασε που θα αντιμετωπιζε τους διωκτες του.Προσωπο με προσωπο.Αλλα όλα εγιναν τοσο γρηγορα.Δεν προλαβε να αντιδρασει…Το προσωπο του ηταν γεματο αιμα και ποναγε…Όλα τωρα αλλαξαν παλι…Όλα του φαινοταν αδικα…
«Στο πα…Τιποτα δεν θα εβγαινε τιποτα…»ειπε…
«Δεν φταιω εγω που εισαι αδυναμος»
«Τωρα στους γονεις μου τι θα πω;»
«’’Τωρα στους γονεις μου τι θα πω;’’.Σταματα να κανεις ετσι…Μωρο…Ότι επεσες…Παντα πιανει.»
«Ναι αλλα δεν θελω να συνεχισω να το λεω εγω αλλα αυτοι…Θελω εγω να τους κανω να κρυβονται,να ποναν και να σερνονται στα σκαλια όπως εγω.»
«Τοτε καντο.Αν μπορεις δηλαδη…Αδυναμο μωρο.»
«Θα το κανω αν όχι σημερα καποια μερα…Θα τους κανω να μετανοιωσουν για ότι εχουν κανει.Και σε μενα και σε ολους τους αλλους.Θα το μετανοιωσουν…»
«Ναι…Μωρο!»
Τελειωσε το σχολειο.Η μερα τελειωσε .Πηρε την τσαντα του στον ωμο και εφυγε λες και καποιος τον κυνηγαγε.Επειδη δεν ηθελε να γινει αυτό το πραμα ακριβως.Να τον κυνηγισουν και να τον εξεφτηλισουν μια ακομα φορα.Υπηρχε ένα καλο πραμα σε ολη αυτή την ιστορια.Ειχε μαθει ολους σχεδον τους δρομους προς το σπιτι του και ηταν χρησιμο μερικες φορες.Ειχε γλυτωσει αρκετες φορες χρησιμοποιοντας δρομους που αυτοι δεν ηξεραν.εφτασε τελικα στον προορισμο του.Αν και ποτε δεν ηθελε να φτασει πραγματικα εκει.Στο σπιτι του…Ποτε δεν ενιωθε αυτή την ασφαλεια που νιωθουν οι πιο πολλοι σε αυτό το μερος που αποκαλουν σπιτι τους.Μπορει απλα επειδη δεν ηταν ακομα και εκει ασφαλης…Ανοιξε την πορτα,εβγαλε τα παπουτσια του και εβγαλε την τσαντα του από τον ωμο του.
«Γεια» ειπε
«Πλυνε τα χερια σου και ελα να φας» ειπε μια φωνη που ενας χαρακτηρισμος θα της ταιριαζε.Ταραγμενη…
Επλυνε τα χερια του,και εκατσε να φαει.Οι ερωτησεις δεν αργησαν να ερθουν…
«Τι επαθες στο προσωπο;»
«Τιποτα.» ειπε
«Πως τιποτα;Εισαι γεματος πληγες!»
«Επεσα και χτυπησα»
«Τοσο πολύ;»
«Ναι μαμα.Τοσο πολύ.Τι να κανουμε τωρα;Που είναι ο μπαμπας;»
«Στη δουλεια.Θα ερθει σε λιγο»
Κάθε φορα που το ελεγε δεν ακουγοταν σαν να εχει την επυθιμια να γυρισει ο συζυγος της,να τον δει και ποσο μαλλον σημερα…Η ταραχη ειχε την εξηγηση της…Καμια μερα δεν ηταν ηρεμη.Στο σπιτι του η οικογενιακη θαλπωρη και φροντιδα δεν ηταν οι καταληλες λεξεις για να εκφρασει κανεις το κλιμα που επικρατουσε.Ηταν ακομη μια μερα που ηρθαν οι λογαριασμοι στο σπιτι και ποτε δεν ηταν καλη μερα αυτή…
Ακουστηκαν βηματα στον διαδρομο…Κλειδια να βγαινουν και να κανουν θορυβο…Τα κλειδια μετα ακουστηκαν να μπαινουν στην κλειδαροτρυπα…Η πορτα ανοιξε και μια μορφη με γυρισμενη πλατη εκανε την εμφανιση της…Ενας ηχος από κλειδια να πεφτουν πανω στο τραπεζι ακολουθησε…
«Καλως τον…»ειπε η μητερα του.
«Γεια σας.»απαντησε μια δυνατη και κοφτη φωνη.
«Γεια σου μπαμπα…»
«Τι εχει για φαγητο;»
«Μακαρονια…»ειπε η μητερα του της οποιας η φωνη δεν ηθελε να ακουστει και πολύ…
«Σκετα;»
«Ναι» ειπε «Δεν προλαβα να φτιαξω κατι άλλο…»Οι λεξεις ακουγοταν μετα βιας.Ο φοβος ειχε κλεισει τη φωνη της μητερας του…
«Δεν προλαβες ε;»ειπε «Γιατι τι εκανες εσκαβες;Όχι,το μονο που εκανες ηταν να βαριεσαι να μαγειρεψεις.Αχρηστη…
«Θα σου τρυψω και λιγο τυρακι…»
«Δεν χρειαζεται θα το κανω μονος μου.Αν περιμενα από σενα στο περιμενε θα χα μεινει.Χρησιμευσαι σε κατι και φερε μου ένα πιρουνι.»
Το να ακουει τον πατερα του να μειωνει ετσι τη μητερα του ποτε δεν του αρεσε…Πηγε στο δωματιο του και ξαπλωσε.
«Ηρθαν οι λογαριασμοι…»
Ενας μεταλικος ηχος ακουστηκε…Ακολοθησαν ερωτησεις.
«Γιατι τοσο πολύ τηλεφωνο;Παλι στην τρελη τη μανα σου μιλαγες;Θα το κοψω μα την παναγια.Και επισης γιατι τοσο νερο;Τι πλειναμε;Κανα λοχο»
«Δεν ξερω…»
«Βεβαια ποτε ξερεις εσυ;Ελα εδώ μωρη να σε μαθω εγω!»
Ποτε δεν ηθελε να ακουει τα επακολουθα αυτης φρασης…Και όμως τα ειχε ακουσει.Αρκετες φορες ώστε να χαραχθουν στη μνημη του…
«Μη!Σταματα!Με πονας!»
«Σκασε μωρη»
Ειχε σιχαθει τον ιδιο τον πατερα του.Και ειχε φτασει σε σημειο να φοβαται…Να φοβαται μηπως φτασει και αυτος στο ιδιο σημειο.
«Τον σιχαινομαι!Και αυτόν και τους αλλους!»
«Ηρεμα αγορακι.Δεν θες να τα βαλεις με τον ιδιο σου τον πατερα.Και να θες δεν μπορεις.Υπομονη…Θα φτασει η ωρα…»
«Ποσο ακομα θα υπομενω στις φωνες της μανας μου ενώ αυτό το σιχαμα την χτυπα;Θα τον σκοτωσω!»
«Μεγαλα λογια από ένα μωρο.Θα φτασει η ωρα μας και τοτε θα τον χτυπησουμε αλυπητα.Και αυτόν και οσους αλλους χρειαστει…»
(to be continued...)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
